Χαρακίρι η επαναφορά του δικαιώματος υποβολής αιτήσεων ασύλου

Το πάγωμα των αιτήσεων ασύλου, που εφάρμοσε η κυβέρνηση για ένα μήνα, αποτελούσε έναν ισχυρότατο μοχλό αποτροπής των μεταναστών να επιλέγουν την Ελλάδα για την είσοδό τους στην ΕΕ. Επί πλέον συνιστούσε και μια ισχυρή ασπίδα απέναντι στις προθέσεις της Τουρκίας να χρησιμοποιεί τους μετανάστες ως όπλο πίεσης κατά της Ελλάδας και κατά της Ευρώπης.

Το πάγωμα αυτό τυπικά έχει τελειώσει και η κυβέρνηση επανέφερε το δικαίωμα χορήγησης ασύλου. Σύμφωνα με γερμανικά δημοσιεύματα, προερχόμενα από κυβερνητικούς κύκλους, οι μετανάστες που πέρασαν παράνομα από την Τουρκία στην Ελλάδα τον Μάρτιο, θα αποκτήσουν πρόσβαση στη διαδικασία ασύλου.

Η επαναλειτουργία του συστήματος αιτήσεων ασύλου θα αποτελέσει μια σοβαρότατη υποχώρηση στην αποφασιστικότητα που έδειξε η Ελλάδα για την απόκρουση της υβριδικής επίθεσης της Τουρκίας στον Έβρο, με όπλο τους μετανάστες. Επίσης θα αποκαλύψει ότι αυτή η αποφασιστικότητα ήταν προσωρινή και κάμφθηκε κάτω από εξωγενείς πιέσεις. Όμως τέτοιες παλινωδίες, εις βάρος των εθνικών τους συμφερόντων, κάνουν μόνον αναξιόπιστες χώρες, που δεν σέβονται τον εαυτό τους.

Η διαχρονική αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ήταν το στοιχείο που θέλησε να εκμεταλλευθεί ο Ταγίπ Ερντογάν, για να εξαπολύσει την επίθεσή του στον Έβρο με όπλο τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Όλα αυτά ενισχύουν τις ανησυχίες ότι οδεύουμε σε μια σταδιακή αλλοίωση του πληθυσμού, που θα επιφέρει την αποσταθεροποίηση της κοινωνίας μας, με διαλυτικές συνέπειες για το κράτος.

Ανησυχίες καθόλου παράλογες

Μήπως είναι παράλογες οι ανησυχίες ότι θα αποσταθεροποιηθεί η κοινωνία μας από την διαφορετικότητα; Αν είναι “παράλογες”, ποια δικαιολογία υπάρχει για όσους είναι μετανάστες τρίτης γενιάς και πραγματοποιούν εγκλήματα θρησκευτικού μίσους εναντίον αθώων στη Γαλλία, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στο Βέλγιο κλπ; Ποια δικαιολογία υπάρχει όταν οι ίδιοι, τέκνα αφομοιωμένων στην δυτική κοινωνία γονέων, κατατάσσονται στον ISIS;

Όσες δικαιολογίες, όσα αίτια και αν επικαλεστούμε δεν καταργούν τους κινδύνους που ελλοχεύουν στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Είναι κίνδυνοι για τη σταθερότητα του κράτους, λόγω ανομοιογένειας. Επίσης κίνδυνοι άσκησης εγκληματικής βίας, λόγω της όποιας διαφορετικότητας. Τέτοια εγκλήματα έχουν διαπράξει μουσουλμάνοι, αλλά και χριστιανοί. Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί, αλλά είναι ανεδαφικό να νομίζουμε ότι θα εξαλειφθούν πλήρως σε μια κοινωνία με άσκηση ειδικών πολιτικών.

Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι πετύχαμε την πλήρη αφομοίωση εντός των πολυπολιτισμικών κοινωνιών, κάποιοι μπορούν εύκολα να την υποδαυλίσουν. Επί αιώνες, οι πολιτισμικές διαφορές είναι το στοιχείο το οποίο εκμεταλλεύονται κράτη ή άλλου είδους ηγεσίες, για να επωφεληθούν. Για όσο λοιπόν θα υπάρχουν ανταγωνισμοί, όχι απαραίτητα κρατικοί, θα υπάρχουν και εκείνοι που θα εκμεταλλεύονται την διαφορετικότητα είτε θρησκευτική, είτε γλωσσική, είτε άλλη.

Το παράδειγμα της Ηπείρου

Εμείς οι Έλληνες, αρκεί να λάβουμε ένα παράδειγμα εκμετάλλευσης της διαφορετικότητας από τη δική μας ιστορία, της Ηπείρου και ιδίως της Βορείου. Οι Έλληνες και οι μουσουλμάνοι Αλβανοί ή Τουρκαλβανοί ζούσαν στα ίδια, ή σε γειτονικά χωριά και στις ίδιες πόλεις, σε μια ισορροπία συνύπαρξης επί αιώνες. Πολλοί από αυτούς τους μουσουλμάνους Αλβανούς ήταν πρώην ορθόδοξοι χριστιανοί Έλληνες που εξισλαμίσθηκαν, αλλά διατηρούσαν ακόμα συγγένειες με τους χριστιανούς. Πιο αφομοιωμένοι δεν γινόταν.

Οι Αλβανοί ήταν επίσης αφομοιωμένοι με τους Τούρκους. Είχαν μόνο γλωσσική διαφορετικότητα από αυτούς, αλλά αισθάνονταν Οθωμανοί υπήκοοι και δεν είχαν ιδέα για αλβανικό έθνος. Οι ίδιοι μέχρι σήμερα στην γλώσσα τους δεν αποκαλούν τους εαυτούς τους Αλβανούς, αλλά σκιπτάρ(ους) (shqiptar), ούτε τη χώρα τους Αλβανία, αλλά Σκιπερία (Shqipëria).

Όμως στα τέλη του 19ου αιώνος το νεοϊδρυθέν ιταλικό κράτος ενδιαφερόταν να προσαρτήσει στην επικράτειά του ολόκληρη την Ήπειρο, την οποία διεκδικούσε και η Ελλάδα. Για το σκοπό αυτόν έστελνε πράκτορες για να υποδαυλίζουν μια εθνική αλβανική διαφορετικότητα. Η προπαγάνδα στρεφόταν κυρίως απέναντι στους Οθωμανούς, αλλά και απέναντι στους Έλληνες.

Ιδού πως διαλύεται ένα ανομοιογενές κράτος

Η Ιταλία για να σπείρει την εθνική διαφορετικότητα και να ενισχύσει την αλβανική εθνική υπεροχή μερίμνησε να κυκλοφορήσουν πολλά ιστορικά ψεύδη, αλλά και αδιανόητα κείμενα. Ένα εξ αυτών έφθασε στο σημείο να λέει «ότι ο Μέγας Αλέξανδρος είναι κατ’ ουσίαν Αλβανός, ότι οι κατακτήσεις του οφείλονταν στις αλβανικές τεχνικές παραγωγής όπλων κ.α.» (βλέπε το βιβλίο του Ιωάννη Παπαφλωράτου “Ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου μέσα από άγνωστα ντοκουμέντα” σελ. 35).

Εκ του μη όντος λοιπόν η προπαγάνδα δεν άργησε να φέρει την διαίρεση και τις συγκρούσεις που ακολούθησαν με τους ομόθρησκους Οθωμανούς, το 1880. Στη δε συνέχεια, αν και υπήρχαν Αλβανοί διακείμενοι φιλικά προς την Ελλάδα, δεν αποφεύχθηκαν πολλές συγκρούσεις με τους Έλληνες της περιοχής.

Έτσι, η Ιταλία συνέβαλε στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η επιρροή της, εν τέλει, πέτυχε την δημιουργία ενός κράτους, για να το έχει ως προτεκτοράτο, που ονομάστηκε Αλβανία. Δηλαδή πήρε διαφορετικό όνομα από εκείνο με το οποίο αυτοαποκαλούνται οι πολίτες του! Εδαφικά μάλιστα περιέλαβε και τη Βόρειο Ήπειρο, εις βάρος της Ελλάδας.

Κρίσιμα ερωτήματα

Ο λαός μας δεν παραβλέπει την ανθρωπιστική πλευρά του μεταναστευτικού. Όμως διαισθάνεται ότι απειλείται η ασφάλειά του, επειδή η Τουρκία εργαλειοποιεί τους μετανάστες, που είναι, σχεδόν αποκλειστικά, μουσουλμάνοι. Αυτά αναγκάζουν τον μέσο Έλληνα να κατευθύνει την αλληλεγγύη του κυρίως προς την ασφάλεια της χώρας του, για την επιβίωσή της σε βάθος χρόνου.

Εν τούτοις εδώ και 25 χρόνια οι πολιτικές μας ηγεσίες μιλούν για μετατροπή της Ελλάδας σε πολυπολιτισμική, προβάλλοντας ως βασική δικαιολογία τον ανθρωπισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όμως που είναι ο αληθινός ανθρωπισμός τους, αν αμελούν για την εξασφάλιση της ασφάλειας των Ελλήνων πολιτών, που αποτελεί ύψιστο ανθρώπινο δικαίωμα;

Που είναι ο ανθρωπισμός τους, αν αδιαφορούν για την βία, ατομική ή ομαδική, που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα εκδηλωθεί στο μέλλον; Γιατί δεν παγώνουν επ’ αόριστον την δυνατότητα αιτήσεως ασύλου; Αγνοούν ότι η Τουρκία θα εκμεταλλευθεί προς ίδιον όφελος την θρησκευτική διαφορετικότητα εντός της Ελλάδος, εντάσσοντας τους ομοθρήσκους της στα δικά της σχέδια;

Κυρίως πρόβλημα γεωπολιτικής – ασφάλειας

Παραβλέπουν ότι το κάνει επί δεκαετίες στη Θράκη; Παραθεωρούν ότι το κάνει και τώρα εκμεταλλευόμενη αυτούς «που έχουν ξεριζωθεί», όπως τους αποκαλεί το διαφημιστικό σποτ του προγράμματος ESTIA II; Αδιαφορούν αν θα το κάνει επιθετικότερα είτε με την παρούσα γενιά μεταναστών, είτε με τις μέλλουσες; Πως είναι δυνατόν να εθελοτυφλούν απέναντι στους κινδύνους ασφαλείας του μεταναστευτικού, ιδιαίτερα όταν η Τουρκία τους επισείει τόσο προκλητικά;

Δεν γνωρίζουν ότι όποια χώρα δεν υπολογίζει τους κινδύνους που την απειλούν, εύκολα διαλύεται; Έχουν αντιληφθεί τις διαχρονικές ευθύνες του πολιτικού συστήματος για την υβριδική επίθεση της Τουρκίας στον Έβρο; Δεν κατανοούν ότι το ζήτημα δεν είναι μόνον ανθρωπιστικό, αλλά εξόχως πρόβλημα γεωπολιτικής και ασφάλειας, από το οποίο εξαρτάται η κρατική μας επιβίωση;

Κατόπιν των όσων αναφέραμε, δεν γνωρίζουμε αν ο πρωθυπουργός θα επανεξετάσει το θέμα του ασύλου, ούτε αν εμμένει ότι δεν αμφισβητείται η εθνική μας ακεραιότητα, όταν, στη συνεδρίαση της Βουλής στις 4 Οκτωβρίου 2019, είχε δηλώσει: «Είμαι υπερήφανος όταν πηγαίνω σε παρελάσεις και βλέπω μια κοινωνία η οποία μετατρέπεται σε πολυπολιτισμική σιγά – σιγά. Δεν αμφισβητείται η εθνική μας ακεραιότητα με αυτόν τον τρόπο».