Ζήτω που καήκαμε! – Τι κάνουν οι συντοπίτες μου

Δεν θα υποκύψω εδώ κι εγώ στον πειρασμό να πω τι πρέπει να γίνει, δεν είμαι αρμόδιος, όπως δεν είναι και οι περισσότεροι που φλυαρούν σχετικά, όμως, δεν είναι δυνατόν μία κοινωνία που διαθέτει θεσμούς, δομές, υπηρεσίες, ερευνητικά κέντρα, πανεπιστήμια, ειδικούς, αλλά και έμπειρο, πολιτικό και λοιπό προσωπικό, να μην μπορεί να οργανώσει μία στοιχειώδη άμυνα απέναντι σ’ αυτή την επαναλαμβανόμενη ετησίως, όλο και πιο μακάβρια, λαίλαπα.

Φταίει ο Μητσοτάκης, φταίει ο Τσίπρας, φταίει ο στρατηγός άνεμος κι ο Κώστας Καραμανλής, φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίνε οι μακαρίτες, Σημίτης που απέσπασε τα δάση από την εντεταλμένη υπηρεσία τους και Ράλλης με τις κουκουνάρες του, φταίμε όλοι μας που ταμπουρωνόμαστε πίσω από την ατομική μας ιδιοκτησία, τον ιδιωτικό μας παράδεισο και αδιαφορούμε για το τι συμβαίνει λίγο έξω από το σπίτι μας; Πού δεν οργανωνόμαστε στοιχειωδώς ώστε να περιφρουρήσουμε τους οικισμούς στους οποίους διαβιούμε, αλλά περιμένουμε τα πάντα, χειμώνα – καλοκαίρι, από ένα, ούτως ή άλλως, ανεπαρκές κράτος;

Από την άλλη, οι εποχικές πυρκαγιές λόγω ξηρασίας, λειψυδρίας και καύσωνα είναι πλέον ένα τρομακτικό, πλανητικό φαινόμενο, που συμβαίνει και στον Καναδά και στις ΗΠΑ και στη Γαλλία και στην Ιταλία και στην Πορτογαλία και στην Ισπανία και στην Τουρκία κ.ο.κ. Μήπως λοιπόν κάτι τέτοιο απαλλάσσει την πολιτεία, αλλά και τους πολίτες της από τις ευθύνες τους;

Το φετινό κακό ξεκίνησε από το μοναδικό ελατόδασος του Φενεού στις άκρες του οποίου ασυνείδητοι οξυγονοκολλούσαν επί μέρες για να φτιάξουν, λέει, τέντες για rave party, χωρίς κανένας, ούτε η δασική υπηρεσία, ούτε η πυροσβεστική, ούτε οι δημοτικές αρχές, ούτε η περιφέρεια να τους σταματήσουν και να τους παραπέμψουν στη δικαιοσύνη. Το ίδιο σκηνικό του “κάνω ό,τι θέλω και ουδείς με ελέγχει”, αυτή η γελοία έλλειψη συντονισμού αρμοδίων και αναρμοδίων συνεχίστηκε και στην υπόλοιπη Ελλάδα με τα γνωστά αποτελέσματα.

Εδώ και κάμποσο καιρό περνάω τον περισσότερο χρόνο μου σε έναν οικισμό στα σύνορα Κορινθίας και Αργολίδας, χτισμένο μέσα στο παρθένο πευκοδάσος της Σολυγείας. Κάτι δηλαδή μαγικό, αλλά και συγχρόνως άκρως επικίνδυνο. Οι οικιστές έχουν από χρόνια οργανώσει έναν εξωραϊστικό σύλλογο, ο οποίος διαθέτει εθελοντική ομάδα πυρόσβεσης, drones που περιπολούν το βράδυ και παρατηρητήριο που κατοπτεύει την περιοχή.

Όλοι συμμετέχουν, είτε ως εθελοντές είτε ως χρηματοδότες, στην κοινή προσπάθεια της κοινής μας ασφάλειας. Κι όλα αυτά σε συνεργασία με την πρόθυμη πυροσβεστική υπηρεσία της περιοχής. Όσο για τους εποχικούς πυροσβέστες και το ζήτημα της μονιμοποίησης τους, ας αρκεστούμε στην έγκαιρη μονιμοποίηση των περίπου χιλίων προσληφθέντων στον επαναστατικό θεσμό της Π.Α (πανεπιστημιακής αστυνομίας). Μην τα περιμένουμε όλα από την κυβέρνηση… Είμαστε απολύτως προστατευμένοι με τις πρωτοβουλίες μας αυτές; ΌΧΙ! Κατηγορηματικά όχι. Αλλά είμαστε σταθερά σε απόλυτη επιφυλακή. Γιατί αλλιώς… ζήτω που καήκαμε!

ΥΓ. Πλάι στον οικισμό μας, αλλά εκτός της δικαιοδοσίας μας, υπάρχει αυτή η μαγική, η παρθένα παραλία του Καλογερολίμανου. Δίπλα στον Κόρφο και κοντά στη Νέα Επίδαυρο. Εδώ λοιπόν, κάθε χρόνο, παρά τις διαμαρτυρίες μας, διάφοροι σκηνίτες κάνουν κάμπινγκ, καταπατούν την παραλία ως το κύμα με σταθερές κατασκευές, διαθέτουν γκαζάκια (!) κι ανάβουν φωτιές, παρά την απαγόρευση, και δυστυχώς κανείς δεν τους ενοχλεί. Μάλλον ο νόμος δεν ισχύει για όλους. Οι καταπατητές έχουν ασυλία. Όταν συμβεί βέβαια το κακό, θα κάνουμε όλοι τους κήνσορες. Με κατάρες και αναθέματα. Μήπως, διερωτώμαι, θα ήταν δυνατόν να το προλάβουμε;