Κόμματα - σούπερ μάρκετ

του Αντώνη Παπαγιαννίδη –

Το φαινόμενο δεν είναι ούτε καινούργιο, ούτε εντέλει ιδιαίτερο. Και το ΠΑΣΟΚ του παλιότερου, καλού(;) καιρού την είχε την τάση να φιλοξενεί όχι απλώς απόψεις που απείχαν ζαλιστικά ανάμεσά τους σε σημείο τότε –«τον καιρό της αθωότητας»– να λέμε ότι κάνει το ίδιο την αντιπολίτευσή του. Και η ΝΔ της εποχής ήδη επί Κωνσταντίνου Καραμανλή πάσχισε να βολέψει πολυσυλλεκτικότητα ουσίας – πόσο μάλλον επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Όσο για τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και οι σημερινές διαφοροποιήσεις των “53+” και του Commonality (αμφότερα υπό επαναπροσδιορισμό, ας το πούμε ευγενικά) δεν είναι παρά χλωμή υπόμνηση του πόσο απείχε π.χ. ο βηματισμός μέχρι και το δημοψήφισμα του 2015 από την τωρινή φιλοδοξία «εξόδου από τα Μνημόνια».

Όμως, να: η πρόσφατη πολιτική πρακτική –ας το πούμε ακόμη πιο ευγενικά– αναδεικνύει ένα φαινόμενο που αληθινά θα έπρεπε να θεωρηθεί εγκάρσια διαστρωμάτωση των καλών μας των κομμάτων. Όχι, δε, δεν αναφερόμαστε στο Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο που το βρίσκει κανείς να αναγεννάται, ακόμη και τώρα, μέσα στους μείζονες πολιτικούς χώρους. Ποιος θα τολμούσε να χαρακτηρίσει τη ΝΔ του Κυριάκου αντιμνημονιακή; Και όμως, τι άλλο υποδηλώνει η –σωστή!– εμμονή του ίδιου στο ότι οι στόχοι πρωτογενούς ελλείμματος 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και 2% μέχρι την αιωνιότητα είναι αδιανόητοι;

Αλλά ας δούμε, για παράδειγμα, τον μικρότερο από τους βασικούς πολιτικούς χώρους του σήμερα, που δείχνει τάσεις να μεγαλώσει – το Κίνημα Αλλαγής. Στο –όχι μόνο– συμβολικής σημασίας ζήτημα του συνδικαλιστικού νόμου, ο πυρήνας ΠΑΣΟΚ προσήλθε ευθέως «απέναντι» στην νομοθέτηση του 50%+1 για την λήψη αποφάσεως απεργίας (στα πρωτοβάθμια σωματεία, με την έννοια απαρτίας, δε…), θυμίζοντας την εποχή Αρσένη και του Άρθρου 4, που απεσύρθη πριν κάπου 30 χρόνια, λόγω συνδικαλιστικής, και τότε, άρνησης. Ενώ η συνιστώσα Ποτάμι του Κινήματος Αλλαγής τάχθηκε ευθύτατα υπέρ.

“Είμαστε φιλελεύθεροι και συντηρητικοί”

Αν θέλετε να προχωρήσετε προς μεγαλύτερα κόμματα, θα βρείτε σίγουρα την ΝΔ εν Συνεδρίω (Αρχών και Θέσεων), όπου η διακήρυξη «είμαστε Φιλελεύθεροι και Συντηρητικοί ταυτόχρονα» μπορεί να ταίριαζε με την ανάγνωση Μητσοτάκη, την οποία άλλωστε προϋπάντησε με το «είμαστε όλοι εδώ!» Μπορεί και η διαπίστωση «ο Κομμουνισμός πέθανε» να πέρασε καλά κομματικά, κι ας είναι το 1/5 της ανθρωπότητας –η ανερχόμενη Κίνα, όχι;– αντίθετης γνώμης! Όμως, η Ορθοδοξία, «όχι ως απλή θρησκευτική επιλογή, αλλά ως ταυτότητά μας», θα ήταν ενδιαφέρον να δει κανείς πόσο καλά κούμπωνε με το συνολικό στίγμα της σημερινής ηγεσίας της ΝΔ. Με, αν μη τι άλλο, το «Είμαστε το κόμμα όλων των Ελλήνων».

Κι αν φθάσει κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ, που άλλωστε ασκεί διακυβέρνηση, δεν βρίσκει πού να σταθεί και τι να διαλέξει, αν θέλει να διαπιστώσει διχοστασία απόψεων και πρακτικής. Να θυμηθούμε από τα εντελώς πρόσφατα τον συνδικαλιστικό νόμο; Ή προτιμάτε το υπέρθερμο μέτωπο των πλειστηριασμών; Μήπως καλύτερα τους χειρισμούς για το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό και τις προαναγγελλόμενες μεταβολές μετά την επίσκεψη Ερντογάν; Άσε καλύτερα!

Η συνολική εικόνα, λοιπόν, που προκύπτει είναι μιας σαφούς και αδιαπραγμάτευτης πολιτικής διαστρωμάτωσης που διατρέχει όλους τους κομματικούς χώρους. Μα, όλους! Χωρίς δε ομοιογένεια, ούτε μέσα από τις φαινομενικές συνηχήσεις (π.χ. στον συνδικαλιστικό νόμο).