Μέμνησο των δεξιών… Η πολυκατοικία της Δεξιάς και τα δεκανίκια της

Περίσσεψε τους τελευταίους μήνες η πατριδοκαπηλία, η πατριδολαγνεία, τα μεγάλα λόγια. Οι εκ δεξιών προερχόμενοι πολιτικοί (αλλά και κάποια πολιτικά δεκανίκια τους από άλλους χώρους) θυμήθηκαν και ομνύουν πίστη-αγάπη-λατρεία στην πατρίδα. Μας υποχρεώνουν να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας τη ρήση του Επίχαρμου, αρχαίου Έλληνα ποιητή από την Κω, που έλεγε: «Νήφε και μέμνησο απιστείν», δηλαδή «να παραμένεις νηφάλιος και να θυμάσαι να δυσπιστείς». Αυτήν ακριβώς τη στάση οφείλουμε να υιοθετήσουμε έναντι των πολιτικών ηγεσιών και ταγών της Δεξιάς, σε κάθε της έκφραση, τουτέστιν «νήφε και μέμνησο απιστείν τω Δεξιώ».

Το οφείλουμε στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας, στην πατρίδα, στους αγωνιστές της καθημερινής βιοπάλης, σε όσους βίαια μετανάστευσαν, σε όσους εκόντες-άκοντες μετοίκησαν στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 από τις πατρογονικές εστίες στις πόλεις. Το οφείλουμε σε όσους σύρθηκαν στα ξερονήσια, σε όσους υποχρεώθηκαν να υπογράψουν δηλώσεις «εθνικοφροσύνης» (για να βρουν μια δουλειά), στην Κύπρο (μέρος της οποίας μετά την παράνομη τουρκική εισβολή παραμένει κατεχόμενο), στους αγωνιστές του Πολυτεχνείου και της Νομικής. Ακόμα και σε όσους βάναυσα επλήγησαν από την κρίση των τελευταίων ετών.

Περηφανεύονται τάχα οι λογής δεξιοί πολιτικοί για τον «πατριωτισμό», τον προσωπικό και της παράταξής τους. Θαρρούν πως έχουν να κάνουν με λωτοφάγους. Ίχνος πατριωτικής συνείδησης δεν διέθεταν και δεν διαθέτουν. Διαχρονικά η παράταξή τους, οι πολιτικοί τους προπάτορες, αλλά και οι ίδιοι είναι οι ιδεολογικοί-πολιτικοί-οικονομικοί μεταπράτες (μεσάζοντες) αλλοδαπών συμφερόντων που τα πλήρωσε και τα πληρώνει ο Ελληνισμός.

Τα ιστορικά παραδείγματα

Πάνω σε ποιους μηχανισμούς οικονομικούς, κρατικούς και παρακρατικούς οργανώθηκε το μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος; Συμμετείχαν ή όχι αρκετοί κουκουλοφόροι και δωσίλογοι της κατοχής (συνεργάτες των Ναζί) στη διακυβέρνηση της χώρας από τη Δεξιά; Ποιος οργάνωσε τις εκλογές της βίας και νοθείας και το σχέδιο «Περικλής» το 1961;

Ήταν ή δεν ήταν ο πολιτικός πατέρας της σημερινής ΝΔ Κωνσταντίνος Καραμανλής; Ήταν ή όχι η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή αυτή που τοποθέτησε τον μετέπειτα δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, αρχικά ως διευθυντή του γραφείου του αρχηγού της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και έπειτα ως κλαδάρχη Αντικατασκοπείας; Αποδεικνύεται και ιστορικά η άμεση σχέση Δεξιάς και Ακροδεξιάς.

Ποιος και προς όφελος ποιου οργάνωσε την αποστασία του 1965, στην οποία πρωταγωνίστησε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης; Ναι, αυτή που οδήγησε στη χούντα και κυρίως στην εισβολή και κατοχή από τους Τούρκους μέρους της ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας. Ισχύει ότι στις 11 Δεκεμβρίου 1965 ο Αμερικανός πρέσβης είχε μία πολύ σημαντική συζήτηση με τρία κορυφαία στελέχη της ΕΡΕ (Ευάγγελο Αβέρωφ, Παναγή Παπαληγούρα και Παναγιώτη Πιπινέλη).

Τα στελέχη αυτά τάχθηκαν υπέρ της κήρυξης δικτατορίας, στην περίπτωση που ο Γεώργιος Παπανδρέου κέρδιζε τις εκλογές. Μάλιστα, χρησιμοποίησαν τους όρους “μη κλασικές λύσεις” και “ανάγκη εξεύρεσης ευρηματικών λύσεων για τη διακυβέρνηση της χώρας μετά την αναστολή της λειτουργίας του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος”, όπως σημείωσε ο πρεσβευτής στην έκθεσή του. Ο τελευταίος τόνισε πως “το γεγονός ότι ήταν τόσο ειλικρινείς και εκφράσθηκαν τόσο ανοιχτά στον πρέσβη ήταν εξόχως διαφωτιστικό”. Οποίοι δημοκράτες, οποίοι πατριώτες!

O σκοτεινός ρόλος του Αβέρωφ

Ήταν ή όχι ο Αβέρωφ αυτός που εμπνεύστηκε, οργάνωσε και καθοδήγησε πολιτικά τις «ομάδες κρούσης» της νεολαίας της ΝΔ, των γνωστών «Κενταύρων και ‘Rangers’»; Ναι, αυτών που τα πολιτικά τους επιχειρήματα, τα πατριωτικά και δημοκρατικά ιδανικά τους εξαντλούνταν σε τραμπουκισμούς και χτυπήματα (όλα αυτά καταγεγραμμένα στις εφημερίδες της εποχής). Πόσοι από τα ηγετικά στελέχη της σημερινής ΝΔ δεν γαλουχήθηκαν πολιτικά από Μητσοτάκη και Αβέρωφ;

Ποια η διαχρονικά «πατριωτική» στάση τους στην Κύπρο; Να θυμηθούμε τη θέση του ιδρυτή της ΝΔ, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, το 1974 «η Κύπρος κείται μακράν», ενώ για τη Μακεδονία δάκρυζε. Ο Κύπριος πρόεδρος Κληρίδης (γνωστών δεξιών αντιλήψεων) είχε σε σύσκεψη με τον τότε πρωθυπουργό Σημίτη, στις 27 Νοεμβρίου 1998, αναφέρει: «…Το 1967 μια ελληνική κυβέρνηση, μη δημοκρατική, απέσυρε τη μεραρχία από την Κύπρο και την άφησε γυμνή. Το 1974 μια άλλη κυβέρνηση, δημοκρατική, εγκατέλειψε την Κύπρο ανυπεράσπιστη, στον δεύτερο Αττίλα».

Αναφερόταν στη χούντα αλλά και στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή. Οποίος πατριωτισμός, όχι μόνον του τότε πρωθυπουργού, αλλά και των μελών της κυβέρνησης της ΝΔ με προεξάρχοντα τον τότε υπουργό Άμυνας και αργότερα αρχηγό της ΝΔ Ευάγγελο Αβέρωφ.

Αποδέχθηκε την ονομασία “Μακεδονία”

Ας μην λησμονούμε, άλλωστε, ότι το 1977 (με κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή) αναγνωρίσθηκε από σύσκεψη στην Αθήνα του ΟΗΕ η «μακεδονική γλώσσα» ως η γλώσσα του κρατικού μορφώματος των Σκοπίων. Μήπως, όμως, και το πολιτικό τέκνο του Αβέρωφ, ο Σαμαράς, δεν ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε (με την ιδιότητα μάλιστα του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών) την ΠΓΔΜ σαν «Μακεδονία»;

Ήταν στις 2 Δεκεμβρίου 1991 σε ευρωπαϊκό συμβούλιο που εξέταζε «τις ρυθμίσεις που ισχύουν για την εισαγωγή προϊόντων προέλευσης από τις Δημοκρατίες Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, Κροατίας, Μακεδονίας και Σλοβενίας». Τότε δεν ήταν ουσιαστικά που ο Σαμαράς αποδέχθηκε την ονομασία «Μακεδονία»; Η απόφαση αυτού του συμβουλίου που πραγματοποιήθηκε παρουσία του Σαμαρά καταγράφηκε ως επίσημο έγγραφο της ΕΕ με τον αριθμό 3567/91.

Αλλά και η δήλωσή του, ως Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, τον Ιανουάριο του 1991 που χαρακτηριστικά λέει: “Η ελληνική πρεσβεία στα Τίρανα θα αυξήσει τη ροή των θεωρήσεων (εκδόσεις βίζας) διάρκειας μέχρι ενός έτους για τους Αλβανούς υπηκόους», έδωσε από μόνο του κίνητρο για μετανάστευση στην Ελλάδα χιλιάδων Αλβανών υπηκόων ή όχι; Κατά τα λοιπά, είμαστε κατά των προσφυγικών ροών και εύκολα εγκαλούμε τους πολιτικούς μας αντιπάλους. Οποίος πατριωτισμός!

Μόνο με τη χειραγώγηση

Διαβάζω σε άρθρο γνώμη έγκυρου συντηρητικού δημοσιογράφου: «…στοιχειώδης μελέτη των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών μετά τον πόλεμο δείχνει ότι η Δεξιά παράταξη σε όλο της το εύρος ήταν και είναι μειοψηφία στο εκλογικό σώμα της πατρίδας μας. Το άθροισμα των δεξιών δυνάμεων στην Ελλάδα κινείται μεταξύ 35-45% μάξιμουμ, ενώ των λεγόμενων προοδευτικών δυνάμεων μεταξύ 50-60%. Κάποτε, το 1981, έφθασε και το 65%». Η πραγματική εκλογική βάση της Δεξιάς είχε άλλωστε αποτυπωθεί και στο δημοψήφισμα του 1974, περί του πολιτεύματος της Ελλάδας, όταν υπέρ του θεσμού της βασιλείας είχε ψηφίσει το 30,82% των εκλογέων.

Μόνο, λοιπόν, με τη χειραγώγηση, τη διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας, τους μηχανισμούς, τις εξαγορές συνειδήσεων, τα σικέ πολιτικά παιγνίδια, τα περί της «Κεντροδεξιάς» φληναφήματα μπορούν οι δεξιοί να επικρατήσουν. Και όταν δεν τους βγαίνει, προχωράνε μέσω του ακροδεξιού τους βραχίονα σε εκτροπές, ή προσεταιρίζονται πολιτικούς άλλων χώρων.

Αναντίλεκτα αυτοί πολύ καλά πράττουν, προκειμένου να υπηρετήσουν τη μεταπρατική ελίτ που εκπροσωπούν στο πολιτικό πεδίο. Το δυστύχημα, όμως, είναι ότι βρίσκουν πρόθυμους από άλλους χώρους, παρέα με τους οποίους χρεοκόπησαν τη χώρα, αλλά και τα κόμματά τους – οικονομικά και πολιτικά. Μαζί υπηρέτησαν τη διαπλοκή, μαζί φτωχοποίησαν τους Έλληνες, μαζί κουρέλιασαν αξίες και την προσωπική αξιοπρέπεια ενός εκάστου. Είναι όλοι αυτοί, είναι η πολιτική τους, είναι η προσεκτικά κουκουλωμένη ιδεολογία τους που επιβάλλεται να ηττηθεί σε όλες τις προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις.