Σημαίνει κάτι η χειραψία με Λαβρόφ και η αγκαλιά με τον Ουκρανό;

Τη διπλωματία του Βυζαντίου την ξεσήκωσαν μάλλον καλύτερα οι Τούρκοι παρά εμείς. Το αγκάλιασμα του Μεβλούτ Τσαβούσογλου προς τον Ουκρανό ΥΠΕΞ δεν δείχνει απαραιτήτως συμπαράσταση και θερμότητα, ούτε η χειραψία προς τον Σεργκέι Λαβρόφ υποδηλώνει απαραιτήτως ψυχρότητα, καθώς και οι δύο συμπεριφορές έχουν διπλή και τριπλή ανάγνωση.

Το πρώτο για τα μάτια του κόσμου, δείχνει μεν συμπαράσταση προς ένα δοκιμαζόμενο κράτος που παράλληλα είναι και καλός πελάτης για τα τουρκικά drone , αλλά και μια υπερβολική οικειότητα προς έναν νεότερο και ασθενέστερο “με όλο το θάρρος”. Η χειραψία με τον Λαβρόφ που μπορεί να θεωρηθεί “ψυχρή”, αποπνέει τον σεβασμό προς τον  ισχυρότερο, ο οποίος έκανε στην Τουρκια ένα μικρό χατήρι, να την αφήσει να παραστήσει το διαμεσολαβητή στο τίποτα, αφού στην Αττάλεια γινόταν έτσι κι αλλιώς διπλωματικό φόρουμ και η φερομένη ως διαπραγμάτευση ήταν για το θεαθήναι με “μηδέν εις το πηλίκον”.

Όσο για το κλείσιμο των Στενών που το πούλησαν οι Τούρκοι ως εκδούλευση σε ΝΑΤΟ και Ουκρανία, αφ΄ενός ήταν υποχρεωμένοι να εφαρμόσουν της της Συνθήκης του Μοντρέ, αφ΄ ετέρου δεν στοίχισε τίποτα στην Ρωσία που το είχε προβλέψει και ό,τι χρειαζόταν από στόλο στον πόλεμο, ήδη το είχε διαθέσιμο επί τόπου.