Λέτε να γίνει και δω της Πορτογαλίας;

Με το πατριωτικό κόμμα της Ισπανίας VOX, η Ιβηρική χερσόνησος σύντομα θα κυβερνάται από συντηρητικά κόμματα, εγκαταλείποντας τα “δικαιωματικά πειράματα”. Επίσης, στην υπόλοιπη “ενωμένη” Ευρώπη, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία, Ουγγαρία κλπ, τα πατριωτικά κόμματα κερδίζουν έδαφος στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, να μην αναφερθούν Ρωσία και Κίνα, όπου η “εθνική” ηγεσία επικρατεί συντριπτικά κι έχει ευρεία λαϊκή απήχηση – αν και ουδόλως δημοκρατική.

Το τελευταίο επεισόδιo ανόδου της πατριωτικής Δεξιάς στην Πορτογαλία αποκαλύπτει πολλές πτυχές της κόπωσης των ψηφοφόρων. Από την διαφθορά της ιθυνούσης τάξεως, την εισβολή λαθρομεταναστών και τον πληθωρισμό-ανεργία, ο κόσμος απορρίπτει τους “γιαλαντζί” Κεντροδεξιούς διαχειριστές της εξουσίας, που συχνά εξαντλούν το πολιτικό τους κεφάλαιο στον δικαιωματισμό κάθε τύπου (ΛΟΑΤΚΙ+, woke culture, “queer” βιβλία για παιδιά κλπ). Στα καθ’ ημάς, η τελευταία δημοσκόπηση (Interview) δίνει 10,2% στην
Ελληνική Λύση και 4,2% στη Νίκη.

Ο νέος ηγέτης της πορτογαλικής Δεξιάς ο Αντρέ Βεντούρα, πρώην τηλεοπτικός αστέρας και σχολιαστής ποδοσφαιρικών αγών, προθυμοποιείται να στηρίξει την Κεντροδεξιά για τον σχηματισμό κυβερνήσεως, ώστε ν’ αποφευχθεί η ακυβερνησία που είναι ό,τι χειρότερο για την δημοκρατία μετά τον πληθωρισμό/ανεργία (Λένιν).

Εξάλλου, στην Ιταλία, η πρωθυπουργός Τζώρτζια Μελόνι και το δεξιό κόμμα “Αδέλφια” πέτυχαν στις περιφερειακές εκλογές της Αμπρούζα, να εκλεγεί ο Μάρκο Μαρσίλια με 53,4%, αντί του αριστερού Λουτζιάνο Ντ’ Αμίκο, εν αντιθέσει με την Σαρδηνία, όπου απώλεσαν την τοπική αυτοδιοίκηση. Μια δύσκολη χώρα να διοικηθεί, η Ιταλία, έχει πραγματοποιήσει σημαντικά βήματα με τη Μελόνι στη φροντίδα των λαϊκών τάξεων και στο μεταναστευτικό, στέλνοντας τους ασύλητους λαθρομετανάστες σε κλειστό στρατόπεδο στην Αλβανία.

Ο “αιρετικός” Ούγγρος πρωθυπουργός Όρμπαν μετέβη στο ράντσο Μάγιο-Λάγκο στην Φλόριδα όπου συναντήθηκε με τον Ντόναλντ και την Μελάνια Τράμπ (αν και δεν στέλνει πυρομαχικά στον Ζελένσκι, απέφυγε την βομβόπληκτο Οδησσό…).

Μόνη εξαίρεση των ευρωπαϊκών τάσεων, η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας που αναλίσκεται σε κομματικές φιέστες, διασκέψεις και “κουκουλώματα” της οδυνηρής πραγματικότητας (Μάτι και Τέμπη). Ουδόλως ασχολείται με τις εθνικές προτεραιότητες του Ελληνισμού, στην Αλβανία (καταδίκη Μπελέρη), στις σχέσεις με την Τουρκία (εμπρηστική ρητορική του Ερντογάν στην Σμύρνη) και με τη σοβαρά οπισθοδρόμηση της δημοκρατίας, πενήντα χρόνια μετά την αποκατάσταση της στην Ελλάδα (πρόσφατη καταδίκη της στο Ευρωκοινοβούλιο). Φτάνει πιά η συννεφιά! Πότε θα δούμε ξαστεριά;