“Είμαστε με την καλή πλευρά της Ιστορίας”

“Είμαστε με την καλή πλευρά της Ιστορίας”, κατά την επίσημη θέση. Στεκόμαστε σ’ αυτή την πλευρά με τους άλλους Ευρωπαίους της ΕΕ. Εμείς είμασταν πάντα με την καλή πλευρά της Ιστορίας. Πρώτα, στην εκστρατεία της Σμύρνης, είμασταν με την Αγγλία και τη Γαλλία στην καλή πλευρά της Ιστορίας, αλλά καταλήξαμε στην καταστροφή της Σμύρνης.

Μετά, όταν τέλειωσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, πάλι είμασταν με την καλή πλευρά της Ιστορίας με τον Τσώρτσιλ να λέει ότι «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες». Αλλά πάλι δεν μας βγήκε σε καλό. Καταλήξαμε στον εμφύλιο με τον ίδιο Τσώρτσιλ να στέλνει γράμμα στον Σκόμπι, τον επικεφαλής της βρετανικής δύναμης στην Αθήνα, με εντολή να συμπεριφερθεί στους ίδιους Έλληνες σαν να ήταν αποικία μαύρων.

Τώρα είναι η τρίτη φορά και δεν ξέρουμε αν είναι η περίπτωση που το κακό τριτώνει. Αλλά, ως φαίνεται, τους Ευρωπαίους έχουν αρχίσει να τους ζώνουν μαύρα φίδια για τις κυρώσεις που έχουν επιβάλλει στη Ρωσία κατόπιν επιθυμίας της μοναδικής υπερδύναμης. Άραγε, θα πρέπει να ανησυχούμε για τις επιλογές μας; Το συμπέρασμα, με δυο λόγια, είναι ότι αν στέκεσαι στην καλή πλευρά της Ιστορίας και είσαι με τους νικητές δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι βγαίνεις κερδισμένος. Παγίδες υπάρχουν σε όλες τις πλευρές της Ιστορίας και όποιος δεν ξέρει να τις διακρίνει, την πατάει άσχημα.

Πάρε για παράδειγμα τους Ουκρανούς. Τα συναισθήματά τους για τους Ρώσους, φιλικά ή εχθρικά, τους τυφλώνουν και αντί να ψάχνουν τρόπους να γλιτώσουν από τα δάκρυα και τις καταστροφές που όλοι έβλεπαν να έρχονται, αφέθηκαν να παρασυρθούν από το ποτάμι. Ο Ζελένσκι είναι το σύμβολο της βλακείας που οδηγεί στην καταστροφή. Λέω της βλακείας και όχι της προδοσίας επειδή όταν έχεις τη Ρωσία δίπλα σου και τις ΗΠΑ μακριά και απόμακρες, να δηλώνουν από την αρχή ότι δεν θα τρέξουν να βοηθήσουν, είσαι βλαξ αν δεν καταλαβαίνεις ότι είσαι κρέας για τα κανόνια. Θα δούμε την τύχη του όταν τελειώσει ο πόλεμος. Δηλαδή θα τελειώσει, προσώρας, αν αποδειχθεί ότι ο αντίπαλος (Πούτιν) δεν μπορεί να ηττηθεί τώρα και θα πάμε για επόμενο γύρο, αργότερα.

Παρεμπιπτόντως προσπαθώ να καταλάβω ποιος έριξε την ιδέα ότι απότυχε το ρωσικό σχέδιο για ένα κεραυνοβόλο πόλεμο και ότι επομένως όλη η δουλειά έχει πάει κατά διαβόλου. Οι Ρώσοι, από όσο ξέρω, ποτέ δεν είπαν, ούτε καν οι ενάντιοι στον Πούτιν, ότι θα έπαιρναν την Ουκρανία (ή το κομμάτι που ήθελαν) σε λίγες μέρες. Η ιδέα ότι είχαν σχεδιάσει κεραυνοβόλο πόλεμο δεν ήταν του Πούτιν αλλά, καθώς φαίνεται, ήταν του Μπάϊντεν (μυστικές υπηρεσίες, τμήμα Προπαγάνδας) ώστε να λένε αυτά που είπαν περί ρωσικής αποτυχίας.

Η πλευρά της ιστορίας

Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι Ουκρανοί, πέραν των ναζί του Τάγματος Αζόφ, αντιστάθηκαν και αντιστέκονται στους Ρώσους. Είπαμε ότι τον εισβολέα δεν τον αγαπάει κανείς. Αλλά οι Ρώσοι είναι φύσει αδύνατον να χάσουν επειδή όσα και όποια όπλα και αν στείλει η Δύση στην Ουκρανία, η Ρωσία θα είναι η ισχυρή πλευρά και η Ουκρανία η αδύναμη σ’ αυτόν τον πόλεμο.

Ο Πούτιν –είναι προφανές– φοβάται τους Δυτικούς ότι επιδιώκουν την ανατροπή του ή πρόσχημα άμεσης επέμβασης και απειλεί με πυρηνικά με τρόπο πειστικό. Αυτό είναι το πρόβλημα του Πούτιν. Το πρόβλημα των Δυτικών είναι ότι όπως αυτοί έχουν ελέγξει την κοινή γνώμη των χωρών τους, έτσι και το Κρεμλίνο ελέγχει τη ρωσική κοινή γνώμη. Τώρα αν στη Δύση αυτό γίνεται δημοκρατικά, ενώ στη Ρωσία γίνεται αυταρχικά αυτό είναι πολιτικό ερώτημα και ζήτημα προπαγάνδας.

Πάντως, όπως ακριβώς στη Δύση ο κόσμος συντάσσεται και οπωσδήποτε δεν αντιδρά έτσι ακριβώς και στη Ρωσία ο κόσμος στηρίζει την ηγεσία. Επειδή δεν φοβούνται μόνο οι Δυτικοί τη Ρωσία. Φοβούνται και οι Ρώσοι τους Δυτικούς. Και αν μας έχει μείνει ίχνος ψυχραιμίας δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουν άδικο. Είκοσι εκατομμύρια νεκρούς κόστισε στη Ρωσία η τελευταία αποκοτιά των Γερμανών και νάτοι πάλι, επισήμως, “ελεύθεροι εξοπλισμών”. Αν δεν κατέχουμε περίοπτη θέση στο πάνελ των ιδιαίτερα “χρήσιμων ηλίθιων” τί έχουμε να λέμε για τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας; Όπως και να έχει η αδυναμία των Δυτικών να βρουν αξιόμαχη εσωτερική αντιπολίτευση στη Ρωσία, αντί να ξεπέφτουν σε κάτι σούργελα, τους έχει φέρει σε δύσκολη θέση.

Δεν υπάρχουν οι πρόθυμοι να “ξεσκίσουν τον Καντάφι”, να ρίξουν τα αγάλματα του Σαντάμ (και ας μην είχε όπλα μαζικής καταστροφής). Αντίθετα, υπάρχουν αυτοί που έχουν το δάχτυλο στο κουμπί του πυρηνικού Αρμαγεδδώνα. Οπότε ο κάθε Ζελένσκι είναι άχρηστος. Ο Μητσοτάκης είπε κάτι σοφό, ότι οι κυρώσεις δεν μπορεί και δεν πρέπει να στραφούν εναντίον μας (της Δύσης). Το επίμαχο είναι ότι το είπε στους άλλους ομοτράπεζους, αλλά για κάποιο λόγο δεν έδωσε σημασία στα ίδια του τα λόγια, λες και όσα είπε ήταν λόγια ξένων.