Ποιοι θέλουν τις γυναίκες με άρβυλο και τους άνδρες με τακούνια;

Μέσα σε αυτό το χαώδες θέατρο του παραλόγου που ζούμε, μια νέα μόδα αναδύεται, που απαιτεί τις γυναίκες να παρελαύνουν με άρβυλα και τους άντρες να λικνίζονται με τακούνια, σαν να ’ναι τούτο το κλειδί για την παγκόσμια σωτηρία. Δεν πρόκειται για κακόγουστο αστείο, αλλά για την καθημερινή φάρσα μιας κοινωνίας που, με το πρόσχημα της “προόδου”, ισοπεδώνει κάθε έννοια λογικής, φύλου και αξιοπρέπειας, πετώντας τις στο καλάθι των αχρήστων.

Ποιοι, λοιπόν, είναι οι αρχιτέκτονες αυτής της παρακμής; Και ένας βλαξ μπορεί να καταλάβει ότι δεν είναι άλλοι, από τους γνωστούς ιεροκήρυκες της πολιτικής ορθότητας, που, ντυμένοι με τον μανδύα του προοδευτισμού, κηρύσσουν την κατάργηση κάθε διαφοράς, σαν να ’ναι η βιολογία ενοχλητικός επισκέπτης. Δίπλα τους, οι influencers, αυτοί οι σύγχρονοι τσαρλατάνοι, που πουλάνε “απελευθέρωση” με χορηγία από πολυεθνικές, ενώ οι οπαδοί τους χειροκροτούν σαν πρόβατα, που θαυμάζουν το μαχαίρι του χασάπη. Και από πίσω, τα ιδρύματα, με σκοτεινά λεφτά χρηματοδοτούν την ξεδιάντροπη χειραγώγηση, καθώς και κάθε ιδεολογική τρέλα, αρκεί να φέρει το σωστό μήνυμα “συμπερίληψης”.

Η τάση των “ρευστών ταυτοτήτων”

Από τις πασαρέλες του Μιλάνου, μέχρι τα διαφημιστικά του Χόλιγουντ, μας βομβαρδίζουν με εικόνες “ρευστών” ταυτοτήτων, λες και η φύση αποφάσισε μια ωραία πρωία ότι τα φύλλα δεν είναι 2 αλλά 102. Τα social media, οι μεγάλοι μαέστροι αυτής της γελοίας οπερέτας, έχουν κάνει τη σκέψη μας στιγμιαίο σνακ για κατανάλωση. Οι εταιρείες, από τη Nike μέχρι την Gucci, σπεύδουν να πλασάρουν “gender-neutral” κολεξιόν, γιατί τίποτα δεν φωνάζει “επαναστάτης”, όσο ένα μπλουζάκι των 500 ευρώ με στάμπα “Be You”. Και παράλληλα, τα επιφανή πανεπιστήμια της Δύσης στήνουν διαλέξεις και “εργαστήρια ευαισθητοποίησης”, διδάσκοντας πώς να γκρεμίσεις την “πατριαρχία” με τρία κλισέ και ένα PowerPoint.

Η τέχνη, φυσικά, δεν ξεφεύγει από τούτο το καρναβάλι της παρακμής. Οι curators, οι αυτοαποκαλούμενοι “ιερείς” της σύγχρονης τέχνης, γεμίζουν τις γκαλερί με έργα που ουρλιάζουν “σπάμε τα στερεότυπα“, ασχέτως αν πρέπει να πληρώσεις παλιαντζή, για να τα πάρει άνθρωπος. Οι καλλιτέχνες, έχοντας κάψει με την σειρά τους την φλάντζα, φτιάχνουν “πολιτικές δηλώσεις”, αντί για δημιουργίες, ενώ οι κριτικοί τέχνης, γράφουν ωδές για τις “πολιτικές δηλώσεις” των μέχρι πρότινος “apolitical” καιροσκόπων του καμβά.

Ποιοι, λοιπόν, ονειρεύονται τις γυναίκες με άρβυλο και τους άντρες με τακούνια; Όχι ο απλός άνθρωπος, που πλέον το μόνο που ζητάει είναι να ζήσει χωρίς να του λένε κάθε μέρα τι να σκέφτεται. Είναι οι ιεροεξεταστές της “προόδου”, που κρύβονται πίσω από τον δικαιωματισμό. Είναι οι ίδιοι που δαιμονοποιούν την παράδοση, την οικογένεια, ακόμα και τη βιολογία, σαν η ανθρωπότητα να είναι ένα λάθος, που πρέπει να εξαλειφθεί. Και το πιο πικρό; Ενώ μας τάζουν έναν κόσμο “χωρίς στερεότυπα”, μας φορτώνουν καινούργια, πιο ασφυκτικά, βαμμένα με τα χρώματα του ουράνιου τόξου.