Μαραντόνα: Χαρισματικός και ανυπότακτος μέσα και έξω από τα γήπεδα

Δεν άντεξα την επιθυμία να αλλάξω θέμα για το σημερινό άρθρο και αντί του σχεδίου Πισσαρίδη, να γράψω για τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Και αυτό, διότι ο Αργεντίνος που λατρεύτηκε, ήταν ευλογημένος σαν από θεία δύναμη, να ζωγραφίζει λες και ακούει μουσική την ώρα που αγωνίζεται μέσα στο γήπεδο και να ακολουθεί το ρυθμό, που μόνο αυτός αισθάνεται. Να προσφέρει χαρά, αισιοδοξία και αντικαταθλιπτική θεραπεία, σε πολλά εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη. Κανείς προπονητής δεν μπορούσε να διδάξει, αυτά που ποίησε ο Ντιέγκο.

Δεν ήταν άγιος και οι αδυναμίες του πολλές φορές αποδείχτηκαν καταστροφικές. Αλλά η στάση του και η φωνή του, απέναντι στο άδικο, την καταπίεση, την απληστία των εχόντων, τον πλούτο που ορίζει και καθορίζει τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων, τον κάνουν ξεχωριστή περίπτωση, άξια αναφοράς. Και άλλοι διάσημοι ποδοσφαιριστές είχαν και έχουν χαρίσματα παρόμοια με τον Μαραντόνα.

Πρόσφεραν και προσφέρουν χαρά στα ενενήντα λεπτά του κάθε ποδοσφαιρικού αγώνα. Μέχρις εκεί όμως. Τι έκανε και τι κάνει για παράδειγμα εκτός γηπέδου ο περίφημος Λιονέλ Μέσι, εκτός από το να συγκεντρώνει πλούτο και να διαφημίζει πατατάκια, πολλές φορές φοροδιαφεύγοντας; Τι έκανε ο χαρισματικός ζογκλέρ της μπάλας Ροναλντίνο, που έφτασε στο σημείο, χάνοντας όλες τις αποταμιεύσεις του, να υποστηρίζει τον ρατσιστή πρόεδρο της Βραζιλίας Ζαϊρ Μπολσονάρου, για να μην φυλακιστεί;

Τι έκανε και τι κάνει ο πορτογάλος Κριστιάνο Ρονάλντο, εκτός από τη συσσώρευση πλούτου με διαφημίσεις σαμπουάν και φωτογραφίσεις σε πολυτελή γιοτ, με όμορφες εναλλασσόμενες συνοδούς; Τι έκανε ο Ντέιβιντ Μπέκαμ που έγινε σταρ από τις διαφημιστικές εταιρίες, χωρίς να είναι ευλογημένος; Ούτε αυτοί γεννήθηκαν πλούσιοι.

Από φτωχές οικογένειες προέρχονται, αλλά άλλο δρόμο διάλεξαν. Ποτέ τα μηνύματά τους και η στάση ζωής τους, δεν πέρασε τα όρια των γηπέδων όπως του Μαραντόνα. Του Μαραντόνα που ήταν ηγέτης και σχεδόν μόνος του σήκωνε στις πλάτες του, με το θεϊκό του ταλέντο, ομάδες πόλεις και χώρες. Κάτι που δεν κατάφερε ποτές ο εξ ίσου χαρισματικός συμπατριώτης του Λιονέλ Μέσι.

Μαραντόνα και Φιντέλ

Στα τα πολλά αφιερώματα που διάβασα, βρήκα την επιστολή αντίο του Ντιέγκο για το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο, που συμπτωματικά πέθανε την ίδια ημερομηνία! Γράφει μεταξύ άλλων: «Πέθανε ο φίλος μου, ο έμπιστος μου, που με συμβούλευε, εκείνος που μου τηλεφωνούσε ανά πάσα στιγμή για να συζητήσουμε για την πολιτική, το ποδόσφαιρο, το μπέιζμπολ. Ποτέ δεν έκανε λάθος, για μένα ο Φιντέλ ήταν και θα είναι αιώνιος, ο μοναδικός, ο μεγαλύτερος. Η καρδιά μου πονάει, γιατί ο κόσμος χάνει τον σοφότερο όλων».

»Δεν μπορεί ο καθένας να εξαλείψει τον αναλφαβητισμό σε ένα χρόνο. Δεν μπορεί ο καθένας να χαμηλώσει την παιδική θνησιμότητα από 42% σε 4%. Δεν μπορεί ο καθένας να παρουσιάσει περισσότερους από 130.000 γιατρούς, εξασφαλίζοντας 1 γιατρό για κάθε 130 άτομα, με το υψηλότερο ποσοστό των γιατρών ανά κάτοικο στον κόσμο. Δεν μπορεί ο καθένας να δημιουργήσει τη μεγαλύτερη ιατρική σχολή του κόσμου, με 1.500 ξένους γιατρούς ανά έτος και 25.000 απόφοιτους ιατρικών σχολών από 84 χώρες».

»Δεν μπορεί ο καθένας να στέλνει περισσότερους από 30.000 γιατρούς να εργάζονται σε περισσότερες από 68 χώρες σε όλο τον κόσμο, σε περίπου 600.000 αποστολές. Δεν μπορεί ο καθένας να φτιάξει την μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής, χωρίς παιδικό υποσιτισμό. Δεν μπορεί ο καθένας να εξαλείψει τον αναλφαβητισμό σε ένα χρόνο. Δεν μπορεί o καθένας να χαμηλώσει την παιδική θνησιμότητα από 42% σε 4%. Δεν μπορεί ο καθένας να παρουσιάσει περισσότερους από 130.000 γιατρούς, εξασφαλίζοντας 1 γιατρό για κάθε 130 άτομα, με το υψηλότερο ποσοστό των γιατρών ανά κάτοικο στον κόσμο».

»Δεν μπορεί ο καθένας να δημιουργήσει τη μεγαλύτερη ιατρική σχολή του κόσμου, με 1.500 ξένους γιατρούς ανά έτος και 25.000 απόφοιτους ιατρικών σχολών από 84 χώρες. Δεν μπορεί ο καθένας να έχει δεχθεί πάνω από 600 απόπειρες κατά της ζωής του και 11 πρόεδροι των ΗΠΑ να προσπαθούν να τον ανατρέψουν. Δεν μπορεί ο καθένας να επιβιώνει μετά από 50 χρόνια αποκλεισμού και οικονομικού πολέμου. Δεν μπορεί ο καθένας να φτάνει τα 90 του χρόνια, με πολύ εξέχουσα θέση στην παγκόσμια ιστορία. Αγαπήθηκε από εκατομμύρια. Παρεξηγημένος από τους άλλους λίγους. Αυτό που δεν μπορεί να κάνει κανείς, είναι να τον αγνοήσει.»

Για τη ζωή ενός άρρωστου παιδιού

Στα τέλη του 1984, ένας απεγνωσμένος ιταλός πατέρας, έρχεται σε επαφή με έναν ποδοσφαιριστή της Νάπολι και του ζητάει να μεταφέρει στον προπονητή και τη διοίκηση την επιθυμία του, να διοργανωθεί ένας φιλικός αγώνας. Ο σκοπός ήταν να συγκεντρωθούν χρήματα για τον γιο του, του οποίου η ζωή κινδύνευε και χρειάζονταν χειρουργική επέμβαση το συντομότερο δυνατόν.

Ο τότε πρόεδρος της Νάπολι δεν συμφώνησε να διεξαχθεί ο αγώνας, φοβούμενος τυχόν τραυματισμό κάποιου παίκτη. Το περιστατικό έφτασε όμως στα αυτιά του κορυφαίου εκείνη την εποχή ποδοσφαιριστή στον κόσμο, Ντιέγκο Μαραντόνα. Ο Αργεντινός επαναστάτησε εναντίον του προέδρου, πλήρωσε ρήτρα 12 εκατομμύρια ιταλικές λιρέτες στην εταιρία (Lloyd’s) που ασφάλιζε τα πόδια των παικτών της Νάπολι και είπε: «Δεν πα’ να γ@@@@εί και η Lloyd’s, ο αγώνας αυτός πρέπει να γίνει για χάρη του παιδιού!».

Και μια παγωμένη Δευτέρα του Γενάρη στο μακρινό 1985, ο Μαραντόνα και η παρέα του ταξίδεψαν στην άσημη πόλη Acerra και σε ένα γήπεδο βάλτο, γεμάτο λάσπη και λακούβες, έπαιξαν σαν να ήταν τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών, μπροστά σε ένα κατάμεστο γηπεδάκι που παραληρούσε από χαρά, χαρίζοντας ζωή σε ένα μικρό αγγελούδι. Τον Ντιέγκο Μαραντόνα,κάλεσε μετά στο Βατικανό ο Πάπας για να τον συγχαρεί.

Βγαίνοντας, οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν πως ήταν η συνάντηση του με τον Ποντίφικα. Ο Μαραντόνα απάντησε: «Μάλωσα με τον Πάπα. Μπαίνοντας μέσα στο Βατικανό είδα τους χρυσούς τρούλους και όλα τα χρυσά και πολυτελή διακοσμητικά στον τεράστιο χώρο. Άρχισε να μου μιλάει για το πως η εκκλησία βοηθάει τα φτωχά παιδιά. Εγώ ήμουν ένα από αυτά τα παιδιά και είπα του Πάπα: πούλα τις στέγες φίλε, αν πραγματικά θέλεις να βοηθήσεις. Δεν του άρεσε καθόλου αυτό, αλλά δεν με ενδιαφέρει».

Μισητός στους άρχοντες…

Ξεχώρισα ένα απόσπασμα από τη δημοσίευση του φίλου και συναδέλφου Ντίνου Μήτση στο FB για τον Ντιέγκο. «Το ποδόσφαιρο δεν αλλάζει τη ζωή των ανθρώπων. Αλλάζει όμως τους συμβολισμούς. Επιτρέπει τα όνειρα. Ο Ντιέγκο, στην πραγματικότητα, δεν άλλαξε τη ζωή τους. Πήρε όμως, τα όνειρά τους, που μέχρι τότε ήταν βουβά και τους έδωσε φωνή. Η φτωχή Νάπολι νίκησε την πλούσια και (κυρίως) ισχυρή Γιουβέντους, τη Μίλαν την Ίντερ. Ο Ντιέγκο δεν τις κέρδισε απλώς. Τις ταπείνωσε.»

Όπως έγραψε ο Ουρουγουανός δημοσιογράφος, συγγραφέας και φίλος του Μαραντόνα, ο Εδουάρδο Γκαλεάνο: «Ήταν εύκολο να δικάσουν και να καταδικάσουν τον Ντιέγκο, αλλά δεν ήταν τόσο εύκολο να ξεχάσουν ότι ο Μαραντόνα υπέπιπτε επί χρόνια στο αμάρτημα, να είναι ο καλύτερος στο να καταγγέλλει με στεντόρεια φωνή, πράγματα για τα οποία η εξουσία απαιτεί σιωπή. Οι μηχανισμοί της εξουσίας τον είχαν στο μάτι. Αυτός τους τα έσουρνε έξω από τα δόντια. Αυτή η συμπεριφορά έχει το τίμημά της και η τιμή πληρώνεται τοις μετρητοίς και χωρίς έκπτωση. Και ο ίδιος ο Μαραντόνα τούς έκανε δώρο τη δικαιολογία…»

Ο Μαραντόνα έφυγε στα 60 χρόνια του. Είναι λίγα για εμάς τους κοινούς θνητούς, αλλά θα χρειάζονταν εκατό ζωές για να αποταμιεύσουμε τις συγκινήσεις που έζησε και προσέφερε ο Ντιέγκο. «Μια επαναστατική ιδιοφυία που έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο», όπως έγραψε στο πρωτοσέλιδό της η ιταλική εφημερίδα Corriere Dalla Sera.