Η εξέγερση των “πληβείων” εξέλεξε τον Τραμπ

Τον μεν Μπάιντεν ότι σαν γερουσιαστής προωθούσε «τα πιο πολιτικά δόλια και φυλετικά διχαστικά σχέδια στην Αμερική» (New York Τimes). Την δε Χάρις ότι ως Γενική Εισαγγελέας της Καλιφόρνιας προωθούσε μια πολιτική που «έπληξε περισσότερο τους Αφροαμερικανούς: Tο ποσοστό φυλάκισής τους παραμένει υπερπενταπλάσιο του ποσοστού τους στον πληθυσμό της Καλιφόρνιας» (Los Angeles Times). Με την αξιοπιστία των ΜΜΕ στο μηδέν, κανείς δεν παίρνει πλέον στα σοβαρά την προπαγάνδα τους.

Έτσι, παρότι προσπαθούσαν απεγνωσμένα να πείσουν τους μη-λευκούς ψηφοφόρους (Λατινοαμερικάνους, Αφροαμερικανούς, Ασιάτες) ότι ο Τραμπ είναι ένας λευκός ρατσιστής, όλο και περισσότεροι απ’ αυτούς ψήφιζαν Τραμπ. Οι Λατινοαμερικανοί, συγκεκριμένα, όχι μόνο δεν βλέπουν τον Τραμπ σαν λευκό ρατσιστή, αλλά απετέλεσαν τη δημογραφική ομάδα που ήταν η πιο σημαντική για τη νίκη του στις εκλογές (USA Today): «Μια αναπροσαρμογή μεταξύ των Λατινοαμερικάνων ψηφοφόρων –και μια μικρότερη μετατόπιση μεταξύ των Αφροαμερικανών ψηφοφόρων σε βασικές Πολιτείες– βοήθησαν τον Τραμπ να νικήσει τη Χάρις. Ενώ η Χάρις πέρασε μεγάλο μέρος της εκστρατείας της επιτιθέμενη στον Τραμπ, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν σταθερά ότι οι ψηφοφόροι τον προτιμούσαν έναντι της ίδιας για να αντιμετωπίσει τις κορυφαίες προτεραιότητές τους: Tην αύξηση του κόστους ζωής και του πληθωρισμού».

Ο κορυφαίος Αυστραλός δημοσιογράφος Πολ Κέλι έγραψε για τις αμερικανικές εκλογές: «Η αμερικανική ενδοχώρα γνωρίζει ότι ο Τραμπ δεν είναι κανένας άγιος, αλλά μετέτρεψε τον εκλογικό χάρτη σε κόκκινο επειδή υποστήριξε τις βασικές του θέσεις ότι το βιοτικό επίπεδο υποχωρεί, ο πληθωρισμός είναι πολύ υψηλός, τα σύνορα δεν είναι ασφαλή και οι ελίτ είναι πολύ αλαζονικές». Ο Κέλι έχει δίκιο. Οι δημοσκοπήσεις έχουν επανειλημμένα δείξει ότι οι προτεραιότητες των ανθρώπων που ανήκουν στις μεσαίες και εργατικές τάξεις των ΗΠΑ δεν είναι η woke κουλτούρα, οι αμβλώσεις, τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, η διατήρηση της “δημοκρατίας” στην αζοφική Ουκρανία, και η αλλαγή ηγεσίας στην αυταρχική Ρωσία. Αντίθετα, αυτά που τους απασχολούν είναι η ικανότητά τους να προμηθεύονται τα αγαθά που χρειάζεται η οικογένειά τους, η αύξηση του κόστους ζωής (επί κυβερνήσεως Μπάιντεν-Χάρις υπάρχει μαζικός πληθωρισμός που δεν υπήρχε επί Τραμπ) και η ασφάλεια τους.

Τι αποκρύπτουν τα συστημικά ΜΜΕ

Οι μηχανισμοί του Δημοκρατικού Κόμματος κατηγορούν τον Τραμπ σαν ρατσιστή, φασίστα, εγκληματία. Όμως τους λείπει η αξιοπιστία για να απευθύνουν τέτοιες κατηγορίες τη στιγμή που η Χάρις αποδέχεται τη πολιτική στήριξη του διαβόητου Ντικ Τσένι, τον οποίο το Δημοκρατικό Κόμμα έχει καταγγείλει σαν το μεγαλύτερο σύγχρονο εγκληματία πολέμου. Δικαιολογημένα η Washington Examiner αναρωτιέται: «Οι εγκληματίες πολέμου στηρίζουν Χάρις;».

Τα συστημικά ΜΜΕ αποκρύπτουν το γεγονός ότι οι αμερικανικές εκλογές ανέδειξαν ένα τεράστιο και πολύ επικίνδυνο χάσμα μεταξύ της σνομπ άρχουσας “τάξης των δαχτυλιδιών” και των υπολοίπων κοινωνικών “τάξεων των πληβείων”. Από τη μια πλευρά, υπάρχουν οι προνομιακές ελίτ που ζουν όλο και περισσότερο σε ερμητικά κλειστά συστήματα εξουσίας και επιρροής, ενώ αδιαφορούν για το πώς ζει η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών της χώρας, στην οποία θέλουν να επιβάλλουν τη woke ατζέντα της παγκοσμιοποίησης.

Δεν μπορούν να καταλάβουν πώς νίκησε ο Τραμπ. Πιστεύουν ότι οι “πληβείοι” ψηφοφόροι του είναι ηλίθιοι, “σκουπίδια” (όπως τους αποκάλεσε ο Τζο Μπάιντεν ) ή κοινωνικά αποβράσματα (όπως τους αποκάλεσε η Χίλαρι Κλίντον ). Διαπιστώνοντας ότι έχουν να αντιμετωπίσουν μια κραυγαλέα σύμπλευση του ελιτίστικου ταξικισμού με το κοινωνικό ρατσισμό, οι “πληβείοι” αντιδρούν ανάλογα στις κάλπες, ψηφίζοντας Τραμπ. Βλέπουν τη περιστασιακή ωμότητα του σαν ένα ψυχολογικό μηχανισμό που είναι απαραίτητος για να τραβήξουν την προσοχή των αρχουσών ελίτ στα προβλήματα τους.

Πού κέρδισε ο Τραμπ

Ο Τραμπ κέρδισε τους ψηφοφόρους των “μπλε κολάρων” χωρίς πτυχία κολεγίου (ανεξαρτήτως φύλου και φυλής) με ποσοστό 56% (έναντι 42% της Χάρις), ενώ η Χάρις κέρδισε τους εύπορους ψηφοφόρους με πτυχία κολεγίου με ποσοστό 57% (έναντι 40% του Τραμπ). Επίσης κέρδισε τους Λατινοαμερικάνους άνδρες με 54% (έναντι 44% της Χάρις) και το 20% των Αφροαμερικανών ανδρών σε εθνικό επίπεδο (στην Πενσυλβάνια ψήφισε Τραμπ ένα ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό, 24% των Αφροαμερικανών ανδρών).

Ανάμεσα στις λευκές γυναίκες με πανεπιστημιακές σπουδές η Χάρις κέρδισε με 57% (έναντι 41% του Τραμπ), ενώ ανάμεσα στις λευκές γυναίκες που δεν είναι απόφοιτες πανεπιστημίου ο Τραμπ κέρδισε με 63% (έναντι μόνο 35% της Χάρις). Με άλλα λόγια, η Χάρις ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής μεταξύ των εύπορων γυναικών με πανεπιστημιακή μόρφωση, αλλά οι γυναίκες που ανήκουν στην εργατική και μεσαία τάξη υποστήριξαν μαζικά τον Τραμπ.

Αυτό που βλέπουμε παραπάνω δεν είναι απλά μια αναπροσαρμογή με βάση τη φυλή ή το φύλο, όπως θέλουν να μας πείσουν τα συστημικά ΜΜΕ, αλλά μια ευθυγράμμιση με βάση την κοινωνική τάξη, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Είναι κάτι που οι πιο έξυπνοι Ρεπουμπλικάνοι, όπως ο εκλεγμένος αντιπρόεδρος Τζέι Ντι Βανς και ο γερουσιαστής Τζος Χόλι υποστήριζαν εδώ και καιρό: Το μέλλον του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος είναι ένας πολυφυλετικός συνασπισμός της εργατικής τάξης. Με αυξανόμενους ρυθμούς, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα γίνεται το κόμμα της εργατικής τάξης και το Δημοκρατικό Κόμμα γίνεται το κόμμα της εύπορης woke τάξης.

Επειδή ο ελιτίστικος λόγος των ΜΜΕ κατατάσσει τους ανθρώπους με βάση τις δημογραφικές ταυτότητες (φυλή, φύλο, σεξουαλικότητα), δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι οι Δημοκρατικοί έχουν γίνει το κόμμα των αλαζονικών εύπορων ελίτ που δεν νοιάζονται καθόλου για την εργατική τάξη. Η υστερική αντίδραση τους στη σαρωτική νίκη του Τραμπ δείχνει πόσο θυμωμένοι και μισαλλόδοξοι πολλοί απ’ αυτούς έχουν καταντήσει. Όταν ηρεμήσουν θα καταλάβουν ότι ο Τραμπ δεν έρχεται μόνος, κυρίως φέρνει μαζί του μια ριζοσπαστική γενιά πολιτικών (Βανς, Ραμασουάμι, Κένεντι, Μπούργκουμ, Γκάμπαρντ).

Η αναδιάταξη της αμερικανικής πολιτικής

Σύμφωνα με τη Wall Street Journal: «Οι νέοι ψηφοφόροι αποτελούν το 16% του εκλογικού σώματος και συνέχισαν τη μετατόπιση τους προς τα δεξιά – άνδρες ηλικίας 18-29 ετών ψήφισαν αποφασιστικά υπέρ του Τραμπ». Χρησιμοποιούν τον όρο “μετατόπιση προς τα δεξιά”, εννοώντας την απομάκρυνση από τους Δημοκρατικούς προς τους Ρεπουμπλικάνους. Η πραγματικότητα δεν έχει να κάνει με ιδεολογικές κατηγορίες “Δεξιάς” εναντίον “Αριστεράς”, αλλά με την αντίληψη του ποιος υποψήφιος θα εκπροσωπήσει τα συμφέροντα του κατεστημένου, τα οποία οι ψηφοφόροι μισούν (και αυτή ήταν προφανώς η Χάρις) και ποιος υποψήφιος πιστεύουν ότι θα είναι σε πόλεμο με το κατεστημένο (και για συγκεκριμένους λόγους αυτός ήταν ο Τραμπ).

Είναι εκπληκτικό ότι εκατομμύρια μη-λευκοί Αμερικανοί ψήφισαν κάποιον που οι κάθε είδους ομάδες συμφερόντων (ΜΜΕ, influencers, δημόσιοι ειδήμονες, ακτιβιστές, Χόλυγουντ, κυβερνητικοί οργανισμοί, Wall Street, Σίλικον Βάλεϊ) τους προειδοποιούσαν μαζικά ότι είναι λευκός ρατσιστής. Τα πολυδιαφημισμένα χάσματα μεταξύ φύλων και φυλών, αποδεικνύεται ότι σήμερα είναι πολύ περισσότερο ταξικά από οτιδήποτε άλλο. Στο αμείλικτο και αδυσώπητο ελιτιστικό σύστημα των ΗΠΑ υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες κινητικότητας προς τα πάνω για τους “πληβείους”.

Ταυτόχρονα, υπάρχουν πολλές και εύκολες ευκαιρίες για πτώση ως αντίκτυπο της όποιας αμφισβήτησης των άτεγκτων κοινωνικών ορίων που καθορίζει ο ταξικισμός της άρχουσας τάξης. Αυτή είναι, συνολικά, η αναδιάταξη της αμερικανικής πολιτικής σκηνής που ξεδιπλώνεται γύρω μας. Σε μια ταξική κοινωνία των ελίτ, τα πάντα είναι θέμα του ποιοι λίγοι αισθάνονται ότι εξυπηρετούνται από την “τάξη των δαχτυλιδιών” και ποιοι πολλοί όχι! Αυτή η αδυσώπητη και κάθετη διάκριση δημιούργησε τη λαϊκή αγανάκτηση που αξιοποίησε ο Τραμπ, και το λαϊκό θυμό που τον έφερε στην εξουσία.