Ο δημοκρατικός πατριωτισμός και οι αντίπαλοί του – Μια απάντηση στον Δ. Κωνσταντακόπουλο

Οι πολλαπλές προκλήσεις και κρίσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα με κυριότερες, σήμερα, την κρίση του κορωνοϊού, την οικονομική συρρίκνωση που τη συνοδεύει, την έξαρση του μεταναστευτικού με αποκορύφωμα τον εμπρησμό της Μόριας και κατεξοχήν την πρόσφατη ελληνοτουρκική κρίση, που μας οδήγησε στα πρόθυρα της στρατιωτικής σύγκρουσης, αποκάλυψε για μια ακόμα φορά την πραγματική φύση των πολιτικών και ιδεολογικών ρευμάτων.

Ο αποκαλούμενος πατριωτικός χώρος περιλαμβάνει τρεις πτέρυγες, μία αριστερά, μία δεξιά και μια κεντρική πτέρυγα υπέρβασης της Αριστεράς και της Δεξιάς, την οποία αποκαλούμε πτέρυγα του δημοκρατικού πατριωτισμού. Εξάλλου τόσο η “πατριωτική Δεξιά” όσο και η “πατριωτική Αριστερά” είναι κατά βάθος βαθύτατα αντιδημοκρατικές.

Μόνο η ενίσχυση του δημοκρατικού πατριωτισμού μπορεί να απαντήσει και στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας με τη συγκρότηση ενός αληθινά αντιπολιτευτικού πόλου απέναντι στο σημερινό μονοπολικό –ιδεολογικά και πολιτικά– σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ αντιπροσωπεύουν παραπληρωματικές εκφράσεις του πόλου που συγκροτεί η συμμαχία Δεξιάς και σημιτικής Κεντροαριστεράς, την οποία εκφράζει ο Μητσοτάκης.

Η δεξιά εκδοχή του πατριωτισμού, με κύριες εκφράσεις τη Χρυσή Αυγή (στο ακρότατο σημείο) και τους ΑΝΕΛ, απέτυχε παταγωδώς. Στα αποκαΐδια της ερίζουν σήμερα διάφορες ομαδοποιήσεις, χρυσαυγίτικες, η περίπτωση Βελόπουλου κ.λπ. Αυτή η εκδοχή στη διάρκεια του αντιμνημονιακού κινήματος ήταν επικεντρωμένη κατεξοχήν στο μεταναστευτικό με ρατσιστικές αντιλήψεις (χρυσαυγίτες), την άρνηση των μνημονίων (Καμμένος) και την επιστροφή στη δραχμή σαν πανάκεια.

Όσο για τα εθνικά θέματα, επικεντρώνονταν στα Σκόπια και τη Βόρειο Ήπειρο, όχι στην Τουρκία. Η “αριστερή” πτέρυγα ήταν κατ’ εξοχήν αντιμνημονιακή, επικεντρωμένη στις γερμανικές αποζημιώσεις, την άρνηση του χρέους ως επαχθούς και τον αντιδυτικισμό. Κατά μεγάλο μέρος ήταν δραχμική, όπως ο Λαφαζάνης, ο Βαρουφάκης(;) και το ΕΠΑΜ.

Η θεμελιώδης διαφορά της από τον δεξιό-ακροδεξιό πατριωτισμό εντοπιζόταν στο μεταναστευτικό. Ο “αριστερός” πατριωτισμός υιοθετούσε φιλομεταναστευτικά “ανθρωπιστικά” επιχειρήματα, δεν ενδιαφερόταν για το Μακεδονικό ή τη Βόρεια Ήπειρο και πολύ λίγο για την τουρκική απειλή. Επρόκειτο για έναν κατ’ εξοχήν αντιγερμανικό και αντιαμερικανικό αντιιμπεριαλισμό. Κι αυτός σύντομα αποσυντέθηκε με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και τη μετατροπή του σε πειθήνιο όργανο των ξένων δανειστών.

Επικεντρωμένος στην τουρκική απειλή

Ο δημοκρατικός πατριωτισμός έχει συγκροτηθεί μέσα από μια μακρά περίοδο δεκαετιών, με τη συμβολή χιλιάδων ανθρώπων, πολλών ομαδοποιήσεων, όπως του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, και προσωπικοτήτων όπως του Θέμου Στοφορόπουλου και του Παναγιώτη Κονδύλη, ιστοσελίδων, δημοσιογράφων, περιοδικών και κινήσεων, όπως το Άρδην.

Αυτός ο χώρος επικεντρωνόταν προνομιακά στην τουρκική απειλή. Κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της αντιμετώπιζε όλα τα μεγάλα ζητήματα που συνδέονται με την παρακμή – το παρασιτικό οικονομικό μοντέλο, τη διάλυση της παραγωγικής βάσης, το δημογραφικό, την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, που μετέβαλε ένα ανθρωπιστικό ζήτημα σε γεωπολιτική απειλή.

Στη διάρκεια των μνημονιακών χρόνων επιμένει αταλάντευτα πως η χώρα, πάρα την επιθυμία του Σόιμπλε, δεν θα έπρεπε να παρασυρθεί σε έξοδο από την ΕΕ που θα την παρέδιδε ανυπεράσπιστη στις ορέξεις της νεοθωμανικής Τουρκίας. Το σημείο καμπής υπήρξε το δημοψήφισμα του 2015. Εκεί όλοι θα δώσουν τα ρέστα τους, από τη Χρυσή Αυγή και τους ΑΝΕΛ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ, τον αριστερισμό και το ΕΠΑΜ, σε μία κατεύθυνση αυτοκτονικής αποδοχής της παγίδας Σόιμπλε. Τότε σε αντίθεση με τη λογική του ΝΑΙ ή ΟΧΙ, τονίζαμε πως η μόνη διέξοδος ήταν η ακύρωση ενός σκανδαλώδους δημοψηφίσματος, γεγονός που θα μπορούσε να επιτευχθεί εάν η πλειονότητα των ψηφοφόρων δεν προσερχόταν στις κάλπες.

Όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ προσχώρησαν στο ΝΑΙ που είχαν καταψηφίσει. Τα δε επόμενα χρόνια, ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή από τα δεξιά και ΛΑΕ, αριστεριστές, Κωνσταντοπούλου, ΕΠΑΜ από τα αριστερά θα καταποντιστούν. Το Μακεδονικό αποτέλεσε προνομιακό πεδίο για τη δυναμική επανεμφάνιση της Δεξιάς και Ακροδεξιάς.

Ο δημοκρατικός πατριωτισμός

Αρχικώς διότι αποτελούσε, παραδοσιακά, προνομιακό πεδίο του δεξιού πατριωτισμού και μόνιμη καταισχύνη της Αριστεράς, από την εποχή των μπολσεβίκων και του Ζαχαριάδη μέχρι τον Τσίπρα και τον Κοτζιά. Κατά δεύτερο λόγο, διότι τα Σκόπια αποτελούσαν “εύκολο” αντίπαλο ακόμα και της συρρικνωμένης Ελλάδας. To ίδιο mutatis mutandis ισχύει και για το μεταναστευτικό, όπου η μεν Δεξιά μπορούσε εύκολα να ξεδιπλώνει τον ρατσιστικό αντιμεταναστευτισμό της και η Αριστερά να εγκλωβίζεται στον διεθνιστικό “ανθρωπισμό” της.

Εν τούτοις, η παρέμβαση του δημοκρατικού πατριωτισμού, στα δύο αυτά ζητήματα αποτέλεσε ισχυρό ανάχωμα στην ακροδεξιά μονοπώλησή τους. Και στο Μακεδονικό διαμορφώθηκε ένα δημοκρατικό μέτωπο απόρριψης της συμφωνίας των Πρεσπών, ενώ το ίδιο συνέβη στο πεδίο του μεταναστευτικού. Καταδείχθηκε πως η αντίθεση στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση αποτελεί ανάγκη για να αντιμετωπιστεί η τουρκική απειλή που χρησιμοποιεί την ισλαμοποίηση και όχι βέβαια μια ρατσιστική απόρριψη του “ξένου”. Όσο και αν συμμεριζόμαστε τον πόνο των μεταναστών στο ατομικό επίπεδο, δεν μπορούμε να δεχτούμε τη μεταβολή της Ελλάδας σε χώρο διείσδυσης του Ισλάμ, που αποτελεί στρατηγικό στόχο της Τουρκίας. Ακολούθησε ο Έβρος και έτσι αφαιρέθηκε το μεταναστευτικό από μονοπώλιο της Ακροδεξιάς.

Ωστόσο, τα υπαρκτά πολιτικά και κοινωνικά ρεύματα, τα οποία κάποτε στηρίζονται και από ξένες δυνάμεις, δεν πρόκειται να εξαφανιστούν ως διά μαγείας. Αντίθετα θα επιμείνουν, οδηγούμενα στις ακραίες εκφάνσεις τους. Έτσι θα καθίστανται όλο και πιο περιθωριακά. Κατά τον ίδιο τρόπο που ο εθνομηδενιστικός ψευδοανθρωπισμός, θα φτάσει στην υποστήριξη του εμπρησμού της Μόριας από τον Αντώνη Λιάκο, τον Μπίστη, τον Φίλη και την παρέα τους, έτσι και ο “αριστερός” ή ακροδεξιός “πατριωτισμός” θα οδηγηθεί στα άκρα κατά την ελληνοτουρκική κρίση και την υγειονομική κρίση του κορωνοϊού.

Από τον Δ. Κωνσταντακόπουλο

Ένα μέρος του αριστερού φιλορωσικού στρατοπέδου θα καταγγέλλει το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ και άλλες δυνάμεις, ότι «μας σπρώχνουν σε σύγκρουση με την Τουρκία», αθωώνοντας τον Ερντογάν και τον τουρκικό αναθεωρητισμό! Διαβάζουμε επί παραδείγματι από τον πιο διακεκριμένο εκπρόσωπο αυτής της αντίληψης, τον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο, σε κείμενο γραμμένο όταν η τουρκική επιθετικότητα βρισκόταν στο ζενίθ της:

«Οι πόλεμοι στην ανατολική Μεσόγειο δεν γίνονται γιατί τους σχεδιάζει η Ελλάδα ή η Τουρκία, ούτε για λόγους που επικαλούνται οι εμπόλεμοι. Αν γίνει πόλεμος θα γίνει πιθανότατα γιατί εξυπηρετεί στρατηγικές επιδιώξεις ισχυρών διεθνών κέντρων, που θα έχουν τεχνηέντως άγει τις δύο πλευρές σε σημείο που να νομίζουν ότι θα κερδίσουν ή να νοιώθουν ότι δεν έχουν περιθώριο υποχώρησης. Για να γίνουν ή για να σταματήσουν κρίσεις έχει στο παρελθόν χρησιμοποιηθεί έναντι της Αθήνας η μέθοδος των “παραπλανητικών σημάτων”. Τώρα “παραπλανητικά σήματα” αποστέλλονται πιθανώς και στην Τουρκία».

Επομένως, δεν είναι η Τουρκία και ο ισλαμικός νεοθωμανισμός που επιθυμεί να υποτάξει την Ελλάδα, αλλά “ισχυρά διεθνή κέντρα”. Και προφανώς ο Δημήτρης δεν εννοεί τη Ρωσία που θα επιθυμούσε την διάλυση του ΝΑΤΟ! Αντίθετα, όπως επαναλαμβάνει κατά κόρον στόχος τους είναι να πληγεί η Ρωσία, το Ισλάμ(!) και το ευρασιατικό σχέδιο του Ρώσου Ντούγκιν και του Τούρκου Περιντσέκ. Στην ίδια κατεύθυνση και αρκετές προσωπικότητες και ομαδοποιήσεις, κυρίως από την Αριστερά, που έχει ισχυρή παράδοση ρωσοδουλείας, αλλά πλέον και από τη Δεξιά, ιδιαίτερα μέσω της χρήσης της Ορθοδοξίας και του Αγίου Όρους.

Η εξόντωση των ηλικιωμένων

Όμως, προνομιακή επιλογή για τη Δεξιά και ψευδο-ορθόδοξη όχθη αυτού του περίεργου πατριωτισμού αποτελεί πλέον το “κίνημα ενάντια στον κορωνοϊό” και τα μέτρα αντιμετώπισής του, κυρίως ενάντια στη χρήση μάσκας. Εδώ πλέον οδηγούμαστε στον ακραίο ανορθολογισμό, ακόμα και τον φασισμό. Αρχίζει από την άρνηση της ύπαρξης του κορωνοϊού και της ανάγκης εμβολιασμού, την απόρριψη της χρήσης μάσκας, και φθάνει σε ανοιχτά ναζιστικές αντιλήψεις για την ανοσία αγέλης έστω και με τίμημα την εξόντωση των ηλικιωμένων. Και όχι μόνο στις ιστοσελίδες της Χρυσής Αυγής, του Κασιδιάρη και του Λαγού που πρωτοστατούν.

Διαβάζουμε π.χ. σε άρθρο του αναπληρωτή καθηγητή Νομικής Σχολής του πανεπιστημίου Θράκης Κωνσταντίνου Βαθιώτη, σε αντικορωναϊκή ιστοσελίδα: «Το ίδιο έγινε και επί Covid-19: Η συντριπτική πλειονότητα των απανταχού της γης διαχειριστών δεν θέλησε να θυσιάσει τις ευπαθείς ομάδες και τους ηλικιωμένους επ’ ωφελεία των υγιών μελών του πληθυσμού. Σε αντίθεση δηλαδή με ό,τι θα έπραττε ο κυβερνήτης του αερόστατου ή της λέμβου με τους υπεράριθμους επιβάτες, ο οποίος θα θυσίαζε τους λιγότερους για να διατηρήσει σε ασφαλή θέση τους περισσότερους, η πλειονότητα των ηγετών… επέβαλαν πρωτόγνωρους περιορισμούς ή απαγορεύσεις στα θεμελιώδη δικαιώματα όλων ανεξαιρέτως των πολιτών».

Δηλαδή, εδώ δεν έχουμε τη συνήθη ανορθολογική άρνηση της ύπαρξης του κορωνοϊού, αλλά κάτι πολύ χειρότερο: Μια ανοικτά ναζιστική διεκδίκηση της εξόντωσης των ηλικιωμένων για να μην κακοπάθουν οι υπόλοιποι! Λες και οι “υπόλοιποι” δεν έχουν ηλικιωμένους συγγενείς. Κι όμως, άρθρα αυτού του κυρίου για τον κορωνοϊό φιλοξενεί συστηματικά η ορθόδοξη(;) ιστοσελίδα “Ενωμένη Ρωμιοσύνη”.

Το κίνημα αμφισβήτησης του κορονοϊού

Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα του κινήματος κατά του κορωνοϊού: Αρνείται να αποδεχτεί την ανάγκη ανθρώπινης αλληλεγγύης, εκμεταλλευόμενο την άγνοια, αλλά και τον πραγματικό πόνο των φτωχότερων στρωμάτων που πλήττονται από τις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας. Έτσι, αντί να επικεντρωθεί στον περιορισμό της πανδημίας ώστε και οι οικονομικές της συνέπειες να περιοριστούν, καθώς και στη λήψη περισσότερων οικονομικών μέτρων προστασίας των ευάλωτων, κάνει το ακριβώς αντίθετο.

Απονομιμοποιεί τα όποια μέτρα προστασίας και διαιωνίζει την πανδημία. Αυτό έχει συνέπεια όχι μόνο περισσότερους θανάτους, αλλά και αέναη διατήρηση των λοκντάουν και διαρκή επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών. Επιπλέον στρέφει ένα πατριωτικό λαϊκό κομμάτι όχι σε κινητοποιήσεις ενάντια στον τουρκικό φασισμό, αλλά ενάντια στη μάσκα! Πού είναι οι κινητοποιήσεις ενάντια στην Τουρκία; Υπάρχουν λοιπόν όντως κάποιες δυνάμεις που επιζητούν το χάος και τη διάλυση της χώρας, που θα έλεγε και ο Κωνσταντακόπουλος.

Ο δημοκρατικός πατριωτισμός, απαλλαγμένος από ακροδεξιά και ακροαριστερά βαρίδια, χωρίς καμία εξάρτηση από ξένες δυνάμεις και από έωλες ιδεολογίες, πρέπει να προχωρήσει στη συγκρότησή του σε ένα ανώτερο επίπεδο στα χρόνια που έρχονται. Στόχος να συγκροτηθεί επιτέλους ο δημοκρατικός πατριωτικός πόλος που ελλείπει από τη χώρα. Κάτι τέτοιο θα συμβάλει ουσιωδώς στην σωτηρία της πατρίδας.