Χωρίς αντίπαλο παίζει ο Κυριάκος…

Και τίποτα, μα τίποτα, δεν υποδηλώνει ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που έχει σχέδιο και ξέρει να το κάνει. Και τα δύο κόμματα έχουν σοβαρό πρόβλημα ηγεσίας. Είναι ηλίου φαεινότερο. Τόσο σοβαρό, που δεν λύνεται με την προσχηματική προσφυγή σε κάλπες. Οι κάλπες δεν κουκουλώνουν την πραγματικότητα στην μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας.

Από τις πράξεις τους φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνονται την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Οι κρίσεις που αντιμετωπίζουν δεν είναι διαδικαστικές. Είναι βαθιά υπαρξιακές. Ξεπερνούν ακόμα και τις δυνατότητες επίλυσης που θα μπορούσε να έχει προβλέψει το καταστατικό τους.

Οι κομματικοί μηχανισμοί, όμως, έχουν συνηθίσει να κλείνουν τα μάτια στην αλήθεια. Αντί να αναζητούν τον ηγέτη που θα μπορούσε να κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αναλώνονται σε εσωτερικές διεργασίες για την εκλογή του προσώπου που θα συντονίσει τη διαιώνιση των προνομίων της κομματικής νομενκλατούρας. Οι διαδικασίες που ακολουθούν δεν έχουν κανένα νόημα. Πολύ απλά, χάνουν χρόνο. Και τον χαρίζουν απλόχερα στη ΝΔ για να ανασυνταχθεί.

Χωρίς αντίπαλο

Με τις δικές τους αποφάσεις αναβάλουν την επίλυση του προβλήματος. Εθελοτυφλούν. Χάνουν τη μεγάλη εικόνα. Χωρίς πυξίδα και στρατηγική, κινδυνεύουν πάλι να κάνουν άλλη μια τρύπα στο νερό. Να εκλέξουν αρχηγό που δεν θα είναι υποψήφιος πρωθυπουργός και σοβαρός αντίπαλος.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι αυτό δεν γίνεται εν αγνοία τους. Κανείς δεν έχει ψευδαισθήσεις. Τα ερευνητικά δεδομένα είναι ξεκάθαρα. Κασσελάκης και Ανδρουλάκης είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Στις έρευνες της κοινής γνώμης, δεν χάνουν μόνο από τον Μητσοτάκη, συνθλίβονται από τον Κανένα. Στην τελευταία δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν υπό διάλυση, το 12% των πολιτών έκρινε ως καταλληλότερο πρωθυπουργό τον Κασσελάκη και μόλις το 7% τον Ανδρουλάκη. Η συντριπτική πλειοψηφία του 47% προτίμησε τον Κανένα. Και όμως… Προκειμένου να διασφαλίσουν ότι θα κάτσουν στην καρέκλα, υποβάλλουν τον κόσμο της προοδευτικής παράταξης σε μια αχρείαστη ταλαιπωρία.

Η χαμένη ευκαιρία

Είτε το θέλουν είτε όχι, στις επόμενες εθνικές εκλογές ο Κυριάκος θα έχει αντίπαλο. Συνεπώς, με την τακτική που ακολουθούν το μόνο που πετυχαίνουν είναι ότι μεταθέτουν την ουσιαστική επίλυση του κενού ηγεσίας της προοδευτικής παράταξης σε μεταγενέστερο χρόνο.

Οι σημερινοί υποψήφιοι εξαναγκάζουν τα κόμματα σε συνεργασία μετά την εκλογή των επικεφαλής τους. Τελικά, παρότι το αρνούνται, οι επιλογές τους καθιστούν τη συνεργασία τους μονόδρομο. Πρακτικά, με την πολιτική τους οδηγούν τον κόσμο της προοδευτικής παράταξης στην προσδοκίας μιας τρίτης εκλογής. Της κάλπης στην οποία θα εκλεγεί ο υποψήφιος πρωθυπουργός.

Με αυτά τα δεδομένα, η μεγάλη επανεκκίνηση δεν είναι εφικτή. Και όμως, θα μπορούσαν όλα να είναι τόσο διαφορετικά. Εάν και τα δύο κόμματα δεν ήταν εγκλωβισμένα στη μετριότητα. Εάν δεν απωθούσαν εσκεμμένα το ανθρώπινο δυναμικό που θα μπορούσε να τα αλλάξει. Εάν κάποιος ακόμα νοιαζόταν να μη φτάσουμε στο επίπεδο νάρκωσης της κριτικής, όπως είχε προβλέψει ο Χέρμπερτ Μαρκούζε στον Μονοδιάστατο Άνθρωπο.

Σε ένα καθεστώς στο οποίο «η αντιπολίτευση περιορίζεται στην προβολή πολιτικών εναλλακτικών λύσεων και στην αναζήτησή τους μέσα στα πλαίσια του στάτους κβο». Σε μια κοινωνία χωρίς αντιπολίτευση. Όποιο κόμμα ξέφευγε από την παρακμή και αναζητούσε εξ αρχής τον καταλληλότερο πρωθυπουργό, αυτό θα κέρδιζε και την μεταξύ τους πρωτοκαθεδρία. Κανένα όμως από τα δύο δεν τόλμησε να κάνει ένα τέτοιο βήμα.