Θα συνεχίσει το ΠΑΣΟΚ να εκπέμπει στο μήκος κύματος του σημιτισμού;

Με τον Κώστα Σημίτη οι όροι δεξιά αριστερά άρχιζαν να συναιρούνται μπροστά σ’ έναν παροξυσμό απελευθέρωσης ή χειραφέτησης από τις εννοιολογικές διακριτότητες και να συνταξιδεύουν στις πολιούχες αξίες της παγκοσμιοποιημένης πολιτικής. Εκεί δηλαδή όπου όλα αλληλεπικαλύπτονται στην ελαφρότητα και στην ευκολία μιας τυφλής απόπειρας εκμοντερνισμού για χάρη της επιταχυνόμενης κίνησης του νέου κόσμου.

Έτσι η δεξιά και η αριστερά έπρεπε να εισέλθουν στο απόλυτο κενό της πολιτικής μηδενικής βαρύτητας. Το ΠΑΣΟΚ με αρχηγό τον Σημίτη ασπάστηκε τις εφαρμοσμένες πειθαρχήσεις του παγκοσμιοποιημένου οράματος και έτσι το ΠΑΣΟΚ κατέστη ένα φάντασμα θλίψης που ασπάστηκε όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές, συνηγορώντας παράλληλα υπέρ του τρομώδους ντελίριου ενός τζογαδορικού καπιταλισμού και υπέρ της νιρβάνιας άπνοιας των ιδεών.

Το φανταχτερό πυροτέχνημα της νέας εποχής για τον Σημίτη γίνεται άλλοθι για το μετασχηματισμό του ΠΑΣΟΚ που έριξε πολύ νερό στις αρχικές του ιδέες τόσο που εκείνες αποχρωματίστηκαν εντελώς. Έτσι το ΠΑΣΟΚ έγινε μια χοάνη μετάλλαξης που ελάχιστα είχε να το θυμίζουν πως ήταν αρχικά. Η εξαγγελλόμενη λαϊκή προστασία στις μέρες του Ανδρέα Παπανδρέου ξεψύχησε κάτω από τις νέες επιταγές της εποχής και οι ανισότητες εισέβαλαν με ορμή ως νέες πρακτικές της ελεύθερης αγοράς. Ενώ η εθνική ανεξαρτησία με την κυβέρνηση του Σημίτη άρχισε να χορεύει το ταγκό της παραχώρησης.

Στη δε περίοδο του Γιώργου Παπανδρέου το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε ένα μνημονιακό κόμμα μαύρου μετώπου πλήρως συντονισμένο με τα μέτρα της ευρωπαϊκής επιτροπείας και του ΔΝΤ, επιδεικνύοντας έτσι πλήρη προσαρμογή στο άμεσο σχήμα της τροϊκής κυριαρχίας. Μάλιστα ο πρώην πρωθυπουργός με τα ευκαιριακά φληναφήματα του και τις χαρτονένιες ιδέες του, δε δίστασε να υπερασπιστεί την ανάγκη μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Το ΠΑΣΟΚ ως δεκανίκι

Από τότε το ΠΑΣΟΚ έμοιαζε να υπόσχεται ένα αόριστο τίποτα και να έχει ως στρατηγική τη συνεργασία με το εκάστοτε κυβερνών κόμμα. Κάτι που ακόμη και σήμερα εκφράζεται σθεναρά από τους υποψήφιους αρχηγούς του. Πέραν τούτου κρατά σταθερά τον πολιτικό χαμαιλεοντισμό του, επιθυμώντας να διεκδικεί έναν ρόλο κολασμένου αγίου. Δηλαδή να βοηθά το κόμμα της πλειοψηφίας που κυβερνά στις δύσκολες του στιγμές, έτσι ώστε να μην κινδυνεύσει το σύστημα.

Είναι ένα κόμμα που παίζει παιχνίδια στις κορυφές των εξελίξεων και γίνεται δεκανίκι της εξουσίας. Ενώ η ιδεολογία του χρησιμεύει ως διακόσμηση και δικαιολογία η οποία επιστρατεύεται κάθε φορά που βρίσκεται σε κρίση ή σε αδιέξοδο ταυτότητας. Τα “παπανδρεϊκά” συνθήματα και τα θούρια της ανεξαρτησίας της δεκαετίας του ’80 πάντα λειτουργούν στο θυμικό των Ελλήνων λυτρωτικά. Πέραν όλων των άλλων το ΠΑΣΟΚ είναι μια παράταξη με πολλά φέουδα, με πολιτικό αναπροσανατολισμό, με λογικές που κινούνται στη σφαίρα της διεκπεραίωσης και μάλιστα σε συνθήκες fast track.

Αναμφισβήτητα όμως το ΠΑΣΟΚ υπήρξε κόμμα θερμοκηπίου στελεχών τα οποία διέθεταν ένα προβασιακό επίπεδο σε ζητήματα διαχείρισης εξουσίας. Τα “πασοκικά” στελέχη επέβαλλαν τις εγκυρότητες τους και τις εγειρόμενες αξιώσεις τους για το πώς θα λειτουργούν στο εξής τα πολιτικά στελέχη αναφορικά με τη διαχείριση της εξουσίας στη βάση των διατεταγμένων κανονιστικών θέσεων από τις παγκόσμιες ατζέντες.

Και για να το πούμε και αλλιώς επέβαλαν μη αμφισβητούμενες αξιώσεις για έναν εργαλειακό πολιτικό λόγο με ειδικές μονομέρειες της μοντέρνας αντίληψης του κόσμου που θα χρησιμεύσει στη συνέχεια ως manuel για όλα τα μετέπειτα στελέχη εξουσίας. Έτσι τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιήθηκαν από πολλά κόμματα (από τη ΝΔ έως τον ΣΥΡΙΖΑ) ως άλλοι Μαγιοδρόμοι, χωρίς ωστόσο ποτέ να καταλάβουν ότι ό εργαλειακός πολιτικός λόγος είναι περιορισμένος μπροστά στην ένσκοπη ορθολογικότητα της λαϊκής πλειοψηφίας.

Με αυτά και με άλλα το ΠΑΣΟΚ θα λειτουργεί ως συνοδευτική πολιτική παράταξη μέσα στη μεταβολή της μεταβλητής του πολιτικού συστήματος.