Κλείνοντας βιβλία από παλιές περιπέτειες – Περασμένα ναι ξεχασμένα όχι!

Ακριβώς λίγες ημέρες πριν ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία και φάνηκε να γίνεται αφορμή ενός ακόμα διχασμού. Από τις παλιές περιπέτειες με τους “Βασιλόφρονες” και τους “Βενιζελικούς” του Μεσοπολέμου, τους “Εθνικόφρονες” και τα “Μιάσματα” της μετεμφυλιακής Ελλάδας, τους “μνημονιακούς” και τους “αντιμνημονιακούς”, τους “εμβολιαστές” και τους “αντιεμβολιαστές”, έχουμε τώρα τους “Ρωσόφιλους” από τη μια και τους “Δυτικόφιλους” από την άλλη.

Αν η γενικότερη κατάσταση στην πατρίδα μας δεν ήταν αυτή που είναι, με δεκάδες θανάτους και διασωληνώσεις καθημερινά, τις τιμές του ηλεκτρικού και πολλών άλλων βασικών αγαθών να τραβάνε την ανηφόρα, την ανέχεια και την ανασφάλεια (κανείς πια δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί τίποτα σε κανέναν) να μεγαλώνει διαρκώς, ίσως αυτός ο καυγάς να είχε φουντώσει ακόμα περισσότερο. Όμως, και σε πείσμα όσων τον υποδαυλίζουν, είναι επίσης αισθητή μια αυξημένη ωριμότητα. Όχι, δεν βλέπω να συρόμαστε πάλι σε “χαρακώματα”. Ίσως μάλιστα είναι η ώρα για μια αυστηρή προειδοποίηση σε όσους υποκινούν έναν ακόμα διχασμό: Όχι άλλες εθνικές περιπέτειες, φτάνει πια!

Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Εθνικός Διχασμός που κόστισε την Μικρασιατική Καταστροφή δεν έχει ξεπεραστεί οριστικά. Απλώς από την τότε επεκτατική πλειοδοσία, το εκκρεμές έχει μετατοπιστεί στο αντίπερα ακραίο σημείο. Από το “να φτάσουμε στον Σαγγάριο”, φτάσαμε στο “να δώσουμε στην Τουρκία μερικά από όσα παράνομα διεκδικεί, για να πάψει να μας ενοχλεί”. Θέση μειοψηφική μεν, την οποία αναμοχλεύουν επίμονα εταίροι και εγχώριοι συμπαίκτες τους δε. Χωρίς να δελεάζει την Τουρκία, επειδή και μόνο που δείχνουμε να την συζητάμε, διευκολύνεται να αποσπά, το ένα μετά το άλλο, όσα διεκδικεί!

Μειοψηφία είναι και όσοι θα ήθελαν να διευρύνουν ξανά το μετεμφυλιακό χάσμα το οποίο ήρθε “να γεμίσει άνθη” με το κάψιμο των φακέλων, την χειραψία Βαφειάδη-Τσακαλώτου και τον νόμο 2190 (γνωστό ως “νόμο Πεπονή”). Αυτό το διχαστικό διάβημα αδυνατίζει διαρκώς. Ναι, η Δεξιά και η Αριστερά που επιμένουν στις δυο Ελλάδες δεν έχουν πια απήχηση, μετά τα όσα πέρασαν οι παλαιότεροι από εμάς. Και βέβαια μετά την συγνώμη του Μπιλ Κλίντον που άνοιξε και έκλεισε με μιας τον φάκελο της Κύπρου, όλοι ξέρουμε ότι την Κερκόπορτα στην Κύπρο για την τουρκική εισβολή, την κατοχή και τον εποικισμό της, την άνοιξε η χούντα, με την απόσυρση της μεραρχίας και το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, κατ’ εντολή των ΗΠΑ.

Να τελειώνουμε με τις παλιές περιπέτειες

Υπάρχουν ακόμα και σήμερα, νοσταλγοί της εξαχρείωσης που οδήγησε την Ελλάδα στα μνημόνια και στην απώλεια κυριαρχίας. Νοσταλγοί όσων ενθάρρυναν τις επιθέσεις για “να καεί, να καεί… η Βουλή”, όσων είχαν τα ισοδύναμα των Ζαππείων, όσων θα καταργούσαν τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο. Όσων κατάφεραν την διάλυση του ΠΑΣΟΚ και όσων έκαναν το δημοψήφισμα του 2015. Όσων διαψεύστηκαν με συνέπειες οδυνηρές για όλους μας. Ξέρουμε πια ότι αυτή η ακυρότητα που κατέρρευσε, αφού προκάλεσε την κατάρρευση όλων μας, μπορεί να ήταν πρόσκαιρη παρηγοριά, δεν είναι όμως λύση.

Αυτή η νοσηρότητα είναι βέβαια στην αποδρομή της. Θα είχε εκλείψει, αν δεν υπήρχαν “αρχηγοί” να την συντηρούν. Να ψηφοθηρούν, εγκλωβίζοντας τον λαϊκό παράγοντα σε παρωχημένα σχήματα, ενώ την ίδια στιγμή επαιτούν την εύνοια ξένων και εγχώριων συμπαικτών τους. Τελικά, ζητάνε την δική μας ψήφο, για να στηρίξουν συμφέροντα άλλων και προσωπικά τους. Είναι η ώρα αυτή η, κυνικά αντιδημοκρατική, συμπεριφορά τους, να γίνει η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το δικό μας ποτήρι. Και τέτοια σταγόνα δεν μπορεί να είναι η αποχή μας από τα κοινά, αλλά η όλο και πιο ενεργητική, δική μας συμμετοχή και δική τους αποδοκιμασία.

Βέβαια, τέτοια “ζωτικά ψεύδη” με το κατεστημένο μας να τα διασπείρει βρίσκονται στις ρίζες όχι μόνο της περιπέτειας που ζούμε σήμερα, αλλά κάθε καταστροφής που πάθαμε τα τελευταία 100 χρόνια. Ξέρουμε πια ότι, κάθε δική μας δυσκολία γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από ξένους. Και ξέρουμε ακόμα ότι κανένας ξένος δεν θα μας στρίμωχνε, αν δεν έβρισκε εγχώριους παρακεντέδες του. Εκτός όμως από την δυσκολία την οποία ζούμε και οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε, καλό είναι προηγουμένως να “κλείσουμε βιβλία” από τις παλιές μας περιπέτειες. Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι!

Η συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν

Μιας και ο πρωθυπουργός αποφάσισε να συναντηθεί με τον Τούρκο πρόεδρο έχει μια χρυσή ευκαιρία να ξεκαθαρίσει ότι οι παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης από την Τουρκία επιβαρύνουν τις σχέσεις μας. Παραδείγματος χάριν, οδηγούν στην απαγόρευση των επισκέψεων αξιωματούχων της τουρκικής κυβέρνησης στην μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, αν δεν αποκατασταθεί η ισομοιρία της με την ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης.

Εκ των προτέρων βέβαια, η κυβέρνηση της Άγκυρας έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι, στην συνάντηση της Κυριακής, θα προβάλλει απέναντί μας αξιώσεις πέρα από όσα προβλέπονται από το Διεθνές Δίκαιο και ότι η μεταξύ μας συζήτηση πρέπει να γίνει έξω από τα ευρωπαϊκά θέσμια. Ο πρωθυπουργός έχει λοιπόν μια χρυσή ευκαιρία να χρεώσει στον Τούρκο Πρόεδρο το ναυάγιο της μεσολαβητικής πρωτοβουλίας του Βερολίνου, ακριβώς επειδή διάλογος στην βάση που θέτει η Άγκυρα είναι αδιανόητος για ευρωπαϊκές χώρες.

Ούτως ή άλλως, αν αληθεύει η πληροφορία ότι η ελληνική κυβέρνηση έστειλε αμυντικό εξοπλισμό στην Ουκρανία, που είναι χρήσιμος για την άμυνα στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, με ενεργή την τουρκική αξίωση για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών αυτών, η στιγμή της επίσκεψης είναι ατυχής. Και περιμένουμε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης να ασκήσουν έλεγχο στην κυβέρνηση.

Ένα άλλο θέμα είναι η ανοιχτή διμερής διαφορά μας με την Γερμανία για εξόφληση του αναγκαστικού δανείου, αλλά και αποζημιώσεις για καταστροφές και άλλες βαρβαρότητες που διέπραξαν οι κατοχικές δυνάμεις στην πατρίδα μας. Είναι η ώρα να σταματήσει η στρεψοδικία, η οποία δηλητηριάζει τις σχέσεις των δυο χωρών. Για τα πολιτισμένα έθνη δυο δρόμοι επίλυσης των διαφορών τους υπάρχουν: ή συμβιβασμός ή δικαστήρια. Οι δύο κυβερνήσεις οφείλουν να δουν ποιον από τους δυο θα ακολουθήσουν.