Η μετάλλαξη της ΝΔ και ο Σαμαράς – Τα έφαγε τα ψωμιά του ο Κυριάκος!

Ο κ. Μητσοτάκης με ένα ποσοστό της ΝΔ που δεν ξεπερνά πλέον  το 21%, φαίνεται αδύναμος και με ημερομηνία λήξης, όσο και αν επιμένει να κρατηθεί στην καρέκλα του. Η κυβέρνηση του, που είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας εταιρείας (σύμφωνα και με τον κ. Σαμαρά), είναι σε πανικό. Τα σκάνδαλα που δεν έχουν τέλος, η κούραση πολλών από το κυβερνητικό επιτελείο, όλα αυτά και άλλα πολλά, δείχνουν ότι η κυβέρνηση (εταιρεία) έχει ξεμείνει από καύσιμα.

Η μόνη ελπίδα άμυνας είναι να διοργανώνει σόου δήθεν ότι η χώρα βρίσκεται σε διεθνή αναγνώριση, (όλο αυτό το σόου που είδαμε για τη μελλοντική εξόρυξη στο Ιόνιο), αλλά κανένα σόου και κανένα “λίφτινγκ” της κυβερνητικής λειτουργίας δεν της  προσφέρει δύναμη. Ο κ. Μητσοτάκης κυβέρνησε και κυβερνά τη χώρα με το σύμπλεγμα του μονάρχη. Και το σύμπλεγμα του μονάρχη είναι σαν το σύμπλεγμα του μικροαστού, και οι δύο (μονάρχης και μικροαστός) δε μπορούν να φανταστούν τον άλλον.

Έτσι λοιπόν έφτιαξε μια κυβέρνηση συμπλεγματική στην άσκηση της εξουσίας της, που κατέστη μόρφωμα ή ιδιότυπο καθεστώς. Αυτή όμως η πολιτική λειτουργία έκανε την κυβέρνηση της ΝΔ, να γλιστρήσει στην γλίτσα της, σε όλα τα επίπεδα, στους  θεσμούς, στις νομικές ρυθμίσεις, στον έλεγχο, απέτυχε παταγωδώς. Και αυτό γιατί η πολιτική του κ. Μητσοτάκη ήταν μια σχέση βαθιάς εξουσίας και συγχρόνως μια απολυτοποίηση των πολυεθνικών διεθνοποιημένων επιχειρήσεων. 

Το ζήτημα που έθεσε ουσιαστικά ο κ. Σαμαράς ήταν ότι υπάρχουν ακόμη ιδέες στη δεξιά, αλλά όχι στη δεξιά του “σημιτικού” μπλοκ, το οποίο υπάρχει στην κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη. Βέβαια, ο κ. Μητσοτάκης ως άξιος μονάρχης έχει διασφαλίσει μια άκαμπτη  πίστη στο πρόσωπό του από τους βουλευτές της ΝΔ και έχει οργανώσει έναν πολιτικό αυταρχισμό, ο οποίος είναι πρωτόγνωρος για τα μετα-πολιτευτικά δεδομένα. 

Τί προσκομίζει ο Σαμαράς

Ποιες όμως είναι οι ιδέες που αναφέρει ο κ. Σαμαράς; Από όσα μας είπε στη συνέντευξη, που παραχώρησε σε τηλεοπτικό κανάλι, είναι ότι βρίσκεται κοντά στις κάποιες πολιτικές απόψεις του κ. Τραμπ σε θέματα προτεραιότητας της πατρίδας. Αποστασιοποιήθηκε  από την “αργκό” του τεχνοκρατισμού και τις αντι-αξίες της παγκοσμιοποίησης, καθώς και από όλα τα σημεία αρνητικού επηρεασμού του εθνονιχιλισμού, που υπηρετούν οι “ενδοτικοί” κυβερνήτες. Υπερασπίστηκε μια πολιτική, η οποία διαπνέεται από τις κατακτήσεις της παραγωγής και της προσφοράς και όχι εκείνη των καρτέλ και των ολιγαρχικών εγχώριων λόμπι. Επιπλέον, πρότεινε να ξεπεραστεί η κρίση προτύπων της πολιτικής εξέλιξης από τη δύναμη της πολιτικής έννοιας της ευθύνης.       

Όμως πολιτική είναι ένα “πλήθος σχέσεων δύναμης που ενυπάρχουν στον υπάρχοντα πολιτικό χώρο και ασκούν ενέργειες στις πολιτικές επιφάνειες”, όπως θα έλεγε ο Μισέλ Φουκώ. Ο κ. Σαμαράς θα μπορούσε να αξιοποιήσει το συσχετισμό δυνάμεων, που θα προέλθουν από τις εσωτερικές διεργασίες, οι οποίες βέβαια θα συντελεστούν εκ των πραγμάτων στον πολιτικό χώρο.

Το γεγονός ότι μπορεί να ταχθούν μαζί του σε μια προσπάθεια ανασύστασης της θεσμικής λειτουργίας και της δημοκρατίας, ακόμη και δυνάμεις του πατριωτικού πασοκικού χώρου, μαζί με δυνάμεις της κεντροδεξιάς και όχι ως πιθανό κυβερνητικό  πρόσχημα, αλλά ως διάκριση και αλλαγή κυβερνησιμότητας, λέει πολλά. Εδώ θα συντελεστεί και η επιτυχία ενός εγχειρήματος, το οποίο κρίνεται αναγκαίο για να παρακαμφθεί ένας πολιτικός αλυτρωτισμός, που έχει εγκατασταθεί στη χώρα.