“Εκδοχές της Ζωής” από τη Φιλία Κανελλοπούλου

Οι σπουδές της στην Φιλοσοφία και το μεταπτυχιακό της στην Διδακτική Θεάτρου, η ενασχόλησή της ως ηθοποιός και θεατροπαιδαγωγός, σίγουρα έχουν παίξει τον ρόλο τους και θα την διαμορφώνουν για πολύ ακόμα. Η ποιητική συλλογή της “Εκδοχές της Ζωής” (Εκδόσεις Οροπέδιο) το μαρτυρά. Το εξώφυλλο και ο διαχωρισμός των δύο ενοτήτων του βιβλίου κοσμούνται με αξιόλογα έργα μιας άλλης νεαρής και ταλαντούχου καλλιτέχνιδας, της Σοφίας Τσιριγώνη, τελειόφοιτης του Τμήματος Θεάτρου, της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Χαρά και συγκίνηση νιώθει ο αναγνώστης-κριτικός, όταν το βιβλίο που διαβάζει τον παρακινεί να το ξαναπιάσει από την αρχή, υπογραμμίζοντας και σημειώνοντας πάνω του. Πόσο μάλλον όταν αυτό προέρχεται από τα χέρια, τον νου και την ψυχή ενός νέου και πολυτάλαντου κοριτσιού, ενώ η γραφή παραπέμπει σε έμπειρη, σοφή και πονεμένη γυναίκα. Η Φιλία μας βάζει ν’ ακουμπήσουμε τις ουλές από τα σημάδια που άφησαν οι πρώτοι έρωτες και οι απογοητεύσεις των διαπροσωπικών σχέσεων.

Το ανικανοποίητο “ευτυχώς” κυριαρχεί, καθώς το πλήρωμα του χρόνου με τις απρόσμενες διακλαδώσεις του, θετικές και αρνητικές έχει να δώσει πολύ υλικό στην ευαίσθητη αντίληψη της ποιήτριας. Και την χαρακτηρίζω ποιήτρια μετά λόγου γνώσης, καθώς αυτή είναι η στόφα που κυριαρχεί μέσα της. Το βλέμμα της τροχοδρομεί κυρίως σε σώματα και ψυχές με την καθαρότητα της αγνότητας και την έπαρση που δίνει ο πόνος με την ανακάλυψή του.

«Πονάνε οι παλάμες μου / Σαν να ‘χουν πάνω δυο καρφιά / Λες να ‘μαι ο Μεσσίας / και να σταυρώνομαι / για εσάς / που τώρα με διαβάζετε;»

Οξύνοια και δεξιοτεχνία καταδεικνύουν τα ποιήματα της Φιλίας. Γνήσιες, άγουρες ερωτικές σκηνές σε θεατρικό σανίδι ανθρώπινης ζωής, νυχτερινές ουσιαστικές περιπλανήσεις με όλες τις αισθήσεις στο κόκκινο, για να μάθει το μάθημα με όλα τα σημεία στίξης. Σε κρίση απέναντί της ο κόσμος που κλήθηκε να διαβεί, γεννήτορες, σχολείο, γειτονιά, κοινωνία γενικότερα.

«…Όταν σε υποτιμούν / Σε βρίζουν / Σε χτυπούν / [….] / Κατέβασε μπροστά τους τα βρακιά σου / Και κατούρησε / Μπροστά στην μάνα / στον πατέρα / και στην αδερφή σου / Επάνω στο καλό χαλί / Κατούρα τους / Και μόλις τελειώσεις / Βγάλε / μια δυνατή κραυγή / οργασμική / Ούρλιαξε δυνατά / από ανακούφιση / Όλοι κάποτε πληρώνουν / το τίμημα της εκτόνωσης / του άλλου».

Η κατάβαση της Κανελλοπούλου

Η ποιήτρια, με ποιητικό οίστρο και την νιότη να βράζει στις φλέβες της, αμφισβητεί ορθά την προστασία και κατεβαίνει τις σκάλες, βρίσκεται στον κόσμο, περνά μέσα από πολέμους, μέσα από τη βία, οδοιπορεί στους δρόμους που οδηγούν στο άγνωστο. Με μόνη απαίτηση βοήθειας τον έρωτα, διαπερνά πυρός και σιδήρου, αποζητώντας το αδύνατο που όλοι στη νιότη αποζητούσαμε. Να ξαναγεννηθούμε σ’ έναν καλύτερο κόσμο.

«…Αυτό το ταξίδι που δεν πήγαμε / κι αυτή την αγκαλιά που δεν σε πήρα / μου τα θύμισε τώρα / αυτό το σχηματισμένο δέντρο, / δέντρο που μοιάζει / με δύο ανθρώπους / αγκαλιασμένους / και εν κινήσει»

Αθανασία της στιγμής μου χάρισε το έργο της Φιλίας Κανελλοπούλου, μια αίσθηση αιωνιότητας που δεν θέλεις να χάσεις. Μοναδικά συναισθήματα καλής και μεστής ποίησης. Σωστό το κριτήριο μου να την διαλέξω και να την αναζητήσω ανάμεσα σε πληθώρα νέων που επιχειρούν στην ποίηση. Χαίρομαι που αντάμωσα πνευματικά μια γνήσια καλλιτέχνη με δυναμική, πίστη, αφοσίωση και σοβαρότητα.

Ως επαρκής αναγνώστης μιας ολοζώντανης τέχνης που λατρεύω, περιμένω με χαρά τα αγέννητα έργα που εγκυμονεί η ψυχή της Φιλίας. Παραθέτω ένα από τα πιο δύσκολα ποιήματα της συλλογής και εννοώ δύσκολο στην γραφή, καθώς αποτελεί με την αφαιρετικότητα και την επιδεξιότητα, σοφία και αυτοδυναμία.

«Σε σκέφτομαι / κατά τις γόνιμες ημέρες μου / πάντα / σε συναντώ / κατά τις δύσκολες μέρες / παιδιά / ανάμεσά μας / ούτε κι αγέννητα θα υπάρξουν / η σχέση μας θα είναι / ανεκπλήρωτες επιθυμίες / σημειωμένες / στο ημερολόγιο».