“Σκότωσα τον νταή του Απαρτχάϊντ”: Μία καταπληκτική παράσταση

Ο Δημήτρης Τσαφέντας σκοτώνει με τέσσερις μαχαιριές τον πρωθυπουργό της Νοτίου Αφρικής Χέντρικ Φέρβουντ, τον επονομαζόμενο και αρχιτέκτονα του Απαρτχάιντ. Ένα ανθρώπινο απομεινάρι, γυμνό, μελανιασμένο και κατασημαδεμένο από το ξύλο, εξιστορεί με όση δύναμη και πάθος του έχει απομείνει τα γεγονότα της τρικυμιώδους ζωής του.

Γόνος του Μιχάλη Τσαφέντα ή Τσανταφεντάκη από τα Χανιά της Κρήτης και μητέρα του η μιγάδα Amelia Willims από την Μοζαμβίκη. Μπάσταρδος και για τους λευκούς και για τους μαύρους. Η μάνα δεν πρόλαβε να γράψει στην ψυχή του, αφού πέθανε στην γέννα.
Η μάγισσα της φυλής που τον ξεγέννησε, ζορίστηκε να τον κρατήσει στη ζωή. Μεγάλο και βαρύ, δεν κλαίει το καταραμένο…γύρισε απ’ τους νεκρούς… Σατανάς κι αυτό σαν τον πατέρα του….

Την μάνα την αναζητούσε πάντα στα σύννεφα και στον νυχτερινό ουρανό. Ενός έτους τον έστειλε ο πατέρας του στην γιαγιά του στην Αλεξάνδρεια, όπου πέρασε τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής του. Πήγαινε στο σχολείο, αγαπήθηκε από την νόνα του, είχε έφεση στις ξένες γλώσσες και έμαθε πέντε, έως τα δώδεκα χρόνια του, που ξαναγύρισε στην Μοζαμβίκη μετά τον θάνατό της.

Στην εφηβεία του κατάλαβε ότι δεν ήταν μόνος, είχε ενεργούς δύο εαυτούς, που πάλευαν καθημερινά μέσα του. Έτσι, μέσα στην αντιφατικότητα, οι δυο τους περιπλανήθηκαν στην αγριάδα της ζωής, από ήπειρο σε ήπειρο, από θάλασσα σε στεριά, καταλήγοντας σε ένα κελί. Δεκαεφτά χρόνια κελί κι απομόνωση. Ξύλο πρωί – βράδυ με μόνη συντροφιά ο ένας τον άλλο του εαυτό.

Σαράντα οχτώ χρονών πια ο Δημήτρης Τσαφέντας. Αφήνει τα ατέλειωτα ταξίδια, γυρίζει κοντά στον πατέρα του στην Νότια Αφρική και καταλήγει κλητήρας στο κτίριο του νοτιοαφρικανικού κοινοβουλίου στο Κέιπ Τάουν.«Δούλευα στη βουλή στο κοινοβούλιο της South Afrika κλητήρας στο παρλαμέντο».

Η δολοφονία του αρχιτέκτονα του Απαρτχάϊντ

6 Σεπτεμβρίου 1966. Η μέρα που ο Δημήτρης Τσαφέντας συναντάει το πεπρωμένο του. Δολοφονεί με τέσσερις μαχαιριές τον πρωθυπουργό της χώρας Hendrik Verwoerd, γνωστόν ως «ο αρχιτέκτονας του απαρτχάιντ». Λένε, ότι κάθε τόσο, αναφερόταν στον Ναζίμ Χικμέτ «Αν δεν καώ, αν δεν καείς, αν δεν καούμε, πώς θα νικήσει το φως το σκοτάδι;». Αυτό όμως που δεν μπόρεσε ποτέ να χωνέψει ποτέ, είναι, το ότι δεν γεύτηκε την αγάπη, το χάδι και το άγγιγμα της μάνας.

Εκείνη, ήταν η τελευταία αναζήτηση και των δύο εαυτών του, κοιτάζοντας τον νυχτερινό ουρανό από τον μικρό φεγγίτη του κελιού τους, πριν πέσουν νεκροί με μια φωνή. Μια σκληρή, αλλά εκπληκτική παράσταση, που δεν πρέπει να χάσετε!