Στα χνάρια της “αποκάλυψης” – Σαν το μυρμήγκι βγάλει φτερά…

Πρόσφατα άκουσα τον Σεργκέι Λαβρόφ, τον επαγγελματία υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας, να κατονομάζει την ΕΕ ως πολεμοχαρή! Εδώ, αυτό που ταιριάζει να ειπωθεί είναι “είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα”. Αλλά τι μπορεί κανείς να περιμένει από αυτά τα σταλινικά κατάλοιπα, που οδηγούν τον κόσμο στα χνάρια της “αποκάλυψης”. Έχουμε ακούσει να λέγονται και χειρότερα από το ολοκληρωτικό καθεστώς Πούτιν, όπως για παράδειγμα: Για τους πολλούς άμαχους, ακόμα και μικρά παιδιά, που είναι θύματα του πολέμου που έχουμε στην Ουκρανία, “φταίνε οι Ουκρανοί”.

Φταίνε που αντιστέκονται στην καταστροφική λαίλαπα που έχει εξαπολύσει η ομάδα των πρώην κατασκόπων της KGB, υπό την ηγεσία του “δημοκράτη” Πούτιν, ο οποίος ισοπεδώνει την Ουκρανία, καταφεύγοντας σε εγκλήματα που χαρακτηρίζονται από ειδικούς ως εγκλήματα πολέμου. Αυτές οι κινήσεις της Ρωσίας, όπως διεξάγονται επί του πεδίου των μαχών, θυμίζουν τις αρχικές χιτλερικές κινήσεις πριν ξεκινήσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Ο Πούτιν ξεκίνησε, όχι βέβαια για πρώτη φορά (βλέπε Γεωργία κτλ) με το σύνθημα της “αποναζιστικοποίησης της Ουκρανίας”, η οποία υποτίθεται ότι τον απειλούσε. Θυμίζω ότι ο Χίτλερ, όπως και ο Μουσολίνι, είχαν εκλεγεί από τους αντίστοιχους ψηφοφόρους τους. Όπως έχει εκλεγεί και ο Πούτιν, ο οποίος εξελίσσεται –χρησιμοποιώντας παρόμοια μέσα– σε έναν επικίνδυνο δικτάτορα για την ανθρωπότητα. Άλλωστε, δεν περνά μέρα που να μην μας απειλεί με τα πυρηνικά του όπλα.

Στην περίπτωση της Ουκρανίας, για να δικαιολογήσει την πολεμική του εκστρατεία, επικαλέστηκε και την απειλή του ΝΑΤΟ, ξεχνώντας όσα είπε για τα αυτοκρατορικά του όνειρα, τα οποία δεν διαφέρουν από αυτά της “Γαλάζιας Πατρίδας” του Ερντογάν. Οι μεγάλοι της Δύσης –όπως μας είπαν– στις συναντήσεις τους με τον Πούτιν τον διαβεβαίωσαν ότι η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Γι’ αυτό άλλωστε ο διακηρυγμένος στόχος του ήταν η “αποναζιστικοποίηση” της Ουκρανίας.

Ποιος απειλεί την Ρωσία

Για τη συζήτηση, ας αποδεχτούμε ότι η απειλή του ΝΑΤΟ ήταν η αιτία που ανάγκασε τον Πούτιν να εξορμήσει κατά της Ουκρανίας. Στην εξόρμησή του στη Γεωργία και αλλού στις πρώην σοβιετικές Πολιτείες ποιες απειλές υπήρχαν; Του ΝΑΤΟ απειλές, πάντως, δεν θυμάμαι να επικαλέστηκε κάτι τέτοιο ο ίδιος. Δυστυχώς οι επεκτατικές πολιτικές του Πούτιν είναι αυτές που μας οδηγούν σε μια σύγκρουση αγνώστων διαστάσεων.

Σε κάθε περίπτωση εάν ο περιορισμός της επέκτασης του ΝΑΤΟ ήταν ο σκοπός του, σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις, μοιάζει να “πήγε για μαλλί και να βγαίνει κουρεμένος”, γιατί πέρα από τη πρωτόγνωρη συσπείρωση της Δύσης, προέκυψε συγχρόνως και επέκταση του ΝΑΤΟ. Με την ένταξη, μάλιστα, δύο πρώην ουδέτερων χωρών. Αυτό το αποτέλεσμα δείχνει πως ο Πούτιν είναι ή τυφλωμένος από τις αυτοκρατορικές επιδιώξεις του ή ηλίθιος ολκής! Και δεν είναι μόνο αυτό.

Η Ρωσία έχει τελείως απομονωθεί από τον υπόλοιπο κόσμο και κατηγορείται πανταχόθεν για φρικτά εγκλήματα πολέμου. Αυτή δεν είναι αρμόζουσα τιμή για τις υπηρεσίες που προσφέρει στους πρόσφατους προγόνους του, που πολέμησαν και νίκησαν μαζί με όλο το δυτικό κόσμο το ναζισμό. Και τώρα τι θα κάνει; Θα προχωρήσει και στην αποναζιστικοποίηση της Σουηδίας και της Φιλανδίας;

Δεν το πιστεύω ότι θα αποτολμήσει να κάνει κάτι τέτοιο, αλλά αυτό που βγαίνει στην επιφάνεια είναι το υπόβαθρο ηθικής αυτής της εγκληματικής ομάδας που κυβερνά σήμερα τη Ρωσία. Μην ξεχνάμε, πρώην κατάσκοποι της Σοβιετίας είναι τα ωραία αυτά παιδιά που κατέκλεψαν τη λαϊκή περιουσία, όπως κατακλέβουν σήμερα και την ουκρανική περιουσία, όση μπορεί να μετακινηθεί. Την ακίνητη, την καταστρέφουν με κίνδυνο να πεινάσει ο κοσμάκης…

Απόψεις και συμψηφισμοί

Το τραγικό σε όλα αυτά είναι ότι υπάρχουν αρκετοί ανάμεσά μας, που χειροκροτούν αυτά τα εγκληματικά έργα και ημέρες αυτών των αδίστακτων εγκληματιών πολέμου. Εδώ αναδεικνύεται εκ νέου πανηγυρικά ότι τα “δυο άκρα συγκλίνουν σε ένα” και, είναι λογικό, να ετοιμάζονται οι απειλούμενοι για παν ενδεχόμενο. Γιατί, παρά τα διαπραττόμενα εγκλήματα πολέμου και τις απειλές προς την ανθρωπότητα με τα ρωσικά πυρηνικά όπλα, δεν συγκινούνται καθόλου και συνεχίζουν τα χειροκροτήματά τους.

Υπάρχει και μία άλλη μερίδα κόσμου. Αυτή διαμαρτύρεται για τον περιορισμό κυκλοφορίας της ρωσικής προπαγάνδας στη Δύση. Προφανώς και δεν της λείπει η ρωσική προπαγάνδα. Αυτό που της λείπει είναι ότι δυσκολεύεται να υποστηρίξει ακόμα πιο αποτελεσματικά τις επεκτατικές πολιτικές του δικτάτορα Πούτιν. Μια άλλη μερίδα καταδικάζει μεν τις πράξεις του Πούτιν, αλλά για να τις δικαιολογήσει μας λέει πως και οι Αμερικανοί έκαναν τα ίδια και αναφέρουν το Βιετνάμ, το Ιράκ (αποφεύγουν να αναφέρουν το Αφγανιστάν για ευνόητους λόγους, γιατί εκεί έχει και η πρώην κομμουνιστική Ρωσία λερωμένη τη φωλιά της) και, άρα, γιατί να μην φροντίσει και η Ρωσία ως μεγάλη δύναμη να κάνει το ίδιο.

Αυτή η μερίδα επιδοκιμάζει τα θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος, που αποτελεί την πολιτική και τυχοδιωκτική ομπρέλα των απολυταρχικών και ολιγαρχικών πολιτευμάτων, όπου “το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό”. Δεν γνωρίζω τι έκαναν οι θιασώτες αυτής της μερίδας απέναντι στα αμερικανικά εγκλήματα, αλλά οι πραγματικοί απόστολοι της ειρήνης όχι μόνο τα καταδίκαζαν, αλλά αγωνίζονταν συγχρόνως εναντίον της αμερικάνικης πολιτικής, με όσα μέσα διέθεταν, όπως ακριβώς αντιδρούν και σήμερα απέναντι στην εγκληματική πολιτική της Ρωσίας. Αυτό αποτελεί ένα ακόμα δείγμα, για το ποια στάση ζωής υποστηρίζει αυτή η πλευρά.

Αυτές, δυστυχώς, είναι σήμερα οι κοινωνίες που κατασκευάστηκαν από το καπιταλιστικό στρατόπεδο (οι αστικές δημοκρατίες και οι δικτατορίες κάθε μορφής), που έχει ως βάση τον ανταγωνισμό μέχρι τελικής πτώσης, καθώς και από το κομμουνιστικό που καθοδηγείται με βάση τη μαρξιστική συνταγή χρήσης κάθε μέσου, για τη νίκη δήθεν του προλεταριάτου. Κοινωνίες που λύνουν τις διαφορές τους με τη βία και παράγουν με τους αγώνες τους ολιγάρχες, φτώχεια και θάνατο. Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά γίνονται στο όνομα της δημοκρατίας!