Ποιά μέτρα και για ποιούς – Ο λογαριασμός στη μεσαία τάξη

Κι όμως, αφού πρώτα προηγήθηκε το δακρύβρεχτο πρωθυπουργικό διάγγελμα -με το ελαφρώς ατημέλητο look που σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως- και εν συνεχεία η διυπουργική εξειδίκευση των μέτρων για την ενίσχυση νοικοκυριών και επιχειρήσεων έναντι της ακρίβειας, δυστυχώς, αποδείχθηκε περίτρανα ότι το μάρμαρο για άλλη μία φορά καλείται να πληρώσει η μεσαία τάξη!

Πριν όμως αναφέρουμε το οτιδήποτε, ας σταθούμε στα εξής, γιατί έχουν πραγματικά την σημασία τους:

• Ήταν 19 Σεπτεμβρίου, όταν ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας, στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στο πλαίσιο της 85ης ΔΕΘ, έκανε την εξής παραδοχή: «Αναγκαστήκαμε να επιβαρύνουμε τη μεσαία τάξη κατά τη διάρκεια της θητείας μας. Δεν ήταν επιλογή μας. Ήταν ανάγκη εθνική για να βγει επιτέλους η χώρα από τα μνημόνια».
• Λίγες εβδομάδες αργότερα και πιο συγκεκριμένα στις 22 Νοεμβρίου, ο Πρωθυπουργός, από το βήμα της Βουλής και στο πλαίσιο της συζήτησης προ Ημερησίας Διατάξεως, με θέμα την κρίση ακρίβειας, δήλωνε απευθυνόμενος στον κ. Τσίπρα: «Τσακίσατε τη μεσαία τάξη στους φόρους και ερχόμαστε να δώσουμε στη μεσαία τάξη αυτά που τους πήρατε».

Συμπέρασμα: Αν και οι δύο πόλοι του πολιτικού μας συστήματος “ψαρεύουν” ανά τακτά χρονικά διαστήματα στα θολά νερά της μεσαίας τάξης, εντούτοις δεν διστάζουν στιγμή όταν έρθουν τα δύσκολα να την ξεζουμίσουν κυριολεκτικά. Και δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται από τα έργα και τις ημέρες των εναλλασσόμενων κυβερνήσεων από την ημέρα προσφυγής της χώρας στο ΔΝΤ, δεν πρόκειται για μία στιγμιαία επιλογή, αλλά για μια ξεκάθαρη ακολουθούμενη στρατηγική.

H πολύπαθη μεσαία τάξη

Δηλώσεις από πολιτικούς του τύπου Άδωνι και Πολάκη που σοκάρουν και ενέργειες τύπου Τσακαλώτου και Σταϊκούρα, που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια αφενός στον πλήρη αφανισμό της μεσαίας τάξης και αφετέρου στην περαιτέρω άμβλυνση των δύο άκρων – της πλουτοκρατίας των ελίτ και των φτωχοποιημένων μαζών -,  μας δείχνουν το αφήγημα.

Και δεν θα με κατηγορήσει κανείς για ιδεοληψία, σχετικά με τα παραπάνω, διότι πάρα πολύ απλά δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, από την ρεαλιστική καταγραφή μιας κατάστασης, η οποία πηγάζει ακριβώς από μια άλλη ιδεοληψία, αυτήν που γεννήθηκε πίσω από κλειστές πόρτες, θεωρητικοποιήθηκε στις μεγάλες οικονομικές σχολές, υπαγορεύεται στους διάφορους πρόθυμους μέσα από επιτροπές και μέσω της εφαρμοσμένης πολιτικής γίνεται εν τέλει πράξη.

Συνεπώς, δεν είναι θέμα δημοσιονομικού χώρου όπως διατείνονται και αρέσκονται να διατυμπανίζουν. Είναι θέμα ξεκάθαρα ταξικό! Και μην έχετε καμία αμφιβολία, οι κρατούντες την εξουσία, αφού προηγουμένως κατάφεραν να οδηγήσουν την κοινωνία σε αγωνιστική απραξία, θα συνεχίσουν με ξεκάθαρη ιδεοληπτική εμμονή τον κατατρεγμό της μεσαίας τάξης μέχρι την απόλυτη φτωχοποίησή της. Εκτός….. Εκτός και οι καιροί και τα όσα οι συνέπειες τους θα επιφέρουν, ενεργοποιήσουν άλλους, τελείως διαφορετικούς κοινωνικούς αυτοματισμούς!