H ΑΑΔΕ σαν “Μεγάλος Αδελφός”

Κυριολεκτικώς ως Μεγάλος Αδελφός ενεργεί, πλέον, η ΑΑΔΕ αφού, όπως προβλέπει το Επιχειρησιακό της Σχέδιο για το 2024 (σελίδες 47 και 50) θα μπορεί να έχει πλήρη πρόσβαση σε κάθε είδους τραπεζικό λογαριασμό, σχεδόν σε πραγματικό χρόνο.

Η ΑΑΔΕ θα συλλέγει, θα επεξεργάζεται και θα αξιοποιεί τα στοιχεία που αφορούν τις κινήσεις των τραπεζικών λογαριασμών, των λογαριασμών πληρωμών, των προπληρωμένων καρτών και των πιστωτικών καρτών των φορολογουμένων. Σχεδιάζει, δηλαδή, την μόνιμη άρση του τραπεζικού απορρήτου και παρακολούθηση σε πραγματικό χρόνο:

• όλων των καταθέσεων χρηματικών ποσών σε τραπεζικούς λογαριασμούς
• όλων των αναλήψεων χρηματικών ποσών από τραπεζικούς λογαριασμούς
• όλων των μεταφορών χρηματικών ποσών από λογαριασμό σε λογαριασμό
• όλων των πληρωμών που πραγματοποιούνται από και προς φυσικά και νομικά πρόσωπα μέσω τραπεζικών λογαριασμών
• όλων των πληρωμών που πραγματοποιούν τα φυσικά πρόσωπα μέσω προπληρωμένων και πιστωτικών καρτών, αλλά και των εξοφλήσεων οφειλών σε πιστωτικές κάρτες.

Η κατάργηση του απορρήτου από την ΑΑΔΕ

Η πλήρης διάρρηξη –ουσιαστικώς η πλήρης κατάργηση– του τραπεζικού απορρήτου “αιτιολογείται” με το πρόσχημα της καταπολεμήσεως της φοροδιαφυγής. Όμως, ανεξαρτήτως του όποιου ευφυολογήματος επιστρατευθεί, δεν χωρεί δικαιολογία για την κατάργηση στοιχειωδών δικαιωμάτων μας.

Ναι! η ελευθερία των συναλλαγών και το τραπεζικό απόρρητο είναι στοιχειώδη δικαιώματα ακόμη και αν δεν περιλαμβάνονται στα θεμελιώδη διακηρυκτικά κείμενα του διαφωτισμού κλπ. και ούτε θα μπορούσαν, αφού την περίοδο εκείνη δεν υπήρχε το σημερινό τραπεζικό σύστημα άρα μια τέτοια πρόνοια δεν είχε νόημα. Όμως, η ελευθερία των συναλλαγών υπήρξε ανέκαθεν θεμέλιο δημοκρατικών πολιτευμάτων αφού αυτά βασίζονται στην μεσαία τάξη, δηλαδή σε εμπόρους, βιοτέχνες, επαγγελματίες και εν γένει όσους εξαρτώνται από την ελεύθερη αγορά και την απαρτίζουν.

Ασχέτως τι ισχυρίζονται οι άνθρωποι της ΑΑΔΕ, η κατάργηση του τραπεζικού απορρήτου είναι απολύτως αντιδημοκρατική, αντιαναπτυξιακή και, οπωσδήποτε, αντισυνταγματική. Κάθε υπεύθυνος πολίτης πρέπει να αντιδράσει με κάθε τρόπο και πρωτίστως με την προσβολή των σχετικών διατάξεων ενώπιον κάθε αρμοδίου δικαστηρίου και αρχής. Βεβαίως, την  πραγματική ευθύνη δεν έχουν οι γραφειοκράτες της οδού Πειραιώς, αλλά οι πολιτικοί που εδρεύουν επί της ιδίας οδού, λίγες δεκάδες μέτρα νοτιότερα. Γι’ αυτό, ο αγώνας για την οικονομική και, εν τέλει, την πολιτική μας ελευθερία είναι πρωτίστως πολιτικός και πρέπει να δοθεί στο πεδίο της πολιτικής κοινωνίας, όσο αυτή υπάρχει ακόμη…

Δεν δυσκολεύομαι να κατανοήσω την στάση των τραπεζιτών & τραπεζικών, αλλά και σημαντικού μέρους του νομικού κόσμου, τα συμφέροντα των οποίων ταυτίζονται με το κράτος ή/και εξαρτώνται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Λογικό, λοιπόν, και αναμενόμενο να αδιαφορούν και να μην αντιδρούν σε έναν τέτοιο παραλογισμό. Όμως, τι έχει να πει η πλειοψηφία των μαχόμενων νομικών, των λογιστών, αλλά και των επιχειρηματιών;

Ιδίως οι τελευταίοι τι θα κάνουν; Θα αντιδράσουν εμπράκτως π.χ. με την μαζική καταψήφιση του εκλεκτού της κυβερνήσεως για την διοίκηση του ΕΒΕΑ καταδεικνύοντας την δυσαρέσκειά τους ή θα επιβραβεύσουν τον τοποτηρητή του Μαξίμου, τον άνθρωπο που τους περιφρόνησε χωρίς δισταγμό – για να εξυπηρετήσει τις φιλοδοξίες του – και ζητά να τον εμπιστευθούν εκ νέου τώρα που οι φιλοδοξίες του έπεσαν θύμα της ανάγκης προστασίας του πρωθυπουργού…