“Το Ισραήλ είναι χαμένη υπόθεση”

Εντόπισα τυχαία το σχετικό βίντεο και σας παρουσιάζω την ομιλία. «Γεννήθηκα στο Τελ Αβίβ. Ήμουν ένα καλό παιδί στο Τελ Αβίβ. Υπηρέτησα στον ισραηλινό στρατό. Εργάστηκα για τέσσερα χρόνια με τον Σιμόν Πέρεζ, τότε ηγέτη της ισραηλινής αντιπολίτευσης στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 άρχισα να ταξιδεύω στα κατεχόμενα εδάφη ως δημοσιογράφος, όταν συνειδητοποίησα ότι το μεγαλύτερο δράμα του Ισραήλ, λαμβάνει χώρα μισή ώρα μακριά από τα σπίτια μας, στην σκοτεινή αυλή μας. Όλα αυτά τα εγκλήματα εκεί, εμείς δεν θέλουμε να τα ξέρουμε και επιπλέον και να τα ξέρουμε, δεν μας νοιάζει.

Και μου πήρε πολλά χρόνια για να καταλάβω πως έγινε έτσι αυτή η κοινωνία. Πως είναι δυνατόν αυτή η κοινωνία να ζει για τόσο πολλά χρόνια με αυτό το δράμα στην πίσω αυλή της και να αισθάνεται τόσο καλά με τον εαυτό της. Να έχει τόσο λίγη ηθική αμφιβολία, αν όχι και καθόλου. Πως είναι δυνατόν οι περισσότεροι ισραηλινοί να είναι βαθιά πεπεισμένοι ότι ο ισραηλινός στρατός είναι ο πιο ηθικός στον κόσμο.

Πως μπορούμε να ζούμε ήσυχοι με αυτό, να συνεχίζουμε με αυτό, χωρίς καμιά αντίσταση, χωρίς σχεδόν τίποτα; Το ισραηλινό λόμπι των ΗΠΑ δεν θα τολμούσε να με καλέσει σε μια τέτοια εκδήλωση. Αλλά νομίζω επίσης ότι αν δεν υπήρχε το ισραηλινό λόμπι και οι ΗΠΑ, το Ισραήλ θα ήταν σήμερα ένα καλύτερο δημοκρατικό μέρος για να ζει κάποιος. Αλλά δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνει την αμερικανική πολιτική, παρότι έρχεται σε αντίθεση με τα αμερικανικά συμφέροντα σε τόσο πολλές περιπτώσεις. Σε αντίθεση με το διεθνές δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ηθικές αξίες και τόσα άλλα;

Αλλά αυτό πρέπει εσείς να το εξηγήσετε. Σκεφτείτε ένας συγγενής ή ένας φίλος σας, να είναι ναρκομανής. Υπάρχουν δύο τρόποι να κάνετε κάτι γι’ αυτόν. Ο ένας είναι να του δώσετε χρήματα για να πάει να αγοράσει περισσότερα ναρκωτικά. Θα σας είναι ευγνώμων. Θα σας πει ότι είσαι ο καλύτερός μου φίλος. Ο άλλος τρόπος είναι να τον στείλετε σε ένα κέντρο απεξάρτησης. Θα θυμώσει πολύ μαζί σας. Αλλά τι είναι πραγματική φροντίδα, πραγματική αγάπη και πραγματική φιλία; Υπάρχει κανείς σε αυτήν την αίθουσα που να έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι το Ισραήλ είναι εθισμένο στην κατοχή; Και η πραγματικότητα που βιώνω είναι, ότι δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα για αλλαγή μέσα από την ισραηλινή κοινωνία.

Η μόνη ελπίδα είναι μια διεθνής παρέμβαση από εδώ, την Ουάσιγκτον, από τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Μόνο από εκεί. Πιστεύει κανείς ότι πέντε εκατομμύρια Εβραίοι μπορούν να συνεχίσουν να ζουν κάνοντας χρήση βίας για πάντα; Υπάρχει έστω ένα παράδειγμα στην ιστορία όπου μια χώρα έζησε κάνοντας χρήση βίας για πάντα; Η ισραηλινή κυβέρνηση έχει πιστέψει ότι στον 21ο αιώνα είναι αποδεκτό να αγνοεί το διεθνές δίκαιο κατά τέτοιο τρόπο, όπως αγνοεί τους διεθνείς θεσμούς και να βασίζεται μόνο στις ΗΠΑ…».

Ολοκαύτωμα και θυματοποίηση 

Συνεχίζει ο Λεβί: «Όταν εξελέγη ο Ομπάμα δάκρυσα. Είπα τώρα έρχεται η αλλαγή. Αλλά δεν ήρθε. Αν τίποτα δεν αλλάξει το Ισραήλ είναι μια χαμένη υπόθεση. Ξεχάστε το. Η ισραηλινή κοινωνία έχει περιφραχτεί, με ασπίδες, με τοίχους όχι μόνο τους πραγματικούς αλλά και τους ψυχικούς. Ποιοι είναι οι λόγοι που επιτρέπουν σε μας τους Ισραηλινούς να ζούμε τόσο εύκολα με αυτή την ωμή πραγματικότητα; Οι περισσότεροι από τους ισραηλινούς αν όχι όλοι, πιστεύουν βαθιά ότι είμαστε ο περιούσιος λαός. Και αφού είμαστε ο εκλεκτός λαός, έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε ότι θέλουμε. Υπήρχαν περιπτώσεις πιο βάναυσης και μακροχρόνιας κατοχής στην ιστορία αν και η ισραηλινή κατοχή κινδυνεύει να σπάσει όλα τα ρεκόρ. Αλλά δεν υπήρχε ποτέ στην ιστορία μια κατοχή στην οποία ο κατακτητής να παρουσιάζεται ως θύμα. Αυτό επιτρέπει σε κάθε ισραηλινό να ζει με ήσυχη συνείδηση.

Μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και στην Κοπεγχάγη ήρθε η ιδέα στον Νετανιάχου να καλέσει τους απανταχού Εβραίους να έρθουν στο Ισραήλ ως το πλέον ασφαλές μέρος του κόσμου. Και μετά από 24 ώρες, ο ίδιος δήλωσε ότι η χώρα βρίσκεται σε υπαρξιακή απειλή από πυρηνικό χτύπημα του Ιράν! Αλλά για το Ισραήλ όλα είναι αποδεκτά. Και οι δύο δηλώσεις έγιναν δεκτές, ως μοναδική αλήθεια.

Και το εργαλείο της θυματοποίησης βασίζεται στο Ολοκαύτωμα. Όπως μάλιστα είχε πει παλαιά η πρωθυπουργός του Ισραήλ Γκόλντα Μέιρ, μετά το Ολοκαύτωμα οι Εβραίοι έχουν δικαίωμα να κάνουν ότι θέλουν. Και αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, διότι η συστηματική απανθρωποποίηση των Παλαιστινίων, δίνει τη δυνατότητα σε μας τους Ισραηλινούς να ζούμε με ήσυχη συνείδηση, διότι αν οι Παλαιστίνιοι δεν είναι ανθρώπινα όντα όπως εμείς, τότε δεν τίθεται πραγματικά ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αρκετά χρόνια πριν, πήρα συνέντευξη από τον τότε υποψήφιο πρωθυπουργό Εχούντ Μπάρακ και του έθεσα μια ερώτηση που προσπαθώ να την θέτω σε κάθε περίσταση. “Κύριε Μπάρακ τι θα είχε συμβεί αν είχατε γεννηθεί Παλαιστίνιος;” Και ο Μπάρακ μου έδωσε τότε την μόνη ειλικρινή απάντηση που θα μπορούσε να δώσει. Είπε: “Θα προσχωρούσα σε μια τρομοκρατική οργάνωση”. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει; Και έγινες σκάνδαλο, όλοι στράφηκαν εναντίον μου διότι έβαλα τον Μπάρακ να σκεφτεί τι θα έκανε αν είχε γεννηθεί Παλαιστίνιος!

Στο Ισραήλ μιλούν μόνο για τις εβραϊκές αξίες. Δεν ξέρω τι είναι εβραϊκές αξίες. Ξέρω τι είναι οικουμενικές αξίες. Και υπάρχουν πολύ σαφείς οικουμενικές αξίες, όπως υπάρχει ένα πολύ σαφές διεθνές δίκαιο που για το μεγαλύτερο μέρος των ισραηλινών που ζουν στο εξωτερικό είναι πολύ σημαντικό, αλλά όχι για όσους ζουν στο κράτος του Ισραήλ!

Όσο οι ΗΠΑ δίνουν τη δυνατότητα στο Ισραήλ να συνεχίζει τη χρήση βίας, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Προσωπικά δεν έχω την παραμικρή ελπίδα για αλλαγή μέσα από την ισραηλινή κοινωνία, εγκλωβισμένη στον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό και τον θρησκευτικό φανατισμό. Γιατί οι Ισραηλινοί να θέλουν αλλαγή; Με ποιο κίνητρο; Γιατί να ασχοληθούν; Τις μέρες που η Γάζα βομβαρδιζόταν και οι Ισραηλινοί συνωστίζονταν στις παραλίες περνούσαν από πάνω τους ελικόπτερα για να ρίξουν τις βόμβες τους εκεί. Η ισραηλινή τηλεόραση έδειξε ελάχιστες σκηνές. Οι εφημερίδες δεν ανέφεραν σχεδόν τίποτα. Έγραψα τότε ένα άρθρο για τις ευθύνες των πιλότων, και μετά χρειάστηκα σωματοφύλακες για να βγω από τοι σπίτι μου.

Αυτή τη στιγμή στο Ισραήλ υπάρχουν τρία καθεστώτα. Ένα για τους Εβραίους, ένα για τους Άραβες και το καθεστώς του απαρτχάιντ για τους Παλαιστίνιους. Ένα από τα πλέον τυραννικά καθεστώτα στον κόσμο. Αλλά ακόμα και αυτό το προσωπείο που εγώ πίστευα ότι είναι δημοκρατία για τους Εβραίους πολίτες, κατάλαβα ότι είναι μόνον για όσους σκέφτονται ότι και η πλειοψηφία. Ως εκ τούτου μερικοί από μας, λίγοι πολύ λίγοι, κοιτάμε προς τη Δύση, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, διότι έχουμε χάσει κάθε ελπίδα από το Ισραήλ»...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Όπως προέκυψε από τις αντιδράσεις του Λευκού Οίκου μετά την εντολή του Διεθνούς Δικαστηρίου για σύλληψη του Νετανιάχου για τα εγκλήματα στη Γάζα, δεν έχουμε να περιμένουμε από κανέναν κάτι χρήσιμο. Το διεθνές δίκαιο είναι αλά καρτ. Καλό για την δίωξη του Ρώσου προέδρου, κακό για την δίωξη του ισραηλινού πρωθυπουργού. Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Απελπισία!