Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν περπατάει και το ΚΙΝΑΛ αυτοθαυμάζεται!

Όπως περιγράψαμε σε προηγούμενο άρθρο, ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του διατηρούν σταθερά ένα μεγάλο προβάδισμα. Με τη διαφορά της ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται σε ψηλό επίπεδο, σταθερά μεγαλύτερη του 15% (!), η κυβέρνηση διατηρεί σχετική άνεση στις κινήσεις της παρά το ρευστό, αβέβαιο και αρνητικό οικονομικό-κοινωνικό περιβάλλον και λόγω πανδημίας.

Με την πίεση και τα διλλήματα προοπτικής να βρίσκονται στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, εγείροντας όλο και συχνότερα πλέον ζητήματα αποτελεσματικής αντιπολίτευσης, καθώς και ζητήματα ευρύτητας και μετασχηματισμού του κόμματος. Ζητήματα που υποτίθεται ότι
αντιμετωπίσθηκαν μόλις πρόσφατα με το άνοιγμα και τη συνακόλουθη νέα ονομασία ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.

Μία ονομασία που δεν αποτυπώνει την πραγματική σχέση αυτού του σχήματος-κόμματος με την κοινωνική-εκλογική του βάση και με τις φιλόδοξες προσδοκώμενες προοπτικές του. Αφού, ενώ το συντριπτικό πλειοψηφικό μέρος του (το 27% των τελευταίων εκλογών) προέρχεται από τις μετακινήσεις του ΠΑΣΟΚ, στην τελική ονομασία κυριαρχεί ο τίτλος ΣΥΡΙΖΑ, με συμπλήρωμα το “Προοδευτική Συμμαχία”, χωρίς κανένα στοιχείο ένδειξης του ελληνικού δημοκρατικού-σοσιαλιστικού χώρου.

Η κυρίαρχη ανάγνωση είναι ότι πρόκειται για (φυσιο)λογική αυξητική εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ως κραταιός πόλος εισπράττει και νέες δυνάμεις και για αυτό προσθέτει στον τίτλο μια υπόμνηση. Κατά το αλήστου μνήμης από το παρελθόν, άλλες δημοκρατικές δυνάμεις δίπλα στον τίτλο του ΠΑΣΟΚ (που τότε είχε καταγγελθεί για ηγεμονισμό) η σημερινή κατά ΣΥΡΙΖΑ εκδοχή είναι: Προοδευτική Συμμαχία.

Βαρύ το παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ

Πέρα από αυτά πάντως η πτώση και η αγκύλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή του 20% διαμορφώνει μια ασφυκτική συνθήκη για τις μελλοντικές του προοπτικές. Δεν αφορά σε συγκυριακές καταστάσεις, ούτε μπορεί να ξεπερασθεί με συνταγές και προτάσεις σαν αυτές που πληθωριστικά κατατίθενται τις τελευταίες ημέρες, από μία σειρά νέων ή και αναμορφωμένων τάσεων-κινήσεων.

Τα πράγματα για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, όπως εκείνης της εποχής του 2015, ούτε και του 2012. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον πίσω του ένα βαρύ παρελθόν. Πολύ βαρύ για να υποδύεται τη νέα, άφθαρτη και ελπιδοφόρα δύναμη. Στα καθοριστικά μέτωπα, σε εκείνα που οι αποφάσεις και οι συμφωνίες καθορίζουν την πορεία της χώρας για δεκαετίες, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας, όπως και το σύνολο σχεδόν των στελεχών που εξακολουθούν κομματικά να πρωταγωνιστούν, δέσμευσαν αρνητικά έως καταστροφικά την χώρα.

Τα 99 χρόνια του υπερταμείου, το 61,31% του ΟΧΙ δημοψηφίσματος που έγινε μέσα σε μία νύχτα ΝΑΙ, το Μακεδονικό, το τρίτο Μνημόνιο, η αποδιάρθρωση της Παιδείας, η υποβάθμιση του Ασφαλιστικού, η στασιμότητα και των τριών τομέων της οικονομίας, η συνεργασία του με τον Πάνο Καμένο… Πέραν όμως αυτών, η τωρινή φυσιογνωμία του δεν εμφανίζει στοιχεία έλξης και γνήσιας αντιπροσώπευσης.

Δομικά τα προβλήματα του κόμματος

Ιδεολογικά μετεωρίζεται, είναι Αριστερά, αλλά και ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, κεντροαριστερά, αλλά και εξωκοινοβουλευτικός ακτιβισμός, παπανδρεϊσμός αλλά και αντι-ΠΑΣΟΚ. Πολιτικά αναζητεί εσωτερικά κοινό τόπο για να εκφραστεί εν συνεχεία αφού βρεθεί σημείο ισορροπίας ανεπαρκώς και πάντως χαμηλότερα από το αναγκαίο.

Στα εθνικά οι εσωτερικοί διχασμοί είναι αγεφύρωτοι σε ζωτικά ζητήματα, ζωής και θανάτου για την χώρα. Στην ανάπτυξη εξακολουθούν να είναι δέσμιοι παρωχημένων συνταγών και άτολμοι σε οραματικές προτάσεις υπέρ της κοινωνίας, της περιφέρειας, του κοινωνικού κράτους, της απασχόλησης. Κοινωνικά οι δεσμοί με τα δυναμικά και τα πλατιά στρώματα είναι προβληματικοί και αδιαμόρφωτοι.

Ως ηγέτης ο Τσίπρας έδειξε το πραγματικό του ανάστημα και η λάμψη ήταν ανταύγεια ψεύτικων ελπίδων. Το στελεχιακό δυναμικό, μετά και τις τελευταίες μετακινήσεις από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ και της κεντροαριστεράς, προσφέρει την εικόνα ενός τοπίου κορυφών χωρίς ταυτότητα, με ρήγματα, αντινομίες και με χρωματισμούς παράφωνους, όχι αυτό που διατείνονται, ενός πλουραλιστικού δυναμικού με κοινές ορίζουσες και κοινή στρατηγική.

Τα ουσιώδη πρέπει να λεχθούν με τ΄ όνομά τους! Δεν είναι λοιπόν η αιτία το περιεχόμενο και το ύφος της ασκούμενης αντιπολίτευσης, η αιτία που δεν ανεβαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όλα αυτά που αναπτύχθηκαν, τα οποία αποτελούν δομικά του προβλήματα και ανυπέρβλητα όρια ιστορικής προέλευσης.

ΚΙΝΑΛ: Ανάγκη συνολικότερου επαναπροσδιορισμού

Το ΚΙΝΑΛ μοιάζει να αυτοθαυμάζεται με αυτό που κατέληξε τελικά να είναι! Αυτοθαυμασμός που έχει εντονότερα τα χαρακτηριστικά του στην ηγεσία και στην αναπαραγόμενη κλειστή ηγετική γραφειοκρατία, αφού σπαταλήθηκε η μεγάλη ευκαιρία για την ανασύνταξη-αναγέννηση του ελληνικού δημοκρατικού-σοσιαλιστικού κινήματος στις εσωκομματικές εκλογές του 2017, με την συμμετοχή 212.000 πολιτών.

Η διαδρομή των συνεχών εσωτερικών και κλειστών διαδικασιών, ήταν χωρίς οραματικό και πραγματικό διακύβευμα, χωρίς βάση στήριξης, χωρίς κοινωνική απήχηση και δυναμική. Το νήμα εξόδου από τη συρρίκνωση και την αρτηριοσκλήρωση είχε χαθεί. Η τωρινή, εσωτερική ανακύκλωση περί προεδρικών υποψηφιοτήτων είναι επίσης τοποθετημένη εκτός του πεδίου των πραγματικών αναγκών για μια νέα, μεγάλη, γνήσια πρωτοβουλία βάσης.

Μία πρωτοβουλία βάσης, όπου ακόμα και η τωρινή ηγεσία θα μπορούσε να έχει έναν ουσιώδη ρόλο και συμβολή. Υπογραμμίζουμε ότι η υπόθεση ΠΑΣΟΚ στο σύνολό της και στην προοπτική της, όχι μόνο στην ιστορική διάσταση και στις καταχτήσεις των θητειών του, διατηρείται και θα διατηρείται ανοιχτή, παρά τις λαθροχειρίες να κλείσει αυθαίρετα, συνοπτικά και ενοχικά.

Το ανένταχτο δημοκρατικό δυναμικό

Ο υπαρκτός ανένταχτος, κομματικά αποδεσμευμένος δημοκρατικός και προοδευτικός χώρος παρουσιάζει σημαντικές εστίες υψηλής πολιτικής ωριμότητας και συνείδησης, καθώς και ορισμένες αξιόλογες θεματικές πρωτοβουλίες (εθνικά, οικονομικά, περιφερειακά, ενέργεια, περιβάλλον κλπ). Εμφανίζει όμως και σοβαρά ελλείμματα στην αντίληψη των μεγάλων συνθέσεων και συμπορεύσεων χωρίς μικρο-ηγεμονισμούς, ενώ και η οικονομική καχεξία δρα ανασχετικά για τη διάρκεια ζωής και για την ανάπτυξη νέων σχημάτων κινηματικού χαρακτήρα.

Στεκόμαστε στις παραπάνω πολιτικές δυνάμεις, καθ΄ ότι το ΚΚΕ εμφανίζει σταθερά μια αυτοεξαίρεση από τις μείζονες ανακατατάξεις της δημόσιας ζωής και του δημοκρατικού φάσματος. Θεωρώντας τες ως αναδιάταξη σκηνικού που εξυπηρετεί σταθερά τους στόχους του καπιταλιστικού συστήματος, για την ανατροπή του οποίου ωστόσο οι συνθήκες δεν είναι στο υποκειμενικό τους μέρος ώριμες.

Επίσης, το ΜεΡΑ25, κυρίως περιοριζόμενο στην κοινοβουλευτική δράση του Γιάνη Βαρουφάκη, δεν έχει εκδηλώσει πρωτοβουλίες εμβέλειας και ιδιαίτερης σημασίας που να επηρεάζουν τα δρώμενα, με αποτέλεσμα και την μείωση της απήχησής του, όπως αυτή δημοσκοπικά τουλάχιστον, καταγράφεται.

Η υποχώρηση του προοδευτισμού 

Σημαντικό είναι να σημειωθεί ότι την αναζωπύρωση ζυμώσεων και εξελίξεων στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο (την κεντροαριστερά) δεν ευνοεί και η κατάσταση του αντίστοιχου ευρωπαϊκού χώρου. Ιδιαίτερα των σοσιαλδημοκρατικών-σοσιαλιστικών και εργατικών κομμάτων, χωρών με μακρά πολιτική προοδευτική πορεία αγώνων και κατακτήσεων, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Σουηδία, η Αυστρία, η Δανία, η Ιταλία, η Ολλανδία.

Η κρίση, ή η σχεδόν φυτοζωία στην οποία έχουν υποχωρήσει τα ιστορικά αυτά κόμματα σχεδόν στο σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών, δυσκολεύει συνολικότερα την υπόθεση των προοδευτικών δυνάμεων σε κάθε χώρα-μέλος της ΕΕ και αντιστρόφως δυσκολεύει και τις προοδευτικές εξελίξεις στην Ευρώπη. Γεγονός που από την άλλη αναδεικνύει τη ζωτική αναγκαιότητα ανάληψης συστηματικών, αλληλέγγυων, συνεργατικών, πολύμορφων πρωτοβουλιών για την αναγέννηση και προοδευτική ανασυγκρότηση αυτών των δυνάμεων στην ΕΕ, καθώς και του οράματος της κοινωνικής, δημοκρατικής, δίκαιης και βιώσιμης Ευρώπης με πολιτικούς, προγραμματικούς και πραγματικούς όρους.