Η τραγωδία, η επικοινωνιακή διαχείριση και η πολιτική κατάντια…

Η Ελλάδα θρηνεί τα θύματα του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη. Δύσκολες ώρες για τους συγγενείς και κυρίως για τους γονείς που ξαφνικά βιώνουν την αιφνίδια απώλεια των νέων παιδιών τους εξ αιτίας των παθογενειών του ανεπαρκούς και εγκληματικά αδιάφορου κράτους μας. Βαρύ το κλίμα για τους νέους που χάνουν φίλους, συντρόφους και συμφοιτητές τόσο άδικα. Τραγωδία. Και εμείς οι μεγαλύτεροι τους παρακολουθούμε μουδιασμένοι, απογοητευμένοι και δυστυχώς ανήμποροι να τους παρηγορήσουμε για το σκοτεινό χάος το οποίο τους κληροδοτούμε και στο οποίο καλούνται να ζήσουν.

Και ενώ ο σεβασμός στη μνήμη των θυμάτων της τραγωδίας επιτάσσει μία αυτοσυγκράτηση, το ίδιο βράδυ ξεκίνησε ο πολιτικάντικος χειρισμός κατευθείαν από το Μέγαρο Μαξίμου με την εμφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Στο διάγγελμά του ο πρωθυπουργός ούτε λίγο ούτε πολύ έσπευσε σχεδόν να σβήσει τις ευθύνες της κυβέρνησής του, προβάλλοντας κατ’ αποκλειστικό σχεδόν τρόπο το ανθρώπινο λάθος. Προφανώς, υπήρξε ανθρώπινο λάθος, αλλά το λάθος του σταθμάρχη κατέληξε σε τραγωδία, επειδή η Πολιτεία δεν είχε κάνει το καθήκον της.

Με δυσφορία παρακολουθήσαμε τον πρωθυπουργό αμήχανο να διαβάζει τη δήλωσή του, εμφανώς προβαρισμένη και σκηνοθετημένη. Ωστόσο, δεν ακούσαμε από τα χείλη του την μόνη λέξη που ταίριαζε στην περίπτωση. Δεν ξεστόμισε το “συγγνώμη”. Aυτό που περιμέναμε όλοι ως την ελάχιστη ένδειξη ανάληψης ευθύνης από έναν κυβερνήτη που έχει συναίσθηση και των ευθυνών του και του σοκ που υπέστη η ελληνική κοινωνία. Χρειάστηκε να περάσουν ημέρες για να ζητήσει με ανάρτησή του στο Facebook συγγνώμη και προφανώς τη ζήτησε στο πλαίσιο επικοινωνιακής διαχείρισης.

Θα μου πείτε, ο υπουργός Επικρατείας Γιώργος Γεραπετρίτης ζήτησε εξαρχής συγγνώμη και για λογαριασμό της κυβέρνησης, όπως είπε «και εκ μέρους της Πολιτείας». Το ζήτημα, όμως, δεν είναι διεκπεραιωτικό. Να πει ο υπουργός και μία συγγνώμη, επειδή έτσι πρέπει. Το ζήτημα είναι εάν ο πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται το τι ακριβώς συνέβη και ποιες είναι οι ευθύνες του ως κυβερνήτη απέναντι στην κοινωνία. Το γεγονός ότι πήρε τόσες ημέρες στον Κυριάκο Μητσοτάκη να ξεστομίσει το συγγνώμη δείχνει την πραγματική αποστασιοποίησή του από την ουσία της τραγωδίας.

Η επικοινωνιακή διαχείριση

Ο κύριος λόγος που η ελληνική κοινωνία “βράζει” είναι ότι αντιλαμβάνεται πως στο Μέγαρο Μαξίμου, οι σύμβουλοί του και ο ίδιος ο πρωθυπουργικός δεν συμμετέχουν στο αίσθημα που διαπερνά την κοινωνία. Έχουν πανικοβληθεί αναλογιζόμενοι τις πιθανές εκλογικές επιπτώσεις της τραγωδίας. Και μάλλον κάνουν το σταυρό τους που το πολύνεκρο δυστύχημα δεν έγινε μετά την προκήρυξη εκλογών, οπότε και δεν θα είχε ο Κυριάκος Μητσοτάκης δίοδο διαφυγής. Τώρα τουλάχιστον έχει το περιθώριο να την καθυστερήσει. Οι πολίτες, όμως, “διαβάζουν” την “χοντρόπετση” στάση των κυβερνώντων, το γεγονός ότι το μόνο που φαίνεται να τους ενδιαφέρει είναι το πολιτικό τους όφελος.

Η ατυχής επικοινωνιακή διαχείριση εκ μέρους του Μαξίμου καταδεικνύει όχι μόνο αμηχανία, αλλά και πολιτικοψυχολογική αδυναμία να ταυτιστεί με το κοινό αίσθημα. Για το πολιτικό σύστημα η ουσία της διακυβέρνησης έχει εκπέσει από την παραγωγή ωφέλιμου για την κοινωνία έργου στην επικοινωνιακή παραπλάνηση, ουσιαστικά στην εξαπάτηση των πολιτών με την αμέριστη βέβαια βοήθεια των ΜΜΕ. Πώς λοιπόν οι πολίτες να πιστέψουν σε οποιαδήποτε εξαγγελία για απόδοση δικαιοσύνης, πώς οι νέοι να δεχτούν ότι αυτή η χώρα έχει ελπίδα να διορθωθεί;

Δυστυχώς, η πατέντα του εκφυλισμού της Πολιτικής σε επικοινωνία, για την ακρίβεια σε προπαγάνδα, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Για την ακρίβεια, οι δικοί μας κυβερνήτες την ξεπατίκωσαν από την προηγμένη Δύση. Και μάλιστα την ξεπατίκωσαν με τον γνωστό ακραίο βαλκανικό τρόπο. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για υποκρισία, αν και πρέπει να μην κάψουμε με τα ξερά και τα χλωρά. Υπάρχουν, έστω και όχι τόσο συχνά, πολιτικοί οι οποίοι διαφέρουν, χαρακτηρίζονται από αρετή και πολιτικό ήθος.

Όταν πάντως φτάσει ο κόμπος στο χτένι, όπως στην περίπτωση του τραγικού συμβάντος στα Τέμπη, τότε η επικοινωνιακή διαχείριση φαντάζει στα μάτια της κοινωνίας ως πρόκληση, μεταφράζεται στην συνείδηση του κόσμου ως πολιτική κατάντια.