Ο Covid-19, το σταυροδρόμι και τα δύο στρατόπεδα

Για το κλαμπ των ελίτ που προωθούν την παγκοσμιοποίηση, μια παγκόσμια κρίση χρειάζεται μια παγκόσμια επίλυση του προβλήματος που δημιουργεί. Και αυτή η παγκόσμια επίλυση δεν αρκεί, σύμφωνα με αυτούς, να γίνει μέσω μιας απλής διακρατικής συνεργασίας, αλλά απαιτεί μια παγκόσμια κυβέρνηση. Αυτή θα είναι μια πραγματική νέα τάξη που ονειρεύονται να ξεπηδήσει από το χάος. Ο σχηματισμός μιας παγκόσμιας κυβέρνησης είναι και τώρα η προτεραιότητα τους, με αφορμή την πανδημία του Covid-19.

Ας δούμε όμως πρώτα, πως προσπάθησαν να εκμεταλλευθούν τις σημαντικότερες κρίσεις του 20ου αιώνα για να υλοποιήσουν το μεγάλο τους στόχο. Με τη λήξη του Α Παγκοσμίου Πολέμου δημιούργησαν την Κοινωνία των Εθνών (ΚΤΕ), προορίζοντας την για μελλοντική παγκόσμια κυβέρνηση. Όμως οι Ρεπουμπλικάνοι πρόεδροι των ΗΠΑ, που διαδέχτηκαν τον Δημοκρατικό Γουίλσον, τορπίλισαν αυτή την προσπάθεια. Πριν ακόμη λήξει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, δημιούργησαν τον ΟΗΕ σαν τον αντικαταστάτη της Κοινωνίας των Εθνών.

Θέλησαν να τον καταστήσουν παγκόσμια κυβέρνηση δίνοντας του την αποκλειστική διαχείριση πάνω στο πυρηνικό οπλοστάσιο των υπερδυνάμεων, κάτι που προέβλεπε το δήθεν ειρηνιστικό Σχέδιο Μπαρούχ. Όμως ενώ οι Δημοκρατικοί πρόεδροι των ΗΠΑ προωθούσαν (πάλι) την ιδέα, ο Στάλιν κατάλαβε την παγίδα. Ο Σοβιετικός ηγέτης είδε ότι αυτό θα έδινε στον ΟΗΕ τη δυναμική μιας παγκόσμιας κυβέρνησης και αρνήθηκε. Αυτή η άρνηση του ήταν μια από τις σημαντικότερες αφορμές για το ξεκίνημα του Ψυχρού Πολέμου.

Όταν τελείωσε ο Ψυχρός Πόλεμος με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, οι παγκοσμιοποιητές προώθησαν την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη συμφωνία του Μάαστριχτ και την Ευρωζώνη. Επικεφαλής του εγχειρήματος τέθηκε η, ενοποιημένη πλέον, Γερμανία. Ήταν ένα τεράστιο βήμα για τη δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης. Βήμα που ακολούθησε τη δημιουργία του ΟΗΕ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, του ΔΝΤ, του ΝΑΤΟ, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και άλλων υπερεθνικών οργανισμών που σταδιακά αφαιρούν τις εξουσίες από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις.

Brexit, Τραμπ και Κίτρινα Γιλέκα

Από το 2016 όμως, οι παγκοσμιοποιητές είδαν το μεγάλο όνειρο τους να απειλείται. Αυτή τη χρονιά οι Βρετανοί ψήφισαν υπέρ της εθνικής τους ανεξαρτησίας με το Brexit, δημιουργώντας τριγμούς στην ΕΕ. Λίγους μήνες μετά οι Αμερικανοί εξέλεξαν τον φανατικό αντιπαγκοσμιοποιητή Ντόναλντ Τραμπ και όχι την εκλεκτή της παγκοσμιοποίησης, Χίλαρι Κλίντον. Ακριβώς, πριν το ξέσπασμα της επιδημίας του κορονοϊού, ο Τζόνσον είχε καταφέρει να υλοποιήσει το Brexit, ενώ ο Τραμπ ετοιμαζόταν για μια δεύτερη εκλογική νίκη.

Ταυτόχρονα από τη Γαλλία των Κίτρινων Γιλέκων, μέχρι τη Χιλή των 1.500.000 διαδηλωτών, ο πλανήτης συγκλονιζόταν από την αντίδραση στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές (που αποτελούν το οικονομικό πρόγραμμα της παγκοσμιοποίησης). Σε αυτή λοιπόν την περίοδο, που το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης έδειχνε να θριαμβεύει, προέκυψε ο κορονοϊός. Η πανδημία προσφέρει μια μεγάλη ευκαιρία στο κλαμπ των παγκοσμιοποιητών.

Αν για παράδειγμα οι Τραμπ και Τζόνσον αποτύχουν στην αντιμετώπιση της επιδημίας, τότε ο πρώτος δεν θα επανεκλεγεί, ενώ ο δεύτερος θα υποχρεωθεί να εγκαταλείψει τη θέση του και να προκηρύξει εκλογές. Ακόμη και ο (διακηρυγμένος) εχθρός των παγκοσμιοποιητών, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, δείχνει να κινδυνεύει καθώς η οικονομία της Ρωσίας θα δεχτεί τεράστιες πιέσεις τόσο από την επιδημία, όσο και από την καθίζηση των τιμών του πετρελαίου.

Η πανδημία ως ευκαιρία

Οι παγκοσμιοποιητές δεν βλέπουν μόνο την επιδημία σαν ευκαιρία, αλλά και την τεράστια οικονομική κρίση που φέρνει μαζί της. Σε μια κρίση που θα είναι οδυνηρότερη και από αυτήν που ξεκίνησε με το Μεγάλο Κραχ του 1929, οι λαοί θα χρειαστούν πολλά χρήματα για να ξαναστήσουν τις οικονομίες τους. Και τα χρήματα αυτά τα διαθέτουν οι “Banksters”, που είναι το επιθετικότερο κομμάτι της ομάδας που προωθεί την παγκοσμιοποίηση.

Ήδη 90 χώρες είτε έχουν υποβάλει αίτημα για δάνειο στο ΔΝΤ, είτε ετοιμάζονται να το υποβάλουν. Το Ιράν για παράδειγμα ζήτησε τέτοιο δάνειο και η Τουρκία μόνο με θαύμα θα το αποφύγει. Και ποιος θα χρηματοδοτήσει ένα νέο και παγκόσμιο αυτή τη φορά Σχέδιο Μάρσαλ, μετά τη λήξη της πανδημίας; Μα τα παγκοσμιοποιητικά όργανα που λέγονται ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα.

Τα όργανα αυτά θα επιδιώξουν να ηγηθούν των Κεντρικών Τραπεζών των χωρών της G-20 και να διαμορφώσουν το πολυπόθητο για τους λαούς οικονομικό πακέτο σωτηρίας. Όμως τα πακέτα “σωτηρίας”, είτε προορίζονται για μια χώρα μέσω του ΔΝΤ, είτε προορίζονται για τον ευρωπαϊκό Νότο, είτε για όλο τον πλανήτη, έχουν αντίτιμο. Το αντίτιμο που θα κληθούν να πληρώσουν οι λαοί θα είναι να συμφωνήσουν σε μια νέα τάξη.

Οι τρεις πυλώνες της νέας τάξης

Αυτή η νέα τάξη σχεδιάζεται από τους παγκοσμιοποιητές να έχει τρεις πυλώνες. Ο πρώτος θα είναι το παγκόσμιο χρήμα να γίνει αποκλειστικά ηλεκτρονικό, με τη δικαιολογία ότι τα χαρτονομίσματα μεταφέρουν ιούς. Ο δεύτερος είναι να απωλέσουν οι πολίτες παγκοσμίως τις ελευθερίες τους, αποδεχόμενοι να ελέγχεται ψηφιακά η ζωή τους από έξυπνες συσκευές, χάριν της βιοασφάλειας. Και ο τρίτος είναι φυσικά ο σχηματισμός μιας παγκόσμιας κυβέρνησης. Σας φαίνονται ουτοπικά ή συνωμοσιολογικά, αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω; Ήδη όμως δρομολογούνται.

Για παράδειγμα, 92 πολιτικοί ηγέτες και μέλη διεθνών οργανισμών ζήτησαν με κοινή επιστολή τους τη συνεργασία των ηγετών της G-20 με το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα και τον ΟΗΕ, για να αντιμετωπισθεί η πανδημία και η παγκόσμια οικονομική κρίση. Και οι 92 είναι επίλεκτα μέλη του κλαμπ της παγκοσμιοποίησης. Ανάμεσα τους ο Τζορτζ Σόρος, ο Γιώργος Παπανδρέου, οι Βρετανοί Τόνι Μπλερ και Γκόρντον Μπράουν, ο πρώην Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι-Μουν, οι Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και Ρομάνο Πρόντι (πρώην πρόεδροι της Κομισιόν), ο Χαβιέ Σολάνα (πρώην Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ) και ο Πασκάλ Λαμί (πρόεδρος του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου).

Δυο από αυτούς, ο Γκόρντον Μπράουν και ο Γιώργος Παπανδρέου ζήτησαν σε ξεχωριστές δηλώσεις τους, το σχηματισμό μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μετάφραση στο τι υπαινίσσεται η πρόταση τους. Οι εκπρόσωποι της G20, του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΟΗΕ να σχηματίσουν μια παγκόσμια διακυβέρνηση για την αντιμετώπιση, όχι μόνο της επιδημίας, αλλά και της παγκόσμιας ύφεσης.

Σε αυτή την παγκόσμια κυβέρνηση που προωθούν (διακυβέρνηση τη λένε), ο ρόλος του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας θέλουν να είναι κομβικός. Να δίνει, για παράδειγμα, τις γενικές κατευθύνσεις για υγειονομικά ζητήματα στις κυβερνήσεις της G20. Και εφόσον ο ΠΟΥ είναι μαγαζάκι του ΟΗΕ, τότε ο ίδιος ο ΟΗΕ, το μεγαλύτερο παγκοσμιοποιητικό ίδρυμα, να έχει τη γενική καθοδήγηση. Αυτό ζήτησε ο Γενικός Γραμματέας του, Αντόνιο Γκουτιέρες: να συνεργαστούν οι χώρες της G-20 με τον ΠΟΥ και να ακολουθήσουν τις οδηγίες του, για να αντιμετωπισθεί η επιδημία.

Ποιοι ηγέτες χαλούν τα σχέδια

Για να γίνουν πράξη όμως αυτά αγαπητοί αναγνώστες θα πρέπει να εκδιωχθούν από την πολιτική σκηνή οι αντιπαγκοσμιοποιητές ηγέτες, όπως ο Τραμπ, ο Τζόνσον και ο Πούτιν. Γι’ αυτό και βλέπουμε το τελευταίο διάστημα, όσα μίντια πρόσκεινται στην παγκοσμιοποίηση, να εξαπολύουν καθημερινά λυσσασμένες επιθέσεις εναντίον τους. Φυσικά οι Τραμπ, Τζόνσον και Πούτιν δεν απέφυγαν τα λάθη στη διαχείριση της επιδημίας. Τα λάθη τους όμως μεγεθύνονται από τα εν λόγω μίντια και οι όποιες σωστές κινήσεις τους αποσιωπούνται.

Αποσιωπάται, για παράδειγμα, ότι όταν ο Τραμπ σταματούσε τις αεροπορικές πτήσεις από την Κίνα προς τις ΗΠΑ, στις αρχές Φεβρουαρίου, τον έβριζαν εν χορώ τα εν λόγω μίντια. Την ίδια ώρα Δημοκρατικοί πολιτικοί, όπως η Νάνσι Πελόζι, πήγαιναν στην Chinatown, σαν συμπαράσταση προς τους Κινέζους. Και βέβαια δεν πρόκειται να ειπωθεί από τα συστημικά ΜΜΕ, ότι αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες είχαν ακολουθήσει από τότε τον Τραμπ και είχαν σταματήσει τις αερογραμμές από την Κίνα, τότε η επιδημία δύσκολα θα διαδιδόταν στις χώρες τους (τουλάχιστον σε αυτό το βαθμό).

Ο στρατός των παγκοσμιοποιητικών μίντια αποσιωπά και τις ευθύνες φιλικών προς την παγκοσμιοποίηση ηγετών, ενώ προσπαθεί να προστατεύσει ιδιαίτερα τον ΠΟΥ. Ο οποίος, έχει τεράστιες ευθύνες, επειδή καθυστέρησε να ενημερώσει για την απειλή της επιδημίας. Γι’ αυτό τον λόγο ο Ντόναλντ Τραμπ, σωστά, διέκοψε τη χρηματοδότηση των ΗΠΑ προς αυτόν. Η κίνηση του Αμερικανού πρόεδρου έκρυβε όμως, εκτός από το φανερό και ένα κρυφό νόημα. Γνωρίζει πως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είναι το μεγάλο ατού των ανταγωνιστών του, που θέλουν να δημιουργήσουν μια παγκόσμια κυβέρνηση, με τον ΠΟΥ σε κεντρικό ρόλο.

Για όσους θέλουν να εκλέγουν οι ίδιοι τις κυβερνήσεις, για όσους εμπιστεύονται περισσότερο τη δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία από μια παγκόσμια κυβέρνηση (χωρίς αντιπολίτευση) και για όσους δεν θέλουν να ζήσουν έναν ψηφιακό ολοκληρωτισμό με πρόσχημα τη βιοασφάλεια, η λύση είναι να στηρίξουν ηγέτες, πολιτικούς και κυβερνήσεις που μπορούν να εμποδίσουν τον ερχομό ενός παγκόσμιου ολοκήρωτισμού. Για να το θέσω απλά, όσο ο Τραμπ με τον Πούτιν είναι ανάμεσα στους ηγέτες της G-20, τότε η ανθρωπότητα θα συνεχίσει να αναπνέει ελεύθερα.