Τοξικός ο νέος δικομματισμός – Η Ελλάδα βυθίζεται στην παρακμή

Οι εθνικές εκλογές του περασμένου Ιουλίου διαμόρφωσαν μία νέα σύνθεση στο φθαρμένο πολιτικό εποικοδόμημα της χώρας, κύριο στοιχείο της οποίας είναι ένας “τοξικός” δικομματισμός. Η επιφανειακή “νεκρανάσταση” του μεταπολιτευτικού δικομματισμού (με τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του ΠΑΣΟΚ) μετά τον δεκαετή μνημονιακό “οδοστρωτήρα” και η αυτοδυναμία της ΝΔ με ποσοστό 40% περίπου, επαναφέρει τη χώρα στην “κανονικότητα” του μεταπολιτευτικού πλαισίου: δύο εναλλασσόμενα κόμματα και μικρός αριθμός συμπληρωματικών άλλων.

Πρόκειται για προσπάθεια εμπέδωσης της “μνημονιακής κανονικότητας”, αφού πλέον το σύνολο του πολιτικού προσωπικού, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχει ψηφίσει και εφαρμόσει τις μνημονιακές πολιτικές και έχει ασπαστεί την αντίληψη της νέο-αποικιοποίησης της χώρας. Παράλληλα, η πλειονότητα των ΜΜΕ, αλλά και της διανόησης (ιδιαίτερα χαμηλής στάθμης), έχει προσχωρήσει στο κάλπικο αφήγημα της δήθεν μεταμνημονιακής Ελλάδος.

Για την επιβολή του μνημονιακού “ακάνθινου στεφανιού” απαιτήθηκαν δύο φάσεις: Η πρώτη φάση (2010-2014) υλοποιήθηκε από τα κόμματα του κλασσικού μεταπολιτευτικού δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ), φάση όπου συνυπήρχε η χειρουργική –χωρίς αναισθητικό– κοινωνική επέμβαση και η έντονη αντίδραση των λαϊκών στρωμάτων, που αποτέλεσε τον λόγο διάρρηξης των έως τότε κοινωνικών ισορροπιών. Αυτό είχε ως συνέπεια την πολιτική σύνθλιψη του ενός πόλου (ΠΑΣΟΚ) και τη σμίκρυνση του άλλου πόλου (ΝΔ), αναδεικνύοντας νέες κινήσεις και κόμματα, με κυρίαρχη δύναμη τον ΣΥΡΙΖΑ, που από το 3-4% εκτοξεύθηκε στο 36%.

Η δεύτερη φάση (2015-2019) χρωματίστηκε από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, που εξέφραζε τότε τις ελπίδες αυτού του έντονου αντιμνημονιακού κινήματος για μια αντιστροφή της αποικιοποίησης και της πολιτικής αναξιοπρέπειας. Η μνημονιακή, όμως, μετάλλαξή του από το καλοκαίρι του 2015 και η μετατροπή του σε πιστή “θεραπαινίδα” των εντολών των δανειστών, αποτέλεσε ισχυρό πλήγμα σε αυτές τις ελπίδες, αλλά και έντονο χειραγωγικό μοχλό κατά των κινημάτων αντίστασης.

Δικομματισμός με στοιχεία ατροφικότητας

Η απόλυτη εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής των δανειστών, καθώς και η απουσία οποιουδήποτε σχεδίου στοιχειώδους παραγωγικής ανασυγκρότησης (η οικονομική του αναφορά ήταν η φοροεπιδρομή στα παραγωγικά στρώματα), έστρεψε ένα μεγάλο τμήμα κυρίως των μεσαίων στρωμάτων προς τη ΝΔ, με διάθεση πρωτίστως τιμωρητική προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη πλευρά, το 31,5% που έλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ, οφειλόμενο στα κλασικά δεξιά αντανακλαστικά, διαμόρφωσε έναν δικομματισμό νέου τύπου, ο οποίος όμως, εάν αναλυθεί σε βάθος, έχει έντονα τα στοιχεία της ατροφικότητας.

Οι αιτίες αυτής της οπισθοδρόμησης στη χώρα, που επί χρόνια ήταν πειραματόζωο στα χέρια των δανειστών, οφείλεται στη φύση και τον χαρακτήρα του μνημονιακού καθεστώτος. Αυτό δεν αφορά μόνο τις σκληρές οικονομικές πολιτικές λιτότητας. Παράλληλα, αποτελεί σύστημα καθορισμού κανόνων, που μεταβάλλουν την ελληνική κοινωνία σε παθητικό αποδέκτη της μνημονιακής αποικιοποίησης. Κατακερματίζονται κοινωνικά στρώματα, υφαρπάζονται περιουσιακά στοιχεία (δημόσια και ιδιωτικά) και ενισχύονται η μεταπρατικότητα και ο παρασιτισμός σε όλα τα επίπεδα.

Αυτό έχει ως άμεση συνέπεια την υπονόμευση του αντιστασιακού χαρακτήρα των Ελλήνων, που διαπιστώνεται ιστορικά διαχρονικά. Η επικαλούμενη επιστροφή στην κανονικότητα, που βιώνουμε σήμερα, αποτελεί στόχο παραπλανητικό και υποκριτικό. Και αυτό, γιατί η Ελλάδα υπέστη δραματική υποχώρηση σε όλους τους τομείς: μείωση των εισοδημάτων, φθίνουσα πορεία των υποδομών της και υποβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού. Υποβάθμιση από τον εφιαλτικό συνδυασμό εξόδου και μετανάστευσης του ανθού της ελληνικής νεολαίας και αντίστοιχης εισόδου ταλαιπωρημένων μεταναστών χαμηλού κυρίως μορφωτικού επιπέδου.

Το ψηφιδωτό του εθνικού κινδύνου

Αν σε αυτά προστεθεί η ρευστή παγκόσμια γεωπολιτική κατάσταση, που μόνο για σταθερότητα και κανονικότητα δεν μπορεί κανείς να ομιλήσει, σε συνδυασμό με τους άμεσους κινδύνους στα εθνικά θέματα από την αμείωτη επιθετικότητα της Τουρκίας (κυπριακή ΑΟΖ και Συρία), σχηματίζεται τότε το ψηφιδωτό του μέγιστου εθνικού κινδύνου. Πρόκειται για την ψευδαίσθηση ότι η χώρα επανέρχεται στην κανονικότητα ενός πλαισίου, που έχει χαρακτηριστικά παρακμής.

Αυτό, όμως, ισοδυναμεί με εθνική αυτοκτονία, αφού η προβολή των σημερινών δεικτών στο άμεσο μέλλον δείχνει την Ελλάδα σε βαθύτατη παρακμή. Έχουμε δραματική μείωση του πληθυσμού, πλήρη εξάρτηση υπό την μορφή νεο-αποικιοποίησης και άμεσο κίνδυνο νέων εθνικών ακρωτηριασμών. Η Ελλάδα, αντί μιας ψευδεπίγραφης μνημονιακής κανονικότητας, που την περιορίζει στις ράγες της παρακμής, απαιτείται να υπερβεί αυτή την κατάσταση μέσω ενός εθνικού παραγωγικού σχεδίου και της πρόταξης εθνικών στόχων για την συνολική αναγέννησή της.

Ο μεγάλος κίνδυνος για τη χώρα είναι ότι, ενώ βρίσκεται ουσιαστικά σε “πόλεμο”, τον οποίο μάλιστα έχει χάσει, αυτό δεν έχει συνειδητοποιηθεί, εξαιτίας του ρόλου και της στάσης του πολιτικού προσωπικού εξουσίας. Αυτό έχει συμβάλει τα μέγιστα στη σημερινή δηλητηριώδη παθητική μετάλλαξη της κοινωνίας. Η μη συνειδητοποίηση αυτής της κρίσιμης κατάστασης δημιουργεί και τη μεγάλη έλλειψη, που είναι η αντίληψη αναδημιουργίας της Ελλάδας, όπως στο παρελθόν πραγματοποιήθηκε σε διάφορες ιστορικές φάσεις. Το ίδιο ισχύει και για την απειλή άσκησης στρατιωτικής βίας από την πλευρά της Τουρκίας, εάν κλείσει το μέτωπο της Συρίας κατά τρόπο που να της εξασφαλίσει κέρδη.

Τον μεγάλο εθνικό στόχο της ανασυγκρότησης μπορεί να επωμισθούν μόνο οι διάσπαρτες σήμερα δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις και μάλιστα έξω από την υπάρχουσα ελλιποβαρή εξουσιαστική κομματοκρατία. Όμως, ο χρόνος τρέχει αντίστροφα. Η ξενοκρατία εδραιώνεται σε όλα τα επίπεδα, η νεολαία μεταναστεύει, η παραγωγική βάση της χώρας συρρικνώνεται και η γεωπολιτική αδυναμία της Ελλάδος διευρύνεται, με συνέπεια να είναι εύκολο άθυρμα για την Τουρκία, που καραδοκεί.