Τα “θαύματα” στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας
19/04/2024
Σε μια περίοδο που η παγκόσμια ρευστότητα επιταχύνεται με απρόβλεπτες συνέπειες για την παγκόσμια ισορροπία και ειρήνη και εν μέσω αρνητικών εξελίξεων για την πορεία της χώρας σε αριθμούς, αλλά και σε ποιότητα εν σχέσει με τη διόγκωση των κοινωνικών ανισοτήτων, στο δημόσιο πολιτικό λόγο κυριαρχεί ο τοξικός άναρθρος και ανορθολογικός λόγος που εν μέσω της σκανδαλολογίας, του κουτσομπολιού και των προσωπικών επιθέσεων επιχειρείται να αποκρυβεί η τεράστια πολιτική γύμνια και το αδιέξοδο της νοσηρής κομματοκρατίας που έχει επικαθίσει ως γάγγραινα πάνω στη χώρα. Δεν είναι μόνο η τοξικότητα και οι ευτελείς εκφράσεις που τείνουν να αποκτήσουν κεντρικό χαρακτήρα στη πολιτική αντιπαράθεση, αλλά κυρίως η έλλειψη της συνείδησης για την ανάγκη εφαρμογής ενός ριζοσπαστικού και ολιστικού σχεδίου που θα ανακόψει την παρακμή της χώρας και θα αποτρέψει τους εμφανείς κινδύνους για τον Ελληνισμό.
Η Ελλάδα με την κυριαρχία του παρασιτικού μαυραγοριτισμού είναι βέβαιο ότι οδεύει με τον αυτόματο πιλότο στα τάρταρα. Πρόκειται για οξύ σύμπτωμα μιας μακρόχρονης παρακμιακής πορείας, λόγω και της δραματικής σύγκλισης των υπαρχόντων κομμάτων επί των κεντρικών ζητημάτων, ανεξαρτήτως των επιφανειακών ιδεολογικών διαφορών τους, που εμφανίστηκε κατά την ύστερη Μεταπολίτευση, απέκτησε σταθερά χαρακτηριστικά κατά την περίοδο του μνημονιακού οδοστρωτήρα και παγιώθηκε πλέον στην εποχή της μεταμνημονιακής κηδεμονίας με τη μορφή ενός αναθεωρημένου τοξικού δικομματισμού μετά τις εκλογές του 2019 και του ασθενικού και επικίνδυνου μονοπολισμού της ΝΔ στις εκλογές του 2023.
Πενήντα χρόνια από την Μεταπολίτευση η χώρα συνεχίζει να πορεύεται στον παρακμιακό δρόμο, χωρίς καμία ουσιαστική αντίδραση. Όσο και αν ένας αντικειμενικός παρατηρητής θελήσει να αποφύγει την πεσιμιστική προσέγγιση, η πραγματικότητα που βιώνουμε δεν αφήνει δυστυχώς πολλά περιθώρια για κάτι άλλο.
Η πλήρης κυριαρχία και η αναπαραγωγή ενός υπονομευμένου κομματικού συστήματος, που κινείται μεταξύ της μετριοκρατίας, των χαμηλών προσδοκιών και της ατομικής ή συντεχνιακής εξυπηρέτησης, πλακώνει τα πάντα. Κανένα όραμα αναδημιουργίας, αυτογνωσίας και ισχυρού πλαισίου προστασίας του Ελληνισμού μέσα στις τελευταίες παγκόσμιες ανακατατάξεις δεν φαίνεται στο προσκήνιο. Τα κυρίαρχα θέματα που αφορούν τη χώρα και συνολικά τον ελληνισμό, αλλά και τον ρόλο της αδύναμης οιονεί μονεταριστικής Ευρώπης απουσιάζουν παντελώς από το δημόσιο λόγο και την παρούσα προεκλογική περίοδο των Ευρωεκλογών.
Η άμεση ανάγκη για παραγωγική ανασυγκρότηση του πρωτογενούς και βιομηχανικού τομέα με στόχο την διατροφική επάρκεια της χώρας, η σοβαρή ανάγκη ανάπτυξης της αμυντικής βιομηχανίας, που αποτελεί ζωτικής σημασίας παράγοντα επιβίωσης του ελληνισμού για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής, που είναι παρούσα παρά το επιφανειακό μορατόριουμ μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς στην Τουρκία η συστηματική τουρκική υπονόμευση της Θράκης και της Κύπρου, δεν αποτελούν καν θέματα συζήτησης στο δημόσιο διάλογο.
Ελλείμματα παντού
Επιπροσθέτως, το τεράστιο δημόσιο χρέος, μέσω του οποίου έχει υποθηκευτεί η ανεξαρτησία και η ουσιαστική κυριαρχία της χώρας, το ιδιωτικό χρέος μέσω του οποίου συντελείται από τα θεσμοθετημένα κερδοσκοπικά funds η μεγαλύτερη εκποίηση του εθνικού πλούτου και απειλείται η κατοικία μεγάλης μερίδας των Ελλήνων, το επερχόμενο νέο σύμφωνο σταθερότητας της Ε.Ε. από το 2024 και η σκληρή λιτότητα, που θα επιβληθεί στα ήδη εξαντλημένα κατώτερα οικονομικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας και στη μεσαία τάξη που συνθλίβεται ήδη από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό, η ανακοπή της φυγής των Ελλήνων επιστημόνων και η επανάκαμψη τους και τέλος η αντιμετώπιση του οξύτατου δημογραφικού προβλήματος, που αγγίζει πλέον τα όρια της εθνικής επιβίωσης, απουσιάζουν από το λασπώδες και χαοτικό εσωτερικό πολιτικό περιβάλλον.
Το κρίσιμο και βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από αυτή τη συνειδητή έλλειψη είναι ότι δεν υπάρχουν ιδιαίτερα στα κόμματα εξουσίας ουσιαστικές πολιτικές διαφορές ως προς το διαχειριστικό αφήγημα τους. Πρόκειται για μείζονα κίνδυνο για τη χώρα, αφού η απουσία σοβαρών πολιτικών ηγεσιών και κομμάτων με όραμα κα αποφασιστικότητα για υλοποίηση αυτού οδηγεί το πολιτικό σύστημα σε πλήρη αποτελμάτωση και τη χώρα συνολικά στην παρακμή. Είναι χαρακτηριστικό ότι η απέχθεια και η αποχή των πολιτών αυξάνεται ενώ παράλληλα ενισχύονται κάθε είδους ανορθολογικές και ακροδεξιές πολιτικές εκφάνσεις, που συνιστούν κίνδυνο για το δημοκρατικό πολίτευμα. Και αυτό γιατί στον ίδιο αστερισμό κινούνται λίγο έως πολύ και τα υπόλοιπα μικρότερα κόμματα εντός και εκτός Bουλής, αφού κανένα από αυτά δε έχει έστω και θεωρητικά μια συνολική εναλλακτική λύση για τη χώρα και αξιόπιστη ηγεσία που μπορεί να την εφαρμόσει.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, απαιτείται άμεση αντίδραση από την κοινωνία και τις υγιώς σκεπτόμενες κοινωνικές δυνάμεις, που βιώνουν όλα αυτά τα ζητήματα και αναζητούν διέξοδο. Απαιτείται η δημιουργία ενός συλλογικού ορίζοντα, που δεν μπορεί να είναι άλλος σήμερα από την υποστήριξη και διαφύλαξη των δικαιωμάτων του Ελληνισμού στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και την παράλληλη ανατροπή των εσωτερικών στρεβλώσεων, που αφήνουν «ανάπηρη» την ελληνική κοινωνία και τη μετατρέπουν σε «φθίνον έθνος», σύμφωνα με την διατύπωση του Παναγιώτη Κονδύλη.
Η χώρα μας δυστυχώς σε αυτή την κρίσιμη γεωπολιτική περίοδο της ρευστότητας και των μεγάλων ανακατατάξεων έχει την μεγάλη ατυχία να υστερεί δραματικά σε πολιτική εκπροσώπηση και ηγεσία, κάτι που μπορεί να έχει οδυνηρές συνέπειες για το μέλλον του Ελληνισμού.
