Αντώνης Σαμαράς για ελληνοτουρκικά: Μυρίζει συνθηκολόγηση και όχι συναίνεση

Όσον αφορά στα ελληνοτουρκικά, είπε: «Αν υπάρχει διάλογος, σε όλα τα επίπεδα, είναι πάντα κάτι γόνιμο και θετικό. Όταν όμως ακούω τη λέξη “συναίνεση” και με τα τρία κόμματα και μέσα στην κυβέρνηση, αυτό μυρίζει διάθεση συνθηκολόγησης και όχι συναίνεσης. Όταν μιλάς για συναίνεση, ζητάς να κάνεις παραπάνω βήματα, δηλαδή βήματα υποχώρησης».

Αναφερόμενος στη Συμφωνία των Πρεσπών υπενθύμισε τη συζήτηση των δώδεκα υπουργών Εξωτερικών το Δεκέμβριο του 1991, όπου μπήκαν τρεις όροι οι οποίοι έγιναν δεκτοί από το υπουργικό και το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, και ότι ο ίδιος έλαβε συγχαρητήρια και από τον Ανδρέα Παπανδρέου.

«Αυτό που έγινε από όλους δεκτό, τελικά κατέρρευσε. Εγώ είπα ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση για έναν λόγο που τον βλέπουμε και σήμερα για τους βούλγαρους ως προς τη μακεδονικότητα της γλώσσας τους. Αυτό τίθεται ως προϋπόθεση εισόδου στην ΕΕ από τους Βούλγαρους, και άρα το θέμα αυτό δεν έχει λήξει», ανέφερε μεταξύ άλλων.

Είπε επίσης, ότι ενώ ως κορυφαία στιγμή της μεταπολίτευσης θεωρεί την είσοδο της χώρας στην ΕΕ, ως αντιδιαμετρικά κακές θεωρεί τα Ίμια και τις Πρέσπες όπου είπε ότι «εγώ αισθάνομαι ότι προδώσαμε γενιές και γενιές αγώνων, και το εννοώ».

Για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη είπε πως η ομάδα που ήταν γύρω από τον Αβέρωφ τον στήριξαν στη διαδοχή. «Είναι δεδομένο όπως και ότι με τίμησε και έγινα πολύ μικρός υπουργός Οικονομικών και μετά Εξωτερικών. Δεν είχα ποτέ κάποιο πρόβλημα μαζί του ή διαφωνία. Εκεί που έγινε είναι για αυτό που είπα πριν. Ενώ πέρασε στο υπουργικό συμβούλιο με εισηγητές μάλιστα τον Μίκη Θεοδωράκη και το Θανάση Κανελλόπουλο, ο Μητσοτάκης ξαφνικά ήταν τελείως εναντίον. Εκεί έγινε ρήξη».

Μέρκελ και Τσίπρας

Ο Αντώνης Σαμαράς αποκάλυψε και μία συζήτηση που είχε με τη Μέρκελ κατά την οποία η τότε καγκελάριος τού παρουσίασε αναλυτικά τα στοιχεία της ελληνικής οικονομίας και του πρότεινε να βγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη γιατί θα ήταν πολύ δύσκολο να τα βγάλει πέρα η Ελλάδα. «Νωρίτερα τα είχε ζήσει ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Η Μέρκελ μου το είπε στα ίσα. Τη σταμάτησα στα ίσα. Είπα ‘δεν θέλω να ακούσω κουβέντα. Θα μείνουμε και θα κάνουμε αυτό που πρέπει’. Αυτές είναι τραυματικές εμπειρίες, αλλά διεγερτικές να κάνεις αυτό που πρέπει. Μπαίνει μπροστά σου ένα μεγάλο ‘πρέπει’», συνέχισε.

«Με τα μνημόνια φοβήθηκα επειδή ήξερα ότι ένα κομμάτι του ευρωκατεστημένου, η παρέα Σόιμπλε, χαιρότανε που στο α’ εξάμηνο Τσίπρα-Βαρουφάκη είχαν πέσει στην παγίδα. Ήταν ευτύχημα που μετά έκαναν στροφή 180 μοιρών. Τα μνημόνια ήταν πολύ δύσκολα. Εγώ έχασα το μάτι μου, δεν με ενδιαφέρει. Σημασία έχει ότι με το Βαγγέλη Βενιζέλο παραδώσαμε μια Ελλάδα καλύτερη από αυτή που παραλάβαμε».

Ο Αντώνης Σαμαράς αναφέρθηκε και στο τηλεφώνημα του Γιώργου Παπανδρέου να συμπράξουν κυβερνητικά, αλλά μετά δεν πήρε εκ νέου τηλέφωνο, όπως είπε.  Στο ερώτημα αν το θεωρεί αυτό χαμένη ευκαιρία, απάντησε «Πιθανώς ναι».

Ερωτηθείς αν οι δανειστές του «τράβηξαν την πρίζα», είπε ότι «κλωτσήσανε για 900 εκατ. ευρώ γιατί είχαν αντιληφθεί ότι ο Φώτης Κουβέλης δεν θα ψήφιζε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και άρα θα ερχόταν ο Τσίπρας και δεν ήθελαν από πριν να δώσουν απελευθέρωση από τα μνημόνια για να μην μπορέσει ο Τσίπρας μετά να τους κάνει κουμάντο, το λέω ωμά, αυτή είναι η αλήθεια».

Ο λαϊκισμός και η κυριαρχία των Βρυξελλών

Είπε, επίσης, ότι «ο αντιαμερικανισμός που ζήσαμε έχει αρχίσει σιγά σιγά να σβήνει και τη θέση του έχουν πάρει οι Βρυξέλλες που δίνουν την αίσθηση κράτους εν κράτει μακριά από τα εθνικά ‘θέλω’. «Είναι λαϊκιστής να πει κανείς αυτά τα πράγματα για την Ευρώπη και τις Βρυξέλλες;», αναρωτήθηκε.

Είπε επισης ότι όσο ήταν στο Μαξίμου «δεν υπήρξε ούτε μια μέρα εύκολη» και πως όταν διαφωνούσε με την τρόικα, δεν είχε ποιανού την πόρτα να χτυπήσει.

Ερωτηθείς για το μεγαλύτερο μάθημα της μεταπολίτευσης απάντησε μεταξύ άλλων: «Έχω βαρεθεί να ακούω για μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμό. Καλά είναι αλλά δεν είναι το ζητούμενο για την καθημερινή επιβίωση του ελληνικού λαού. Δεν αρκεί θεωρώ να γεμίσουμε το πλοίο που λέγεται Ελλάδα με όλα τα απαραίτητα που φέρνει κάθε εκσυγχρονισμός και κάθε αίσθηση μεταρρύθμισης. Είναι απαραίτητα, αλλά αυτό που λείπει είναι η πυξίδα. Χρειάζεται μεγάλη συζήτηση με την κοινωνία για το ποιοι είμαστε και πού θέλουμε να πάμε».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ