Παραολυμπιονίκης στον ακοντισμό και τη ζωή ο Φρέντυ!

Ο κόμπος της λύπης, που είχε σταθεί εδώ και μέρες στο λαιμό του, είχε επιτέλους λυθεί και έγινε γοερό κλάμα. Έκλαψε όλη τη νύχτα στη σκέψη των δικών του, ώσπου τα ξημερώματα στέγνωσαν πια τα δάκρυά του κι αποκοιμήθηκε…

Του φαίνονταν πως έβλεπε ακόμη όνειρο· μα όχι, δεν ήταν. Η ομάδα προπόνησης με επικεφαλής το Λεωνίδα το Γυμναστή, κόντευε να σπάσει την πόρτα προσπαθώντας να τον ξυπνήσει. Σηκώθηκε παραζαλισμένος να τους ανοίξει.

Όλα τα άλλα έγιναν με ταχύτητα αστραπής, ως την ώρα που έφτασαν επιτέλους στο μεγάλο στάδιο που πνιγόταν από κόσμο και ζητωκραυγές. Ανάμεσα στις κερκίδες και στον αγωνιστικό χώρο, κάτω απ’ τις ομπρέλες του ήλιου με το σήμα των Παραολυμπιακών αγώνων, λογής – λογής αθλητές απ’ όλα τα μέρη του κόσμου ετοιμάζονταν για τη μεγάλη στιγμή.

Μια πεταλούδα με διπλωμένα φτερά πάσχιζε να ηρεμήσει μισοκλείνοντας τα στραβά της μάτια, πάνω σ’ ένα κλαδάκι ελιάς από αυτά που μάζεψαν οι διοργανωτές για να στέψουν τους νικητές. Ένας κόκορας με λειψό λειρί προπονούνταν στο μήκος, ξεφωνίζοντας κάθε τόσο το “κικιρίκι” του για να δώσει θάρρος στον εαυτό του.

Ένας λαγός μονόφθαλμος έπαιρνε φόρα για την κούρσα των εκατό μέτρων έχοντας δίπλα του ένα ξερακιανό άλογο που κούτσαινε ελαφρά και μια κοκκινότριχη αλεπού με κολοβή ουρά. Στον τελευταίο διάδρομο του αγωνίσματος ένας μεγαλόσωμος παράλυτος αετός έσπρωχνε με τις φτερούγες του το μικρό του αμαξίδιο, έτοιμος να συναγωνιστεί τους άλλους στο τρέξιμο.

Αγρίεψε ο Φρέντυ!

Στη σειρά του Φρέντυ, ένα κριάρι-ακοντιστής χασκογελούσε περιγελαστικά λοξοκοιτώντας επίμονα σα να ήθελε να τον νευριάσει. Ο δικός μας, νομίζοντας πως τον κοροϊδεύει ο ξένος, έκανε βήματα προς τα πίσω για να τον αποφύγει. Μα εκείνος συνέχιζε να γελά τραμπαλίζοντας συγχρόνως το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά μ’ ένα περίεργο τρόπο.

– Εεε! Πάψε πια να κουνιέσαι έτσι! Με ζάλισες…

Αγρίεψε ο Φρέντυ αφήνοντας ένα ελαφρύ μουγκρητό δυσαρέσκειας. Το καημένο το κριάρι, κατατρομαγμένο, σταμάτησε απότομα να γελά κι άρχισε να κλαίει με σπαραχτική φωνή. Ο Φρέντυ δεν το περίμενε αυτό, και πλησίασε να το καλμάρει· μα εκείνη τη στιγμή έτρεξαν να ησυχάσουν τον ξένο αθλητή δυο μεγάλοι, της επιτροπής, με γαλάζιες φόρμες που έγραφαν με άσπρα, κεφαλαία γράμματα τη φράση:

«ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΣΠΑΣΤΙΚΩΝ ΖΩΩΝ»

Ο Φρέντυ αισθάνθηκε ξαφνικά άσχημα, χωρίς να μπορεί να εξηγήσει το γιατί. Απ’ τη στιγμή εκείνη όμως κι ύστερα δεν ξαναενόχλησε τον ξένο, νιώθοντας πως ίσως αντιμετώπιζε κι εκείνος κάποιο παρόμοιο πρόβλημα με το δικό του. Έσφιξε νευρικά το ακόντιο και περίμενε πίσω του με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του.

Οι σάλπιγγες σήμαναν ξαφνικά την τελετή έναρξης των αγώνων. Ο κόσμος παραληρούσε από ενθουσιασμό, παρακολουθώντας το εντυπωσιακό χορευτικό πρόγραμμα των πουλιών με τις ειδικές ανάγκες και τη μεγαλόπρεπη αφή της ολυμπιακής δάδας στην είσοδο του σταδίου. Ο Φρέντυ βρισκόταν – ευτυχώς! – πολύ κοντά της κι ένιωθε την παρήγορη ζεστασιά της μέσα του. Έδωσε προσοχή τώρα στις πινακίδες που την περικύκλωναν. Τις διάβασε προσεχτικά προσπαθώντας να καταλάβει:

«ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ

ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ΛΑΜΠΑΔΗΔΡΟΜΙΑΣ»

έγραφε η πρώτη.

«Η ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ΔΑΔΑΣ ΝΑ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΣΑΣ», ευχόταν η δεύτερη, έχοντας δίπλα της αναμμένο τον ιερό πυρσό.

«ΖΗΤΩ ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ: ΕΠΙΔΙΩΞΗ – ΔΥΝΑΜΗ – ΕΜΠΝΕΥΣΗ – ΓΙΟΡΤΗ»,

διαλαλούσε η τρίτη.

Σαν σε όνειρο… 

Σαν σε όνειρο άκουσε ο Φρέντυ το σύνθημα του αφέτη για την έναρξη των αγώνων. Είδε το κριάρι να τρέχει μπροστά του με το ακόντιο υπερυψωμένο. Ένα απαλό αεράκι πέταξε ψηλά το ανάλαφρο ξύλο και το έριξε στα πόδια της κριτικής επιτροπής που κατέγραψε τη μέτρια επίδοση. Τώρα, είχε φτάσει η δική του στιγμή. Ένιωσε τα γόνατά του να τρέμουν απ’ την αγωνία και τη συγκίνηση.

– Μανούλα, ψιθύρισε φέρνοντας μπροστά του τα δακρυσμένα μάτια της μάνας του την ώρα που τον έπαιρνε απ’ τον γιατρό.

Πόσο πολύ την πίκρανε άθελά του… Έσφιξε τα χείλη και πήρε ύφος αποφασιστικό. Ήθελε να νικήσει τόσο πολύ γι’ αυτήν… να γίνει έξυπνος γι’ αυτήν… να γίνει σπουδαίος γι’ αυτήν… Γι’ αυτήν και τον τόπο του… Ναι, ήθελε να νικήσει… ΕΠΡΕΠΕ να νικήσει…

Άκουσε την κόρνα να τον καλεί να ρίξει! Έκανε λίγα βήματα πίσω για να πάρει φόρα, σήκωσε ελαφρά το ακόντιο για να μην πάρει πολύ ύψος και… βγάζοντας μια κραυγή το σφεντόνισε μ’ όλη του τη δύναμη ευθεία μπροστά.

– Βζννν! Έσκισε τον αέρα το κοντάρι του, κι αφού διάνυσε μεγάλη απόσταση, έπεσε με τη μύτη στον τελευταίο κύκλο που έκρινε και την καλύτερη επίδοση.

– Μπράβο!… Ζήτω!… φώναξε πίσω του ο Γυμναστής και ο κόσμος όλος.

Όρμησε πάνω του η προπονητική ομάδα και τον έπνιξε στα φιλιά.

– Συγχαρητήρια!… Μπράβο!… Μπράβο παιδί μου!

Άκουγε να τον επευφημούν από παντού. Έγινε επιτέλους τ’ όνειρό του πραγματικότητα! Θα γύριζε με το χρυσό μετάλλιο στην αγαπημένη του οικογένεια, στους φίλους και στον τόπο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε!

– Τι ευτυχία! Τι χαρά!» σκεφτόταν εκστασιασμένος.

Την ίδια ώρα κάποιοι τον σήκωσαν ψηλά για το γύρο του θριάμβου. Άγνωστος κόσμος τον χαιρετούσε με ενθουσιασμό. Ζούσε ένα παραμύθι, ένα όνειρο, και δεν ήθελε να ξυπνήσει!

Κάποια στιγμή ανέβηκε στο ψηλότερο βάθρο. Ένα περιστέρι-κριτής άφησε στο κεφάλι του ένα κλαδί ελιάς, ενώ μια κουκουβάγια –μέλος της Παραολυμπιακής Επιτροπής– κρέμασε απ’ το λαιμό του το «ΧΡΥΣΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΤΟΥ ΑΚΟΝΤΙΣΜΟΥ» που γι’ αυτόν, όπως και για τον κόσμο όλο, δεν ήταν τίποτε άλλο απ’ το «ΧΡΥΣΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ».

Ναι… Το άλλο πρωί σίγουρα θα ξημέρωνε μια καλύτερη μέρα για την κοινωνία των ζώων στο μικρό ξέφωτο του δάσους· μια καλύτερη μέρα για την κοινωνία των ζώων σε κάθε γωνιά του πλανήτη ΓΗ…

Αφιερωμένο στην ελληνική ομάδα Παραολυμπιακών Αγώνων (Παρίσι 2024)