Δημιουργοί και αναμεταδότες…

Ο Δημιουργός όμως, ο πρωτότυπος, ο αυθεντικός (παραπέμπει στην αυθεντία του αφέντη) έχει την τόλμη, το θάρρος, το θράσος, την τρέλλα (μωρία-μανία), τη φιλοδοξία να “κομίσει γλαύκαν εις Αθήνας”. Είναι σαν τον κουτσό, αλλά επινοητικό Ήφαιστο που νυμφεύεται την Αφροδίτη (για να την βρει αμέσως μετά να τον κερατώνει στη νυφική τους παστάδα με τον ευσταλή θεό του Πολέμου, τον Άρη, που γιορτάζει την Άνοιξη κάθε μήνα Μάρτιο – Έρωτας/Πόλεμος στο ορφικό παιχνίδι της ατέρμονης διαμάχης). Ο πρωτότυπος λόγος προϋποθέτει την ρηξικέλευθη αλαζονεία πως μπορείς να πετύχεις εκεί όπου έχουν αποτύχει χιλιάδες άλλοι/άλλες/άλλα πριν από εσένα.

Ο πρωτότυπος φιλόσοφος-ποιητής είναι μάγος, θαυματοποιός, αξιοθαύμαστος: διαφοροποιεί το χωροχρονικό πεδίο γύρω του, διασχίζει το “πέπλο” (maya), αξιοποιεί τα κενά του Matrix, είναι πολεμιστής αξιόμαχος, αγχέμαχος, επιτελεστικός. Σαν τον “Δον Κιχώτη” καθίσταται γελοίος κάθε που αποτυγχάνει (πριν καν προσπαθήσει, όταν δημοσιοποιήσει-κοινοποιήσει την παράλογη απαίτησή του να επιτύχει το ανέφικτο). «Θέλω το φεγγάρι και το θέλω τώρα», λέει με νόημα ο κεκορεσμένος “Καλιγούλας” του Νομπελίστα Αλμπέρ Καμύ.

Τα στάδια της δονκιχωτικής περιπέτειας είναι:

• Η γνωστοποίηση τής πρόθεσης.
• Η γελοιοποιητική αντίδραση της κοινωνίας του αμέσου περιβάλλοντος.
• Η ενεργός υποστήριξη από τους φίλους και συμμάχους.
• Η κωλυσιεργία, η παρακώλυση, τα προσκόμματα, τα εμπόδια που στήνουν εμπρός του οι εχθροί/αντίμαχοι/αντίπαλοι, ή απλώς οι φθονεροί τεμπέληδες, ζηλιάρηδες άνευ λόγου, τζάμπα μάγκες, οκνηροί μωροφιλόδοξοι, ανερμάτιστοι δοκησίσοφοι κι όλα τα δήθεν αργόσχολα άτομα.
• Η επιχείρηση, των μαχών η μάχη, ο πόλεμος, η νίκη, ο θρίαμβος, η αναγνώριση, το έπαθλο.
• Η θεοποίηση.
• Η αναπαραγωγική τού μύθου-θρύλου.

Σε περίπτωση ανικανότητος, φυσικά δεν ομιλώμεν, διότι τότε το τέλος είναι οικτρό και “ένα γέλιο (του κοινού) θα θάψει” τον Υβριστή αλαζόνα.

Ο δημιουργός και η επιτυχία του

Επανερχόμεθα όμως στον πρωτότυπο Δημιουργό. Η επιτυχία του εξαρτάται από τα στάδια που θα ακολουθήσει: Μελέτη / Έρευνα / Έλεγχος των συνθηκών / Εξασφάλιση ανθρώπινων υλικών πόρων / Σχέδιο / Πολιτική / Διπλωματία / Συνδημιουργία, συμβατότητα, συνδυαστικότητα, συμπεριληπτικότητα / Διάδραση / Ανάδραση-ανατροφοδότηση / Επανέλεγχος κι επανεκκίνηση / Συνεχείς απόπειρες, step by step ή δια του γορδίου δεσμού λύσις… / Τελική επίτευξις του σκοπού, χωρίς την διάπραξιν ύβρεως (αλλιώς το τέλος ακυρώνει την όποια κατάκτηση ή πρόσκαιρη νίκη – ας θυμηθούμε τα καβαφικά “πρόσκαιρα όντα τής στιγμής”).

Στην πράξη και μέσα στα στατιστικά όρια της καμπύλης του Gauss, η πρωτότυπη αυθεντική συν-δημιουργία είναι τόσο σπάνια όσο το τετράφυλλο τριφύλλι, όσο κι η Ωραία Ελένη, που δεν πήγε ποτέ στην Τροία αλλά στην Αίγυπτο, στο παλάτι τού Πρωτέα, παρέμεινε ικέτις, τιμία και πιστή εις τον νόμιμον συμβίον της. Όμως, επειδή κάθε κανόνας επιβεβαιώνεται από τις εξαιρέσεις του, όταν μία κοινωνία θέλει να επιβιώσει μέσα στο διεθνές ανταγωνιστικό Χάος, πρέπει να επενδύσει στην “αριστεία”, στους ξεχωριστούς, διαφορετικούς, διακεκριμένους (αφανείς μέχρι πρότινος) ανθρώπους.

Όταν αποκεφαλίζεις οριζόντια το εξαιρετικό, η κάθετη πυραμίδα καταρρέει εις τα εξ ων συνετέθη. Χωρίς ηθικό, αισθητικό ή πολιτικό πρόσημο, η Κβαντομηχανική είναι πέραν του ιδεολογικού εποικοδομήματος ή των ανθρωπίνων εμμονών μας. Βλέποντας τα συστήματα ως λειτουργικά ή δυσλειτουργικά (με τις ενδιάμεσες διακυμάνσεις τους, βεβαίως) αποστασιοποιούμεθα από τον ψυχολογισμό, τον συναισθηματισμό, από τις όποιες εμμονές, προκαταλήψεις, προκατασκευασμένες ιδέες μας.

«Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά», λέει ο αιώνιος Διαφωτιστής. Τα ουμανιστικά ιδεώδη και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι ιερά κι απαράβατα. Σε μια σκοτεινή καμπή του πολιτισμού μας όμως, οι υλιστές άνθρωποι δεν διαθέτουν πια κάτι “ιερόν τε όσιον”. Επομένως συζητάμε για μια προδεδιαγραμμένη ήττα, για μια πτώση που προοικονομείται από τις διαδοχικές εκπτώσεις των ιδεών πάνω στις οποίες βασίστηκαν οι σύγχρονες Δυτικές Δημοκρατίες. Θα φτάσουμε να ζήσουμε την δαιμονοποίηση του Διαφωτισμού, αφού η αμφισβήτησή του έχει γίνει ήδη στην πράξη – θυσία στον βωμό της τεχνολογικής άνευ όρων ανάπτυξης.

Ποιητικό φινάλε… 

Θα κλείσω αυτόν τον ανοικτό διαλογισμό με ποιητικό τρόπο:

Παροράματα

i.

Η δεκτική Θηλυκότητα μπήκε στο Λεωφορείο

Περπάτησε στων πεζών τη διάβαση.
Των αγγέλων ρουθούνια
Οσμίστηκαν λιβάνι σεπτό…

Άρωμα εξωκοσμικό

Ήρεμη δύναμη

Πανεπόπτης οφθαλμός

Σμάρι ψαριών που τα κυνηγάει καρχαρίας.
Stop and think while the others still running

Αφόδευση από την λίμνη του ήλιου στα βάθη των ωκεανών τροφή στα τέρατα

Δονητική αναβάθμιση

Σημειώσεις Δασκάλων από τα Ανώτερα Πεδία

Αναστοχασμός

Ανασηματοδότησις

Αναστεναγμός

Ανώτερη Δόνηση

Γαία ωραίος πλανήτης
Τον εύμορφο Φοίβο
Ερωτεύονται
Χρυσό γιγάντιο κορμί
Πάνω από το ηλιοβασίλεμα.
Ορφέας, ο ραψωδός τού Κάλλους
Ορφεύς οροφές
Αποτινάσσων.

Τα ανθρώπινα είδα
Και οίδα πως εγγενής θόρυβος
Υποφώσκει.
Ουρανού μελωδία
Δυσαρμονίαν εγκολπώνεται
Την αρχικήν αρμονίαν
Όπως ενισχύσηι
Δια της Νοσταλγίας.

Πόλεμος στους Ουρανούς
Τις ψυχές καταδιώκει,
Καρχαρίας 🦈 που σαρώνει
Ψαράκια τού αφρού,
Χελιδονόψαρα
Που ανασύρουν βαμβάκια
Από μελλοντικά ναυάγια,
Τού καιρού ανευρύσματα
Απροσδοκήτως
Ευρεθέντα…

ii.

Αναβίωση των θεών της Φύσης.
Χλωροί βλαστοί
Ποτίζονται
Ουρανία βροχή
Μυστική.

Τα βρύα του βυθού
Με αστρόσκονη
Ταΐζονται.

Παλαιοί κώδικες
Αστραφτερό κλειδί
Της γήινης πύλης.

θα εκχωρούσατε όλο το οξυγόνο
Τού πλανήτη
Για να αποκτήσετε Ενέργεια;
Στο βωμό της Ανάγκης
Θυσιάσατε την ευζωία.

Ρητορικά τα ερωτήματα βεβαίως. Όταν όμως θέσεις τη σωστή ερώτηση ενδέχεται να λάβεις και τη σωστή απάντηση. “Ζητήσετε και θα σας δοθεί”. Έστω και εξ απονομής, χαριστικά… Και τώρα, που δεν πιστεύουμε πια στη Θεία Χάρη, πώς θα ανανήψουμε, σε τι θα ελπίσουμε; Δεν προπαγανδίζω την πίστη άνευ όρων. Πίστευε και ερεύνα. “Ουδέν όριον τίθεται εις την αναζήτησιν της α-Ληθείας”.