Το χρονικό της κατάρρευσης – Ο μπλε χάρτης και η κόκκινη Ροδόπη

Το ισχυρό πλήγμα που δέχτηκε η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ μετρώντας απώλεια 10 ποσοστιαίων μονάδων και διαφορά 20 μονάδων από την Νέα Δημοκρατία κατά την τελευταία εκλογική αναμέτρηση του 2023, είναι το κυρίαρχο στοιχείο αυτών των εκλογών παρότι ουδείς στην ΝΔ φανταζόταν την έκβαση αυτή. Βεβαίως ο κύκλος των εκπλήξεων δεν ολοκληρώνεται με την συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, την κατάρρευση, αφού ακόμα και κάποια φαβορί-μικρά κόμματα, βρέθηκαν εκτός Βουλής, αλλά και πρωτοκλασάτα στελέχη των δύο πρώτων κομμάτων έφαγαν “πόρτα” από το εκλογικό σώμα.

Η καταστροφική πτώση του ΣΥΡΙΖΑ και η άνοδος του ΠΑΣΟΚ με αύξηση 50% της εκλογικής του δύναμης, δεν αφήνει κανένα περιθώριο ωραιοποίησης της σκληρής πραγματικότητας με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αντιμέτωπος. Όμως, εκτός των μικρών και μεγάλων εκπλήξεων που συνθέτουν το απρόβλεπτο πολιτικό τοπίο της επόμενης ημέρας, είμαστε μπροστά σ’ έναν νέο πολιτικό χάρτη ιδεολογικών συσχετισμών, με τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι στο σύνολο της επικράτειας ο μεγάλος χαμένος του παιχνιδιού.

Πολλά τα λάθη και οι αστοχίες τόσο κατά την περίοδο της διακυβέρνησής του, αλλά, και όπως όλα δείχνουν, μεγαλύτερη τελικά είναι η φθορά που υπέστη ως αντιπολίτευση, παρά ως κυβέρνηση. Το γεγονός αυτό αν το απομονώσουμε, από μόνο του συνιστά μοναδικό φαινόμενο συγκριτικής περίπτωσης κατά τα μεταπολιτευτικά χρονικά. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά…

Πρώτη φορά Αριστερά

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε την ανοδική του πορεία κάτω από το μαύρο σύννεφο των μνημονιών του 2010 (ΠΑΣΟΚ) και 2012 (κυβέρνησης Παπαδήμου) καταφέρνοντας να συσπειρώσει με οριζόντια δυναμική τους αντιμνημονιακούς ψηφοφόρους από τα δεξιά έως τα αριστερά, και από την άλλη εκμεταλλευόμενο την ραγδαία πτώση του ΠΑΣΟΚ. Έτσι, κατάφερε να κερδίσει το 35% των ψηφοφόρων στις εκλογές του 2015 και σε συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο και το κόμμα ΑΝΕΛ, οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του Αλέξη Τσίπρα κατευθείαν στο Μαξίμου.

Σύντομα και πριν κλείσει ακόμα δύο μήνες στην εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης, θα βρεθεί στο Γιούρογκρουπ της 20ης Φεβρουαρίου του 2015, στην πρώτη σοβαρή δοκιμασία της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές. Λίγους μήνες αργότερα και μετά από μια περίοδο επικίνδυνων ταλαντεύσεων της πολιτικής και τραπεζικής ομαλότητας λόγω των ατυχών ελιγμών του Αλέξη Τσίπρα να περάσει δια δημοψηφίσματος την έγκριση του 3ου μνημονίου, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει αντιμέτωπη με το μεγάλο “Όχι” του ελληνικού λαού απέναντι στην λιτότητα.

Η μπλόφα του κ. Τσίπρα μετατρέπεται σε μπούμερανγκ και σύντομα, παραβλέποντας ο ίδιος και η κυβέρνησή του το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, δια της Ναπολεόντιου τακτικής βαπτίζει το “Όχι” σε “Ναι” καταθέτοντας στη Βουλή το 3ο μνημόνιο προς ψήφιση. Και ενώ το 3ο μνημόνιο έχει ανοίξει τον ασκό της αμφισβήτησης, αλλά και της αντιπαράθεσης εντός και εκτός των οργάνων του κόμματος με την κυβέρνηση να βρίσκεται στον τοίχο ως ανακόλουθη απέναντι στις μεγάλες της εξαγγελίες, έρχεται η ώρα της Συμφωνίας των Πρεσπών για να της δώσει το χαριστικό χτύπημα.

Διεθνισμός, δικαιωματισμός κλπ

Παράλληλα με τα μεγάλα φάουλ που αποδυνάμωσαν την ισχύ του ΣΥΡΙΖΑ κατά την πρώτη του τετραετία, μια ακόμη παράμετρος έρχεται για να αποδυναμώσει τον συνεκτικό ιστό μεταξύ των ανόμιων ιδεολογικά ψηφοφόρων του. Η εξτρεμιστική πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τις παραδοσιακές αριστερές του αξίες, προσθέτει στην ατζέντα του, αφιλτράριστα σχεδόν το σύνολο της εισερχόμενης ιδεολογικής πραμάτειας της διεθνούς αριστεράς.

Ο ακραίος δικαιωματισμός, η ιδεολογικοποίηση της τοξικής αντιπαράθεσης με κορωνίδα την απαξίωση κάθε έννοιας εθνικής συνείδησης και την ενοχοποίηση κάθε ευπατρίδη ή πατριώτη σε φασίστα. Η ακραία αυτή ρητορική των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στα εθνικά θέματα ρίχνει λάδι στη φωτιά, και διχάζει βαθιά το εκλογικό του σώμα. Η μαζική είσοδος μεταναστών στο Αιγαίο και η εργαλοποίηση του μεταναστευτικού από την γειτονική Τουρκία, προκαλεί αίσθημα απογοήτευσης στους πολίτες που κατοικούν στις ακριτικές ζώνες, ιδίως με την ρητορική του διεθνισμού που προκαλεί το αίσθημα του πατριωτισμού και συγχρόνως το αίσθημα ασφάλειας, αφού νιώθουν ότι η ίδια τους η κυβέρνηση τους απαξιώνει επιδεικτικά.

Το αντίο στο Μαξίμου 

Στο διάστημα της πρώτης – μοιραίας αυτής τετραετίας του ΣΥΡΙΖΑ οι ψηφοφόροι του κατάλαβαν πως η πολιτική απειρία μπορεί να αποτελεί μιας μορφής άλλοθι για τους άστοχους χειρισμούς κάποιων νέων πολιτικών προσώπων, ωστόσο οι επιπτώσεις των λανθασμένων χειρισμών πληρώνονται με το ίδιο νόμισμα άνευ διάκρισης πολιτικής εμπειρίας.

Παράλληλα νιώθουν, ότι μπορεί να βρέθηκαν σε μια καινούρια πολιτική οικογένεια με σκοπό την συστράτευση απέναντι στα δεινά της χώρας, μόνο που οι διαφορές με τα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας είναι από δύσκολες έως και αγεφύρωτες, γεγονός που τους δείχνει την έξοδο κινδύνου στις εκλογές του 2019.

Η μοιραία τετραετία 2019-2023

Στα τελευταία 4 χρόνια της αντιπολιτευτικής του πορείας, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να ασκήσει ουσιαστική αντιπολίτευση ειδικά στα μείζονα θέματα που αφορούν τα μεγάλα προβλήματα του νοικοκυριού της οικονομίας και των αυξανόμενων ανισοτήτων. Στα μεγάλα εθνικά θέματα και ειδικά μετά τις αναδυόμενες εντάσεις με την Τουρκία και με όσα διαδραματίστηκαν στον Έβρο, κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ παγιωμένοι στο αφήγημα του διεθνισμού, με δηλώσεις τους αλλά και με κινητοποιήσεις όπως αυτές που συνδέονται με την “μαϊμού” υπόθεση της χαμένης Μαρίας του Έβρου, συνέχισαν να προκαλούν το κοινό αίσθημα αλλά και να απομακρύνουν τους ψηφοφόρους που διακατέχονται από στοιχειώδες αίσθημα πατριωτισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, εξαρχής επέλεξε έναν επικίνδυνο δρόμο αντιπολιτευτικής στρατηγικής. Τα στελέχη του και οι σύμβουλοι της Κουμουνδούρου, αντί να εργάζονται πυρετωδώς για να καταθέσουν ουσιαστικές προτάσεις νόμου για τα παραπάνω σοβαρά ζητήματα του τόπου, αποφάσισαν να συγκεντρώσουν τα βέλη τους στην καταγγελτική πολιτική θεωρώντας ότι αυτό αρκεί για να αντλήσουν την ζητούμενη ψήφο του εκλογικού σώματος.

Λιγνάδης και Πολάκης

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας στο στόχαστρο τα κυβερνητικά σκάνδαλα της κυβέρνησης, ξεκινά σταυροφορία με πρώτη τρανταχτή περίπτωση αυτή του Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Δημήτρη Λιγνάδη. Η ολοκληρωτική επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ στην Νέα Δημοκρατία με βαρύτατους χαρακτηρισμούς και με όρους γενικού κατηγορητηρίου αποκαλώντας Κυβέρνηση και στελέχη της ΝΔ ως βιαστές, είναι κάτι που θα κατατρόπωνε σύμφωνα με τους επικοινωνιολόγους του ΣΥΡΙΖΑ την κυβέρνηση ειδικά στην συνείδηση των νέων ψηφοφόρων αλλά και όσων διαθέτουν την “στοιχειώδη ευαισθησία”.

Δεύτερο μεγάλο σκάνδαλο που θα συνταράξει την Νέα Δημοκρατία και θα φουσκώσει τα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ, η αιφνίδια αποκάλυψη των υποκλοπών. Παρά την θύελλα των αντιπολιτευτικών αντιδράσεων σε μια σειρά σκανδάλων από την περίπτωση Λιγνάδη έως και στο σκάνδαλο των υποκλοπών το καλοκαίρι του 2022, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι στην τριετία που μεσολάβησε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει την φαινομενική φθορά της Νέας Δημοκρατίας και της κυβέρνησης.

Και ενώ ο Παύλος Πολάκης ως τομεάρχης διαφάνειας του ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει στους ώμους του ως μονομάχος το παιχνίδι εξιχνίασης κυβερνητικών σκανδάλων, η επίμαχη δήλωσή του στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης αποτέλεσε αιτία απόσυρσής του από τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, με την αιτιολογία ότι παρεμποδίζει την συλλογική προσπάθεια της παράταξης και του προέδρου στην προσέγγιση κεντρώων ψηφοφόρων, οι οποίοι επ’ ουδενί δεν θέλουν να ακούνε για τον θερμόαιμο Πολάκη.

Η τραγωδία των Τεμπών

Όταν το πανελλήνιο περιμένει την επομένη της 28ης Φεβρουαρίου για να συνεδριάσουν τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ και το αν θα αποπεμφθεί από το πειθαρχικό του κόμματος ο “ανεξέλεγκτος” Πολάκης, μεσολαβεί η μοιραία νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου προς 1η Μαρτίου με το δυστύχημα των Τεμπών. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας βρίσκεται στριμωγμένη για τα καλά, απέναντι σε μια από τις φρικτότερες τραγωδίες των τελευταίων δεκαετιών.

Οι αστοχίες βροχή, τόσο από τον πρωθυπουργό, τον αρμόδιο υπουργό, τον υπουργό επικρατείας, αλλά και από τους επικοινωνιολόγους του Μαξίμου που με τα αλυσιδωτά τους λάθη αποκαθηλώνουν το επιτελικό αφήγημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Δυστυχώς, οι ζωές που χάθηκαν δεν γυρνάνε πίσω, το πένθος βαρύ και οι χειρισμοί του πολιτικού συστήματος δεν κατάφεραν να κρατηθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Η αξιωματική αντιπολίτευση εξαπολύει την τελική της επίθεση στην κυβέρνηση προσθέτοντας
στο κατηγορητήριο και τον χαρακτηρισμό “δολοφόνοι”. Ο λαός ζαλισμένος από ένα φαύλο και στείρο αντιπολιτευτικό λόγο, συνηθισμένος σε μια ρητορική τοξικότητας και μίσους γύρισε την
πλάτη αναγκαστικά στον ΣΥΡΙΖΑ από ένστικτο αυτοσυντήρησης – να αμυνθεί στο δηλητήριο που νιώθει ότι θα τον πνίξει.

Με κυρίαρχο στοιχείο την “αντιμητσοτακική” ρητορική και τον “πετροπόλεμο” με όρους “σταλινικής” αντίληψης, η Κουμουνδούρου ουσιαστικά πυροβόλησε τα ίδια της τα πόδια. Ο κόσμος δεν πείστηκε από την πολιτική πρόταση που ως σύνθημα είχε την φράση “γ@ιεσαι
Μητσοτάκη”, ούτε από την επί τεσσάρων ετών επαναλαμβανόμενη, από στελέχη του, ατάκα “ΝΔ Βιαστές” .

Ο μπλέ χάρτης και η κόκκινη Ροδόπη

Ο μπλε χάρτης με εξαίρεση τον νομό Ροδόπης ως τον μοναδικό νομό που υπερίσχυσε ο μουσουλμάνος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Οζγκιούρ Φερχάτ, δεν αφήνει καμία αμφιβολία για τα αίτια της κατάρρευσής του. Όπως σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, έτσι και σε αυτήν, η Ιστορία
μας υπενθύμισε πως ο λαός δίνει ευκαιρίες σε καινούριους παίχτες ακόμα και αν το ρίσκο μπορεί να στραφεί εναντίων του.

Μπορεί να συγχωρέσει λάθη, να δώσει δεύτερη και τρίτη ευκαιρία όπως έχουμε δει πολλές φορές στο πολιτικό μας παρελθόν. Σίγουρα, αν μας δίδαξε κάτι καινούριο αυτή η εκλογική εμπειρία, είναι ότι όλα μπορεί να τα συγχωρεί ο σοφός ελληνικός λαός εκτός από το να του την φέρεις για δεύτερη φορά με το ίδιο κόλπο.