Σταγόνες από τη Χώρα των Μαασάι

Ξημέρωσε. Οι οικισμοί γέμισαν ζωή. Τα μικρά παιδιά φόρεσαν τις ζώνες και τα περιδέραια από χάντρες κι άρχισαν να οδηγούν τα κοπάδια στον ψυχρό πρωινό αέρα. Το γέλιο και οι φωνές τους είναι τονωτικός ήχος για τους Μαασάι. Αυτό είναι το μέλλον τους. Αυτή είναι η ελπίδα τους για επιβίωση, τα παιδιά τους. Τα διδάσκουν από μικρά στις τελετές και τα έθιμα μέχρι να ενηλικιωθούν, μαθαίνοντας ταυτόχρονα τις τελετουργίες για τις ασθένειες, την κακή τύχη, τον γάμο και τον θάνατο.

Τα κοιτάζω με δέος. Θα ήταν μόλις έξι, εφτά ή οκτώ χρόνων, σαν μικρά σύννεφα τα σώματά τους, μικροσκοπικά, εύθραυστα – έτσι μου φάνηκαν. Κρατούσαν στο ένα χέρι τη βέργα –ή ξίφος– και με το άλλο έριχναν πέτρες, μαζεύοντας τα κοπάδια. Αγελάδες, ταύροι, γίδες και λίγα βρώμικα πρόβατα, οδηγώντας τα μέσα από τις σχεδόν άγονες ρηξιγενείς πεδιάδες, ψάχνοντας χόρτο και νερό σε γούβες, να τα κρατήσουν στη ζωή.

Όλη τη μέρα άντρες ψηλόλιγνοι, με κομψά σωματικά χαρακτηριστικά, τριγυρνούν αμέριμνοι, παιδιά επιδέξια, ικανά να επιβιώσουν στο τραχύ περιβάλλον, και τα κοπάδια να βαδίζουν νωχελικά, οι οπλές τους να σηκώνουν σύννεφα κόκκινης σκόνης που φωτίζονταν από τις δυνατές ακτίνες του ήλιου μες στον λαμπερό ορίζοντα. Όταν, αργά το απόγευμα, οι γυναίκες βλέπουν αυτά τα κόκκινα σύννεφα σκόνης να πλησιάζουν, ετοιμάζονται να υποδεχθούν τα κοπάδια, τα παιδιά και τους άντρες τους. Ετοιμάζουν το φαγητό.

Σαν πέσει το σκοτάδι, συγκεντρώνονται όλοι γύρω από τη φωτιά. Η μυρωδιά των ξύλων αναμειγμένων με σανό, ο καπνός και η οσμή των κοπαδιών κατακάθονται στα μαλλιά και στα ρούχα τους. Μετά το φαγητό, ικανοποιημένοι, μπαίνουν στο σκοτάδι των θολωτών χωμάτινων σπιτιών τους για να κοιμηθούν. Το μόνο που ακούγεται μέσα στην ήσυχη νύχτα της απομακρυσμένης αχανούς σαβάνας είναι η απαλή ανάσα ανθρώπων και ζώων που κοιμούνται.

Kisii, Κένυα, 2018