Το 2021 χειρότερο ακόμα και από το 2020

Το 2020 είχε χαρακτηρισθεί ως το χειρότερο έτος στη μεταπολεμική ιστορία. Η κοινή λογική έλεγε ότι σε σύγκριση με τη χειρότερη χρονιά που έχουμε ζήσει, το 2021 θα μπορούσε να είναι μόνο καλύτερο. Και όμως, δεν ήταν. Κάντε ησυχία, ο Τύπος κοιμάται! Το 2021 ήταν χειρότερο, ακόμα και από το 2020. Το αδιαμφισβήτητο αυτό συγκριτικό αποτέλεσμα, επειδή δεν οφείλεται σε μία έκτακτη συγκυρία, αλλά σε συνειδητές πολιτικές επιλογές, αποσιωπάται. Σαν να μην ζήσαμε όλα όσα έγιναν.

Το 2020 συγκρινόταν με το 535 μ.Χ. όταν μια πυκνή ομίχλη σκέπασε όλο τον πλανήτη βυθίζοντας τα πάντα στο σκοτάδι σε 24ωρη βάση για 18 μήνες. Με το 1340, όταν η μαύρη πανώλη στέρησε τη ζωή από τον μισό πληθυσμό της Ευρώπης, με το 1520, όταν η ευλογιά θέρισε την αμερικανική ήπειρο και σκότωσε το 60-90% των γηγενών κατοίκων της, με το 1918, όταν ξέσπασε η ισπανική γρίπη που άφησε δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς και με τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. To περιοδικό TIME έκλεισε το έτος διαγράφοντας με ένα κόκκινο “Χ” τη χρονολογία 2020 στο εξώφυλλό του και με τον τίτλο “The worst year ever”.

Στην Ελλάδα, 4.838 άνθρωποι είχαν μέχρι τότε χάσει τη ζωή τους από την έναρξη της πανδημίας. Όμως, οι υπεύθυνοι διαβεβαίωναν σε όλους τους τόνους ότι τα χειρότερα είχαν ξεπεραστεί. Το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού προβλήθηκε ως το πρωτοχρονιάτικο δώρο του νέου έτους, η πολιτική ηγεσία δήλωνε έτοιμη να εορτάσει τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 και το 2021 αναδείχτηκε σαν “Έτος Ελευθερίας”.

Από την αρχή του 2021, κεντρικό θέμα της πολιτικής θεματολογίας έγινε η έξοδος από το lockdown, με στόχο την αλλαγή της ατζέντας και την καλλιέργεια μιας τεχνητής αισιοδοξίας. Το κλίμα ευφορίας που κατασκευάστηκε, με στόχο μια φαντασιακή επιστροφή στην κανονικότητα, σαν να αφορούσε η πανδημία μόνο τους ανεμβολίαστους, αποπροσανατόλισε την κοινωνία από την πραγματικότητα και την ανάγκη συνέχισης της προσπάθειας για αντιμετώπισή της.

Οι εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν με την κατασκευασμένη κήρυξη του τέλους της πανδημίας ακύρωσαν την προσπάθεια που καταβλήθηκε από το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Η επιστημονική κοινότητα σιώπησε, η κυβέρνηση έχασε την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και τα περιοριστικά μέτρα στην πράξη δεν εφαρμόσθηκαν. Η κοινή γνώμη χαλιναγωγήθηκε για να εξοικειωθεί με τον καθημερινό αριθμό των θανάτων, χωρίς το ανάλογο πολιτικό κόστος.

Διάψευση  προσδοκιών

Η στρατηγική των ψευδαισθήσεων μετέτρεψε τη διαχείριση της κρίσης σε κρίση της διαχείρισης. Η κρίση μεταβλήθηκε σε καθημερινότητα. Το αποτέλεσμα είναι εφιαλτικό. Παρότι στη χώρα μας έχουν γίνει συνολικά 16.997.869 εμβολιασμοί και 3.314.982 της τρίτης αναμνηστικής δόσης, στο τέλος του 2021 ο αριθμός των ημερησίων κρουσμάτων ξεπέρασε τα 30.000 και οι νεκροί τους 21.000 συνανθρώπους μας. Τα θύματα είναι υπερτριπλάσια από το 2020.

Και όλα αυτά, ενώ η ακρίβεια έχει εκτοξευτεί και το δημόσιο χρέος βαδίζει ολοταχώς προς τα 400 δισ. ευρώ, τη στιγμή που το 2009 ήταν κάτι λιγότερο από 300 δισ. Σήμερα, το δημόσιο χρέος ξεπερνάει το 200% του ΑΕΠ, ενώ το 2009 αντιστοιχούσε στο 126,8%. Ανεξάρτητα από την αναστολή και την ανάγκη αναθεώρησης του Συμφώνου Σταθερότητας, η Ελλάδα έχει το υψηλότερο αναλογικά δημόσιο χρέος σε όλη την ΕΕ και η χώρα λειτουργεί με την πεπατημένη νοοτροπία ότι λεφτά υπάρχουν.

Τέλος, οι προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν από την πολιτική ηγεσία για τον εορτασμό των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση επίσης διαψεύσθηκαν. Το 2021 δεν ήταν ένα έτος όπως οποιοδήποτε άλλο. Ήταν μία εμβληματική στιγμή στην Ιστορία μας, που παρουσιάζεται μόνο μία φορά κάθε 100 χρόνια. Η ηγεσία της χώρας είχε την υποχρέωση να την αξιοποιήσει για κάτι μεγάλο, ένα έργο σημαντικό, ένα έργο συμβολικό.

Παρακμή, η νέα κανονικότητα

Δυστυχώς, όμως, το 2021 δεν έγινε είδηση πουθενά. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε στο εξωτερικό. Οι δράσεις και οι εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν αντιστοιχούσαν περισσότερο σε αρμοδιότητες μιας εταιρίας δημοσίων σχέσεων, παρά στην παγκόσμια ανάδειξη ενός ιστορικού γεγονότος. Το αποτέλεσμα ήταν μόλις το 14% των Ελλήνων –σύμφωνα με την ετήσια έρευνα που πραγματοποίησε η εταιρία aboutpeople– να αξιολογεί τον εορτασμό της Παλιγγενεσίας ως το σημαντικότερο γεγονός της χρονιάς που πέρασε. Το ποσοστό είναι πολύ μικρότερο από τα αντίστοιχα για τις γυναικοκτονίες (30,7%), τους εμβολιασμούς (33,1%), τις αυξήσεις των τιμών (34,2%), τις πυρκαγιές του καλοκαιριού (37,4%) και την πανδημία (58,3%).

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι  –για άλλη μια φορά– η κληρονομιά των 200 ετών για τις γενιές του μέλλοντος είναι μηδενική. Διαιωνίζοντας τη νοοτροπία που θα έπρεπε να έχουμε εγκαταλείψει, δεν έγινε ούτε ένα έργο για την επόμενη ημέρα. Εάν η πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων, σύμφωνα με τη διάσημη φράση του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Μιττεράν, αυτό που έμεινε είναι ένα τίποτα.

Η παρακμή δεν είναι πλέον μία δυστοπία. Η παρακμή είναι η νέα κανονικότητα. Η ανθρώπινη ζωή έχει χάσει κάθε αξία. Ούτε οι θάνατοι, ούτε η Ιστορία, ούτε η χρεοκοπία έχουν πια σημασία. Μία ολόκληρη χώρα βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια σε λάθος κατεύθυνση. Η αλήθεια είναι μπροστά στα μάτια μας. Με αριθμούς. Κάνουμε ότι δεν την βλέπουμε. Δεν έχουμε χρόνο, άλλωστε. Παριστάνουμε ότι εφαρμόζουμε τα μέτρα…