Φιλότης και κβαντικός εναγκαλισμός…

Μετά σκεφτόμαστε «τι πήγε στραβά, τι κάναμε λάθος…»
Και μέσα από αυτή την διαδικασία
Βελτιωνόμαστε…

Η πεταλούδα θυμάται το λουλούδι που τρύγησε.
Το άνθος που μόχθησε να συνάξει γύρη και νέκταρ
Αναθυμάται άραγε τον τρυγητή του;

Τα υποατομικά σωματίδια όταν αποχωριστούν
Συνεχίζουν να «ζούνε» μαζί,
Σφιχταγκαλιασμένα…

Το ίδιο (θα θέλαμε να) συμβαίνει
Και με τους πολυαγαπημένους μας ανθρώπους
Που χάσαμε
Ανεπανόρθωτα…

Είναι παρηγοριά ικανή να μας κρατήσει
Τα χρόνια τού πόνου
Όταν επουλώνεται η κάθε πληγή ξεχωριστά
Και το χέρι πάει αυτόματα στην κρούστα
Τη σχηματιζόμενο
Από το φιλόστοργο έλεος…

Ο ήλιος όλα τα κατακαίει…
Μεταβολίζει, χτενίζει, μετασχηματίζει, αναμασάει,
Αναχαράζει παλιές εμπειρίες…
Φωτοσύνθεση.

Μόνον ένας μεγαλύτερος πόνος
Απαλύνει τον προηγούμενο.
Μόνον τρανότερος έρωτας
Σκιάζει τον προηγούμενο…

Του πυρετού καύσωνας
Της ξηρασίας η ζέση
Μπορεί να ακυρώσει προς στιγμήν
Αυτή τη σύνδεση.
Παράσιτα…

Όμως η τεχνητή άνοδος τής θερμοκρασίας
Τού πάσχοντος σώματος
(κάθε πάσχοντος σώματος)
Δεν ενδείκνυται…

Σοφή τε και γνωστική λύσις:
Η εξ-οικείωσις με το βίωμα.
Η μεταστοιχείωσίς του.
Το βράσιμο στο δρύινο βαρέλι
Που μετατρέπει σε κρασί
Τον μούστο.

Άγουρες φουσκοδεντριές
Ποτέ δεν λησμονιούνται…
Πριν το μυαλό «πήξει»
Αποτυπώνει ανεξίτηλα
Την σφραγίδα τού Έρωτα.

Ερωτάς: «Τον Έρωτα
Λησμονείς ποτέ;».
Τι να σου απαντήσω.
Οι άνθρωποι που τον βίωσαν
Έστω και για μία νύχτα,
Για μία μέρα αλησμόνητη,
Από μακριά εκπέμπουν
Τη γαλήνη
Των συνδεδεμένων
Με αιθέρια δεσμά,
Απαράγραπτα.

«Αγκούσα τού στρειδιού
Γεννά μαργαριτάρι,
Έρωτας αλεξίκακος
Μνήμη τού πειρατή»
[παράφραση νεανικών μου στίχων:
το “πειρατής» από το πειρώμαι, εξ ου και η πείρα].

Πύρα και πείρα
Ομόηχα
Ομονοήματα…

Πολυαγαπημένος θα ήθελα να ήμουν.
Είμαι. Φτάνει που το εύχομαι.