Τί άλλο έπρεπε να κάνει ο ΔΗΣΥ για να ηττηθεί;

Τι άλλο θα πρέπει να κάνει η κυβερνητική παράταξη για να καταποντιστεί εκλογικά; Το ερώτημα είναι ρητορικό, βέβαια, καθώς ο ΔΗΣΥ έχει στις προχθεσινές βουλευτικές εκλογές μειώσει τα ποσοστά του, έχασε 10.000 ψήφους και μια έδρα. Αυτό, όμως, που θα πρέπει να πιστωθεί στον ΔΗΣΥ είναι ότι κατάφερε να αντιμετωπίσει το αρνητικό κλίμα, που διαμορφώθηκε εναντίον του στην προεκλογική περίοδο, σε σχέση κυρίως  με τα θέματα της διαφθοράς.

Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι το χειρίστηκε καλά, αν όμως εφησυχάσει θα βρει μπροστά του μεγαλύτερα και ανυπέρβλητα εμπόδια και προβλήματα. Η μείωση των ποσοστών του παρατηρείται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Σε σχέση πάντως με τη διαφθορά οι πολίτες φαίνεται να μην ξεχωρίζουν κόμματα, δεν δέχονται ότι υπάρχουν διαβαθμίσεις. Αυτό, όμως, δεν προσφέρει σε κανέναν άλλοθι. Μπορεί να είναι “τσουβάλιασμα” που γίνεται, ωστόσο, είναι μια προσέγγιση, μέσα από τα όσα παρακολουθούν οι πολίτες. Αυτό το πληρώνουν σχεδόν όλοι οι κομματικοί σχηματισμοί.

Εκείνο που αλλάζει την εικόνα είναι το γεγονός ότι αντί του ΔΗΣΥ, καταποντίστηκε το ΑΚΕΛ. Η ελεύθερη πτώση του κόμματος αυτού συνεχίζεται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Και  τούτου πρωτίστως επειδή το κόμμα δεν έχει σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα. Δεν αφουγκράζεται την κοινωνία. Αυτό είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Μια παράμετρος είναι πως αντί να απευθυνθεί στην κοινωνία,  έκανε ανοίγματα σε περιθωριακές ομάδες, που κατά πάσα πιθανότητα, δεν το στήριξαν στο τέλος εκλογικά. Μια άλλη παράμετρος είναι πως το ΑΚΕΛ έχει κρίση ταυτότητας. Και τούτο δεν είναι σημερινό φαινόμενο, αλλά διαχρονικό.

Κρίση στο ΑΚΕΛ

Εσωτερικά λειτουργεί με πρότυπα παλαιών αριστερών κομμάτων ενώ η πολιτική που προωθεί και εφαρμόζει έχει άλλα χαρακτηριστικά. Λειτουργεί ως ένα συστημικό κόμμα, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Πρόκειται για ένα κόμμα, που μπορεί να λειτουργεί μέσα στο σύστημα, προσαρμόζοντας πολιτικές και επιλογές. Και τούτο επιβεβαιώθηκε και όταν  δοκιμάστηκε στην εξουσία. Τότε, η  διακυβέρνησή του, δεν είχε καλές επιδόσεις και άφησε “τραύματα” στην κοινωνία, που δεν ξεχνιούνται.

Είναι θέμα ηγεσίας; Ασφαλώς. Άλλωστε αυτό πλέον λέγεται ευρέως. Το θέμα, ωστόσο, δεν είναι τα πρόσωπα αλλά οι πολιτικές. Τα πρόσωπα ενδεχομένως να αλλάξουν ενόψει του συνεδρίου, που θα πραγματοποιηθεί εντός Ιουνίου. Την ίδια ώρα, είναι προφανές ότι στο ΑΚΕΛ το θέμα δεν είναι μόνο η απουσία κοινωνικής πρότασης, αλλά και η δογματική προσκόλλησή του σε μια πολιτική στο Κυπριακό, που δεν φαίνεται να είναι εναρμονισμένη, σε ένα βαθμό, με την εκλογική βάση.

Στο ΑΚΕΛ δεν μπορούν να κρύψουν το αποτελέσματα κάτω από το χαλί. Ούτε να αφήσουν το θέμα στις εσωτερικές διαδικασίες και τις συζητήσεις, για να ξεχαστεί. Καταγράφηκε το χαμηλότερο διαχρονικά ποσοστό όταν, μάλιστα,  είχε απέναντι του ένα κόμμα, που κυβερνά εδώ κι οκτώ χρόνια.  Ένα κόμμα, που βρισκόταν υπό κατηγορία για πολλά και διάφορα ζητήματα.

Ανακατατάξεις

Στο άλλο κόμμα της αντιπολίτευσης, το ΔΗΚΟ, η μείωση μπορεί να αποδοθεί στις δυο διασπάσεις του κόμματος. Αυτό δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ως ένας σημαντικός παράγοντας. Από εκεί και πέρα, προφανώς και επηρέασε και ο τρόπος που πολιτεύθηκε. Μια έντονη προεκλογική, με υψηλούς τόνους, με ανάδειξη πρωτίστως των αρνητικών στοιχείων του αντιπάλου, στην προκειμένη περίπτωση κυβέρνησης και ΔΗΣΥ, φαίνεται πως δεν ταιριάζει με το προφίλ των ψηφοφόρων του κόμματος.  Και δεν κρίνονται η ορθότητα ή μη των θέσεων, αλλά ο τρόπος άσκησης της πολιτικής του.

Περαιτέρω, το ΔΗΚΟ έχασε το ρυθμιστικό του ρόλο προεκλογικά. Η εντύπωση πως θα συμπορευθεί με το ΑΚΕΛ μέχρι τις προεδρικές, του αφαίρεσε αυτό το διαχρονικό ρόλο, με την πρόωρη επιλογή του. Είναι σαφές πως οι προχθεσινές εκλογές επιβεβαίωσαν πως υπάρχει τάση για ανακατατάξεις. Αλλά και μια αδυναμία να κεφαλαιοποιούν πολιτικές δυνάμεις από τα λάθη των άλλων. Την ίδια ώρα, κρίνονται και οι πολίτες. Και για τις επιλογές τους και για την αποχή τους από τη διαδικασία.