Η συμπαθής τάξη των ‘κοψοχέρηδων’…

«Οι ψήφοι θα έπρεπε να ζυγίζονται όχι να καταμετρώνται» υποστήριζε ο Φρίντριχ φον Σίλερ. Και εξηγούσε το γιατί ο Αβραάμ Λίνκολν: «Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου». Η χώρα οδεύει, προς τις βουλευτικές εκλογές, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ευωχίας μέχρι υστερίας για τους μεν, απελπισίας και ηττοπάθειας για τους άλλους. Η μεγαλύτερη και πιο έγκυρη δημοσκόπηση, για τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, είναι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, όχι όμως χωρίς προϋποθέσεις και υποσημειώσεις.

Το εκλογικό αποτέλεσμα απαιτεί, ψύχραιμη σοβαρή και σε βάθος ανάλυση. Η συντηρητικοποίηση και η δεξιά στροφή του εκλογικού σώματος είναι μόνο ένα από τα συμπεράσματα. Προφανώς υπάρχουν και άλλα εξίσου ενδιαφέροντα. Εκτιμώ, ότι ορθολογικές προσεγγίσεις της εκλογικής συμπεριφοράς, δεν είναι αρκετές, για την πολιτική ερμηνεία του αποτελέσματος των ευρωεκλογών. Νομίζω πιο ρεαλιστικές είναι οι ‘αναλύσεις’ στα ελάχιστα εναπομείναντα παραδοσιακά καφενεία.

Είπε στο καφενείο θυμόσοφος φίλαθλος «η διαφορά 9.6% υπέρ της Ν.Δ., δεν ανατρέπεται σε 40 μέρες, ούτε με τον Γκουαρδιόλα στον πάγκο!». Και του «απαντά» ένας συνταξιούχος από το απέναντι τραπέζι: «ξέρεις τι δεν έχω καταλάβει ακόμη; Γιατί πανηγυρίζει η Φώφη; Για το 7,6% του ΚΙΝΑΛ ή για τις +10% της ΝΔ;». Πολλοί υποστηρίζουν ότι το εκλογικό σώμα απλά τιμώρησε τον Τσίπρα, με ανώδυνο τρόπο, λόγω «χαλαρής» ψήφου των ευρωεκλογών, ενώ θα έχει διαφορετική συμπεριφορά στις βουλευτικές εκλογές. Ίδωμεν…

Τάξη των «κοψοχέρηδων»

Με αυτά ως δεδομένα, έχω τρεις παρατηρήσεις-σχόλια: Πρώτον, ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος είναι παρορμητικός. Ψηφίζει με το θυμικό με το συναίσθημα και όχι με τη λογική. Ψηφίζει και με ιδιοτέλεια και προσδοκά προσωπικά και οικογενειακά και επαγγελματικά οφέλη από το κόμμα του, όταν γίνει κυβέρνηση. Ουσιαστικά συμπεριφέρεται σαν οπαδός και όχι ως υπεύθυνος πολίτης. Είναι ευμετάβλητος και δεν έχει ισχυρό και σταθερό πολιτικο-ιδεολογικό υπόβαθρο, κυρίως λόγω ανεπαρκούς παιδείας.

Ο Έλλην ψηφοφόρος εύκολα απογοητεύεται και πανεύκολα ενθουσιάζεται. Για αυτό, μετά την έξοδο από το εκλογικό τμήμα, συνήθως, έχει ήδη μετανιώσει για την επιλογή του! Είναι η συμπαθής και πολυπληθής τάξη των «κοψοχέρηδων». Αλλά ξεχνάει και εύκολα. Έχει όμως ένα μεγάλο προτέρημα.

Απεχθάνεται και τιμωρεί τους αλαζόνες πολιτικούς. Αλλά και ένα μειονέκτημα, επιβραβεύει «ηδονικά» τους ψεύτες πολιτικούς, που υπόσχονται τα πάντα! Ίσως, οι μετανιωμένοι των ευρωεκλογών να είναι αρκετοί, ώστε, να δημιουργήσουν και άλλη μεγάλη έκπληξη (από την ανάποδη) στις βουλευτικές εκλογές του Ιουλίου! (σ.σ. Είναι προφανές ότι αναφέρομαι στην πλειοψηφία όσων αποτελούν το εκλογικό σώμα, καθότι υπάρχουν και οι λαμπρές εξαιρέσεις υπευθύνων πολιτών με πολιτική κουλτούρα).

Να συνεργαστούν οι μικρότεροι

Δεύτερον, πρέπει οι αρχηγοί των κομμάτων που δεν τα κατάφεραν στις ευρωεκλογές, να πάρουν γενναίες αποφάσεις, το συντομότερο και εν όψει βουλευτικών εκλογών. Να παραμερίσουν προσωπικές φιλοδοξίες, ιδεοληψίες ή δογματικές αγκυλώσεις και να συνεργαστούν, ώστε να κατακτήσουν την εμπιστοσύνη του λαού και να εξασφαλίσουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση , που είναι όρος πολιτικής και κομματικής επιβίωσης στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αν δεν συνασπιστούν, θα εξαφανιστούν και φυσικά, η πολιτική περιθωριοποίησή τους, ενισχύει τον δικομματισμό, που υποτίθεται ότι «μάχονται».

Τρίτον, τι απεικονίζουν οι εκλογές;. Την ποιότητα του δεσμού του ατόμου με την κοινωνία, με την πολιτεία, με το έθνος. Γι αυτό η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, είναι κορυφαίο καθήκον συμμετοχής στην εύρυθμο λειτουργία της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας. Είναι προσωπική ευθύνη. Οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν ανάγκη από τον ενεργό πολίτη, ο οποίος δραστηριοποιείται καθημερινά τόσο στα τοπικά όσο και στα διεθνή προβλήματα, που είναι κοινά για όλη την ανθρωπότητα, «μόνοι γάρ τον τε μηδέν τῶν δε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ᾽ ἀχρεῖον νομίζομεν»(Επιτάφιος του Περικλή)

Τέλος, ας έχουμε κατά νουν, ότι «ο της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν» (Το ήθος όλης της πολιτείας είναι το ίδιο μ’ αυτό εκείνων που την κυβερνούν), είχε επισημάνει ο Αθηναίος ρήτορας Ισοκράτης (436-338 π.Χ.). Δηλαδή, ας μην «χαϊδεύουμε αυτιά», εξυμνώντας τη σοφία του εκλογικού σώματος στις επιλογές του, διότι, αυτό είναι υπέρτατος λαϊκισμός, που εν τέλει υπονομεύει το δημοκρατικό πολίτευμα.