Θέλουμε ή δεν θέλουμε κυρώσεις κατά της Τουρκίας;

Είχαμε τη σύνοδο του Med7 των χωρών του Νότου , όπου η χώρα έτυχε την υποστήριξη αλληλεγγύης, ιδιαίτερα από τον Πρόεδρο της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν. Οι δηλώσεις του Γάλλου Προέδρου για την Ελλάδα και την Κύπρο, ως προς τον προσανατολισμό των κυρώσεων της ΕΕ στη Τουρκία ήταν ενθαρρυντικές. Είχαμε την αποχώρηση του Oruc Reis από το σύμπλεγμα των νήσων του Καστελόριζου, όμως τα Τουρκικά πλοία εξακολουθούν να παραμένουν στην ίδια θαλάσσια περιοχή. Χαρακτηρίζεται ως ένας διπλωματικός ελιγμός του Ερντογάν, μετά από τις πιέσεις που δέχθηκε από τον Τραμπ και από τη Μέρκελ. Ωστόσο, συνεχίζεται η ομηρία της κυπριακής ΑΟΖ για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και αυτό επιβάλει κυρώσεις από την ΕΕ.

Είχαμε την ομιλία του πρωθυπουργού στη συμπρωτεύουσα, όπου μεταξύ άλλων δήλωσε: Δεν επιθυμούμε την επιβολή κυρώσεων στη Τουρκία εφόσον αυτή δείξει την κατάλληλη συμπεριφορά αποκλιμάκωσης. Μίλησε για διάλογο εφόσον σταματήσουν οι απειλές εμπράκτως. Δεν το συνέδεσε όμως το θέμα του διαλόγου με την Κύπρο,που συνεχίζεται σε μεγάλη διάρκεια η ομηρία της οριοθετημένης ΑΟΖ της.

Μίλησε για την υποτιθέμενη και πολλά διαφημιζόμενη ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία,που τα ρήτρα στρατιωτικής συνδρομής τα συνέδεσε με τον όρο που υπάρχει στο άρθρο 42 παρ.7 της ΕΕ και, συνεπώς όπως αντιληφθήκαμε η συμφωνία τέθηκε τουλάχιστον προς το παρόν στο αρχείο. Τότε γιατί προηγήθηκε όλη αυτή η εκστρατεία διαφήμισης από τα ΜΜΕ και από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο; Γιατί η κυβέρνηση το θέμα αυτό το έχει στείλει δύο φορές στις καλένδες; Μία τον Ιούλιο και μία τώρα και ενώ γνωρίζει ότι είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος να αποφύγουμε ένα θερμό επεισόδιο;

Ανήγγειλε καθυστερημένα ένα εξοπλιστικό θετικό μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο πρόγραμμα, χωρίς να αναφέρει το κόστος. Δεν καλύπτει όμως την αμυντική θωράκιση της χώρας τώρα. Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα έπρεπε να έχουν γίνει χθες. Και, αυτό το παραδέχτηκε και ο ίδιος, όμως πλέον από ένα χρόνο που κυβερνά, δεν είδαμε κάποια θετική κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση.

Να σκεφτεί τι;

Θα σταθώ σε αυτό που είπε, ότι θα σκεφτούμε, για τη στράτευση των νέων στα 18, που θα τη συμπλήρωνα και με την εθελοντική στράτευση των γυναικών. Αν λάβουμε υπόψη μας ότι οι γυναίκες έχουν την δυνατότητα να εισέλθουν σε οποιαδήποτε στρατιωτική σχολή και να φτάσουν στα ανώτατα αξιώματα της ιεραρχίας. Να σκεφτεί τι;

Αυτό που επιτάσσει η λογική τη στιγμή που η χώρα διανύει ίσως τις πιο κρίσιμες περιόδους της ιστορίας της; Αχ, αυτό το πολιτικό “κόστος” σε συνάρτηση με τη στρεβλή νοοτροπία μας, που είναι και η κύρια αιτία, για την μη ορθή λογική στην αντιμετώπιση της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας διαχρονικά. Μίλησε για τη μη οριοθετημένη περιοχή ανατολικά του 28ου μεσημβρινού και, συνεπώς βάση του δικαίου της θάλασσας, μονομερείς ενέργειες οποιαδήποτε χώρας δεν επιτρέπονται, όπως αυτής που βιώνουμε σήμερα της Τουρκίας.

Γιατί εμείς δεν έχουμε οριοθετήσει αυτή την περιοχή με την Κύπρο; Ή γιατί δεν έχουμε επεκτείνει τουλάχιστον σε αυτή τη θαλάσσια περιοχή την αιγιαλίτιδα ζώνη ανατολικά στα 12 ναυτικά μίλια, διατηρώντας το δικαίωμά μας σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας του 1982; Αυτή την περιοχή την έχουμε ανακηρύξει από μόνοι μας αμφισβητούμενη; Δεν θα έπρεπε αυτή τουλάχιστον η περιοχή να είχε οριοθετηθεί; Ώστε στη περίπτωση που θα άνοιγε ένας διάλογος με την Τουρκία να είχαμε κατοχυρώσει τη θέση μας;

 Σε τεντωμένο σχοινί ο Μητσοτάκης

Μιλώντας στο πρώτο πάνελ του Συνεδρίου του Economist, ο τέως Πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, ήταν ξεκάθαρος για το τίμημα των κυρώσεων που πρέπει να πληρώσει η Τουρκία αφού επιβουλεύεται τα κυριαρχικά δικαιώματα Ευρωπαϊκής χώρας, σε αντίθεση με το τέως Γερμανό αντικαγκελάριο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, ο οποίος υποστήριξε ότι οι κυρώσεις δεν αποτελούν λύση, αντιπροτείνοντας στρατηγική υπομονή.

Το ανέφερα αυτό,για να επισημάνω τη διαφορετική διαχρονική προσέγγιση που επικρατεί στις δύο μεγαλύτερες δυνάμεις της ΕΕ,ως προς το θέμα “Τουρκία”. Παρατηρούμε δηλαδή, ότι αυτή η διαφορά προσέγγισης της ΕΕ με την Τουρκία ως προς τις κυρώσεις, μεταξύ του Εμανουέλ Μακρόν και της Άγκελας Μέρκελ, πηγάζει σε διαφορετικές στρατηγικές πολιτικές αντιλήψεις που είναι μακροχρόνιες και συνεχίζονται και σήμερα.

Ο πρωθυπουργός. κατά τη γνώμη μου, προσπαθεί να ισορροπήσει σε ένα τεντωμένο σχοινί, υιοθετώντας ταυτόχρονα τη λογική της Άγκελας Μέρκελ που επηρεάζεται καθημερινά και,αυτή του Εμανουέλ Μακρόν που συμπίπτει με τα συμφέροντα της χώρας. Έχουμε λοιπόν τη λογική “βλέποντας και κάνοντας” με ελαφρό προβάδισμα της γερμανικής ενδεχομένως,γιατί αυτή έχει και τη συγκατάθεση του Αμερικανού Προέδρου.

Από την άλλη πλευρά έχουμε τον Τούρκο Πρόεδρο να συνεχίζει να “γαβγίζει” και τον υπουργό των εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου να μας δείχνει έναν χάρτη με τη Λέσβο τουρκική. Αυτή η μη ξεκάθαρη πολιτική του πρωθυπουργού, θέλω ή δεν θέλω κυρώσεις, να δούμε τι θα μας πει η Μέρκελ,σε συνδυασμό με τον συνεχιζόμενο κρυφό διάλογο των συμβούλων του και,με την μη αποκάλυψη του υπογεγραμμένου εγγράφου στους πολιτικούς Αρχηγούς, δημιουργεί ένα πλήθος ερωτημάτων για το που πάει το “καράβι” που λέγεται Ελλάδα.

Οι κυρώσεις και  ο καπετάνιος του Καραβιού

Συνοψίζοντας: Μόνο ο καπετάνιος του καραβιού, δηλαδή ο πρωθυπουργός μπορεί να εξηγήσει:

• Την τακτική του που άφησε το Oruc Reis επί σαράντα περίπου ημέρες να κάνει έρευνες στο σύμπλεγμα των νήσων του Καστελόριζου, χωρίς να απατήσει από την ΕΕ δυναμικά κυρώσεις. Και, έδωσε στον Ερντογάν το πλεονέκτημα να κάνει θετικά βήματα στα σχέδιά του. Τώρα δε, που αποχώρησε το Oruc Reis ενισχύει περαιτέρω τη θέση του, ως προς την μη επιβολή κυρώσεων.
• Την λογική του σε διάλογο με την Τουρκία, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του, ότι το Barbaros με το Yavuz οργώνει την οριοθετημένη κυπριακή ΑΟΖ.
• Την λογική του για διάλογο, παρότι η Τουρκία ζητά ακόμη και την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης.
• Την λογική του για τη μη επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης ανατολικά της Ρόδου, νοτίως του Καστελόριζου και της Κρήτης στα 12 ναυτικά μίλια, γεγονός που το είχε αφήσει να νοηθεί ο υπουργός των εξωτερικών Νίκος Δένδιας, αμέσως μετά την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία.
• Την λογική του για τη μη υπογραφή με ρήτρα στρατιωτικής συνδρομής της αμυντικής συμφωνίας με τη Γαλλία, που την άφησε στη καλή πρόθεση της ΕΕ, δηλαδή της Γερμανίας.
• Τη λογική του για την καθυστερημένη αντίδραση να εξοπλίσει τις Ένοπλες Δυνάμεις, που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα σε ορισμένες επείγουσες περιπτώσεις.

Όλα αυτά αφήνουν πολλά κενά, ως προς τη στρατηγική που ακολουθεί προσωπικά ο πρωθυπουργός. Δεδομένου ότι, από τα γεγονότα φαίνεται,ότι έχει πάρει πάνω του όλη την κατάσταση με τα ελληνοτουρκικά, ερήμην των πολιτικών αρχηγών. Η επιβολή ενισχυμένων οικονομικών μέτρων σε βάρος της Τουρκίας από την ΕΕ, είναι κομβικό σημείο καμπής. Ίσως αποτελεί το μοναδικό χαρτί της χώρας και της Κυπριακής Δημοκρατίας για να κοπεί η επιθετικότητα του Ερντογάν.

Αν αυτό δεν γίνει, έστω και καθυστερημένα τώρα, τότε είτε με διάλογο είτε χωρίς διάλογο, το έργο που θα δούμε στη συνέχεια θα είναι το ίδιο. Συνεπώς η χώρα χρειάζεται επειγόντως μία διπλωματική νίκη, αυτής της ενισχυμένης επιβολής κυρώσεων για να καταλάβει ο Ερντογάν ότι η αναθεωρητική του πολιτική έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα της ΕΕ και, το ευρωπαϊκό κεκτημένο ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα που καταπατούνται βάναυσα στη Τουρκία.