Όπως έστρωσε η Αριστερά έτσι και κοιμάται...

Η Αριστερά (παγκόσμια και εγχώρια), όπως έστρωσε κοιμάται! Τις τελευταίες δεκαετίες το κύριο πρόταγμά της είναι οι μειονότητες, οι ΛΟΑΤΚΙ κοινότητες, οι μετανάστες, το περιβάλλον, το κλίμα κι όχι οι μετασχηματισμοί του κόσμου, η αντιμετώπιση της παγκοσμιοποίησης και της υπερκαπιταλιστικής οικονομίας, η ισοπέδωση των σχέσεων παραγωγής και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, η υποταγή των εθνικών κρατών στις εντολές των αγορών και η κυριαρχία του πλούτου επί της πολιτικής.

Με σύμβολα και πρακτικές αντίδρασης ξεπερασμένες, η Αριστερά δεν έδωσε κάτι καινούργιο και ξεπεράστηκε! Ήταν λογικό να υποβαθμιστεί ο ρόλος της σε “συλλογικότητα” διαμαρτυρίας, αντί να διεκδικεί με επεξεργασμένη στρατηγική να διεκδικεί κεντρικό πολιτικό ρόλο. Δεν διαθέτει δυναμική πρόταση απέναντι στην παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία, η οποία νοθεύει τη δημοκρατία και αποκλείει τους λαούς από τις αποφάσεις που τους αφορούν.

Τα κράτη έχουν υποταχθεί στον πλούτο και έχουν μετασχηματιστεί σε επιτηρητές των νόμων των παγκόσμιων αγορών! Οι λαοί απλώς πληρώνουν το τίμημα και εκλέγουν τούς επιστάτες των αγορών! Τα κόμματα, σε δευτερογενή ρόλο και απαξιωμένα, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των κοινωνιών, με αποτέλεσμα να παραπαίουν σε άνευ ουσίας εσωτερικούς ανταγωνισμούς! Ο εχθρός του λαού δεν είναι εντός της κάθε χώρας, είναι εχθρός ασαφής και απροσδιόριστος, ή πιο σωστά χωρίς ονοματεπώνυμο!

Οι πάλαι ποτέ ταξικές συγκρούσεις χάνουν το νόημά τους, μπρος στις “αλυσίδες” που επιβάλλονται στα εθνικά κράτη και στις υποχωρήσεις που έχουν επιβάλλει οι χαώδεις “αγορές”. Τα στενά παπούτσια της Δεξιάς ή της Αριστεράς, όταν κυβερνούν, είναι ίδια και για τους δύο! Όσο είσαι υποτελής κυβερνάς, όταν διαφωνείς φεύγεις! Υπό αυτές τις συνθήκες, η συνένωση των πολιτικών δυνάμεων σε ένα μέτωπο σε μια χώρα, ίσως θα ήταν μια αρχή για την αντιμετώπιση των παγκόσμιων επικυρίαρχων. Ούτοπικό; Ίσως. Άλλως η διόρθωση θα έρθει, όπως πάντα, από την παγκόσμια αναμέτρηση, χωρίς αυτό να σημαίνει υποχρεωτικά και απελευθέρωση των λαών.

Πολύ φοβάμαι ότι οι εθνικιστές ηγέτες τύπου Όρμπαν, Ερντογάν, Τράμπ, Πούτιν κ.α. φαίνονται και μάλλον είναι πιο πατριώτες από τους υποτελείς στην Παγκόσμια Ολιγαρχία του Χρήματος κυβερνήτες του “δημοκρατικού τόξου”, ανεξαρτήτως εάν ανήκουν στη Δεξιά, στην Αριστερά, ή στην μεταμοντέρνα σοσιαλδημοκρατία. Οι λαοί πλην ημών, το βλέπουν!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ