Ο Τραμπ δεν είναι ένας άλλος Χίτλερ. Είναι ένας άλλος Ομπάμα

της Caitlin Johnstone  – 

Μπορεί αυτό να μην το θυμάται πολύς κόσμος, αλλά ο Τζωρτζ Μπους ο νεώτερος, κατά την διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας το 2000, είχε πραγματικά ταχθεί ενάντια στην εξωτερική πολιτική επεμβάσεων, την οποία υιοθετούσαν ολοένα και περισσότερο οι ΗΠΑ. Χωρίς να υποστηρίζει κατ’ ελάχιστο τις χερσαίες εισβολές μεγάλης κλίμακας προς μεταβολή καθεστώτων, για τις οποίες έγινε διαβόητη η διακυβέρνησή του, ο Μπους χρησιμοποιούσε συχνά την λέξη «μετριοπαθής» όταν συζητούσε το είδος της εξωτερικής πολιτικής που προτιμούσε, καταδικάζοντας την οικοδόμηση κρατών, την στρατιωτική υπερέκταση και την αντίληψη ότι η Αμερική πρέπει να είναι ένας παγκόσμιος αστυνόμος.

Οκτώ χρόνια αργότερα και αφού εκατοντάδες χιλιάδες ζωές είχαν χαθεί σε Ιράκ και Αφγανιστάν και μια ολόκληρη γεωγραφική περιοχή είχε αποσταθεροποιηθεί με φρικτό τρόπο, ο Ομπάμα, κατά την προεκλογική του εκστρατεία, τάχθηκε εναντίον της εξωτερικής πολιτικής επεμβάσεων του Μπους. Επικράτησε της Χίλαρι Κλίντον με μικρή διαφορά στις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών, ως ένα βαθμό επειδή εκείνη υποστήριξε την εισβολή στο Ιράκ ενώ ο ίδιος την είχε καταδικάσει.

Οι Δημοκρατικοί, επικρίνοντας τις φιλοπόλεμες τάσεις των Ρεπουμπλικάνων, εξέλεξαν έναν πρόεδρο, ο οποίος συνέχισε το “πόκερ” του Μπους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, ενώ επέκτεινε την παρτίδα και σε Λιβύη, Συρία, Υεμένη, Πακιστάν και Σομαλία, δεκαπλασιάζοντας παράλληλα της επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Η Λιβύη κατέρρευσε, καταντώντας ένα διαλυμένο κράτος όπου ανθεί το δουλεμπόριο ενώ μισό εκατομμύριο άνθρωποι σκοτώθηκαν στον πόλεμο της Συρίας, τον οποίο ο Ομπάμα και οι σύμμαχοι των ΗΠΑ κλιμάκωσαν με γεωμετρική πρόοδο.

Οκτώ χρόνια αργότερα, ένας αστέρας τηλεπαιχνιδιών ριάλιτι και μέλος της «Αίθουσας Δόξας» του WWE (WWE Hall of Fame) εκλέχθηκε Πρόεδρος των ΗΠΑ από τους μισούς εκείνους ψηφοφόρους που είχαν σιχαθεί μέχρι θανάτου τους φιλοπόλεμους Δημοκρατικούς. Κατά την προεκλογική του εκστρατεία, ο Τραμπ τάχθηκε υπέρ μιας μη επεμβατικής εξωτερικής πολιτικής, λέγοντας ότι η Αμερική πρέπει να πολεμήσει τους τρομοκράτες αλλά να μην εμπλακεί σε πολέμους αλλαγής καθεστώτων, ενάντια σε άλλες κυβερνήσεις. Κατατρόπωσε τους αντιπάλους του στις προκριματικές εκλογές ως ο μόνος πρόθυμος να καταδικάσει απολύτως τον Μπους και τις ενέργειές του.

Στη συνέχεια κέρδισε τις γενικές εκλογές, ως έναν βαθμό επειδή επιτέθηκε στην επεμβατική εξωτερική πολιτική του προκατόχου του και της αντιπάλου του και επειδή άσκησε κριτική στην επιθετική ατζέντα της Χίλαρυ Κλίντον για ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στην Συρία.Τώρα ενέκρινε την πώληση όπλων στην Ουκρανία, ώστε να μπορεί να τα χρησιμοποιήσει κατά τις Ρωσίας, μια επικίνδυνα επιθετική κίνηση την οποία μέχρι και ο Ομπάμα αρνήθηκε να κάνει, φοβούμενος την αύξηση της έντασης με την Μόσχα. Η κυβέρνησή του έχει κλιμακώσει την στρατιωτική παρουσία στο Αφγανιστάν ενώ κατέστησε απολύτως σαφές ότι το Πεντάγωνο δεν έχει πρόθεση να εγκαταλείψει την Συρία σύντομα, παρά την απουσία οποιασδήποτε λογικής δικαιολογίας για την παρουσία των ΗΠΑ εκεί.

Η CIA μεθόδευσε επιχειρήσεις στο Ιράν έξι μήνες μετά την άνοδο του Τραμπ στην προεδρία, λίγο πριν η κυβέρνηση υιοθετήσει εναντίον της συγκεκριμένης χώρας το ίδιο ακριβώς σενάριο που η κυβέρνηση Ομπάμα είχε υιοθετήσει για την Λιβύη, την Συρία και την Ουκρανία. Ίσως η θητεία των προέδρων των ΗΠΑ περιορίζεται στα οκτώ χρόνια, γιατί τόσο χρειάζεται για να ξεχάσει τα πάντα ο λαός.

Στρατόπεδα συγκέντρωσης στις ΗΠΑ

Κατά το διάστημα που προηγήθηκε των εκλογών του Νοεμβρίου, οι υποστηρικτές του Δημοκρατικού Κόμματος διαβεβαίωναν ξανά και ξανά όλους εμάς της αριστεράς, που υποστηρίζαμε τρίτα κόμματα, ότι αν η Χίλαρι Κλίντον αποτύγχανε να εξασφαλίσει την εκλογή της, θα είχαμε τάγματα εφόδου που θα περιπολούσαν τους δρόμους με το βάδισμα της χήνας και θα δολοφονούσαν ατιμώρητα μη λευκούς, στρατόπεδα συγκέντρωσης για μουσουλμάνους και προγράμματα εξόντωσης από υποστηρικτές της λευκής ανωτερότητας.

Οι συγκρίσεις με τον Χίτλερ γίνονταν ασταμάτητα και όσοι δεν ακολούθησαν το καθιερωμένο αφήγημα των φιλελεύθερων μπορούν να διαβεβαιώσουν πως κατηγορήθηκαν για κυριολεκτική ενίσχυση του αληθινού ναζισμού σε τακτική βάση. Μετά από ένα χρόνο προεδρίας του Τραμπ, οι προβλέψεις Αποκάλυψης για εθνική γενοκτονία όχι μόνο δεν πραγματοποιήθηκαν, αλλά ο ίδιος ούτε καν απελαύνει τόσους μετανάστες όσους ο Ομπάμα. Παρόλα αυτά έχει ρίξει περισσότερες βόμβες από ό ,τι εκείνος. Μας υποσχέθηκαν έναν ακόμα Χίτλερ. Αντ’ αυτού έχουμε έναν ακόμα Ομπάμα, ο οποίος με την σειρά του ήταν ένας ακόμα Μπους.

Οργουελιανό κράτος

Η πορεία προς ένα εταιρειοκρατικό, Οργουελιανό αστυνομικό κράτος στο εσωτερικό και μια παγκόσμια ολιγαρχική ηγεμονία στο εξωτερικό, συνεχίζεται ανεμπόδιστη για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Και φυσικά αυτή η πορεία θα συνεχιζόταν το ίδιο αν είχε κερδίσει η Χίλαρι, απλώς θα ήταν λίγο διαφορετική.

Λιγότερες απορυθμίσεις για το περιβάλλον, μάλλον καταστροφικές κλιμακώσεις εναντίον της συριακής κυβέρνησης και ίσως εναντίον της Ρωσίας, οι ίδιες προσεγγίσεις για το Ιράν και εξίσου μεγάλη επιθετικότητα προς την Βόρεια Κορέα, αλλά χωρίς τα tweets για το μέγεθος των κουμπιών, ενώ δεν θα καταβαλλόταν καμία προσπάθεια για την αποξήλωση του εταιρειοκρατικού προγράμματος υγειονομικής περίθαλψης του Ομπάμα. Τίποτα παραπάνω. Κανείς δεν θέλει να το ακούσει αυτό. Οι Δημοκρατικοί εξακολουθούν και θέλουν να πιστεύουν ότι ο τωρινός πρόεδρος είναι ταυτόχρονα ναζί, μυστικός πράκτορας του Κρεμλίνου, ηλίθιος και παράφρων.

Οι δε υποστηρικτές του Τραμπ θέλουν να πιστεύουν ότι είναι ένας λαϊκός σωτήρας που μάχεται να απελευθερώσει το έθνος από τα νύχια του βαθέως κράτους. Λόγω των κομματικών τους παρωπίδων και οι δύο πλευρές βρίσκουν λόγους να πιστεύουν ότι στον Λευκό Οίκο βρίσκεται είτε ένας σωτήρας είτε ένας προδότης, παρά το γεγονός ότι ουσιαστικά η πολιτική και η συμπεριφορά της χώρας τους παραμένει λίγο-πολύ η ίδια.

Αρκετοί Δημοκρατικοί εξακολουθούν καμιά φορά να μου λένε ότι ο Τραμπ αναμένεται από ώρα σε ώρα να εξελιχθεί απότομα σε έναν Χίτλερ και να αρχίσει να ρίχνει τους σε στρατόπεδα εξόντωσης όσους δεν είναι λευκοί. Κάθε φορά που τους επισημαίνω ότι έκαναν λάθος, όταν κινδυνολογούσαν λέγοντας «οι επιλογές σου είναι η Χίλαρι ή ο Χίτλερ», μερικοί από αυτούς μου απαντούν «δώσε του λίγο χρόνο». Λοιπόν, είχε ήδη αρκετό χρόνο. Έκαναν λάθος.

Άθλιος νεοσυντηρητικός

Δεν απέκτησαν έναν ναζί, απέκτησαν άλλον έναν άθλιο νεοσυντηρητικό. Και από την στιγμή που οι Δημοκρατικοί έχουν ευθυγραμμιστεί με τους νεοσυντηρητικούς, δεν υπάρχει κανένας να αντιτεθεί στην ατζέντα τους, γι αυτό και βλέπουμε τόσες λίγες αντιδράσεις στους διαξιφισμούς του Τραμπ με το Ιράν. Αρκετοί δε υποστηρικτές του Τραμπ εξακολουθούν να μου λένε ότι πολεμάει το βαθύ κράτος.

Ο μόνος όμως τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο πιστευτό αυτήν τη στιγμή, είναι να επαναπροσδιορίσουμε τον όρο «βαθύ κράτος» και να δεχτούμε ότι σημαίνει «οι Δημοκρατικοί και οι οπαδοί τους», κάτι που θα απλώς θα αποτελούσε μια ακόμα συνέχιση των κομματικών καυγάδων, το οποίο είναι και το μόνο πράγμα που ουσιαστικά βλέπουμε μέχρι στιγμής.

Οι μόνοι που προωθούν το αφήγημα της συμπαιγνίας και εργάζονται για την άσκηση δίωξης (impeachment) αυτήν τη στιγμή, είναι οι Δημοκρατικοί και οι συντηρητικοί που είναι αντίθετοι στον Τραμπ (Never Trumpers). Τώρα που ο Τραμπ απέδειξε πως είναι ένα καλό και υπάκουο παιδί, η κοινότητα υπηρεσιών πληροφοριών επικεντρώνει τις προσπάθειές της στην προώθηση της προπαγάνδας εναντίον του κατευνασμού, με σκοπό να εξασφαλίσει υποστήριξη για τις νέες ψυχροπολεμικές της κλιμακώσεις.

Οι οπαδοί του MAGA (Make America Great Again) μου λένε ότι ο άνθρωπός τους αποκλιμάκωσε την κατάσταση στην Συρία, σε μια προσπάθεια να τον παρουσιάσουν λιγότερο φιλοπόλεμο από τον προκάτοχό του, αλλά ούτε αυτό είναι αλήθεια. Μέχρι να εγκαταλείψουν τη Συρία τα στρατεύματα των ΗΠΑ, το μόνο που κάνει αυτή η κυβέρνηση είναι να σκοτώνει ένα σωρό ανθρώπους (πολλοί από αυτούς άμαχοι), να κατέχει τμήματα ενός κυρίαρχου κράτους και να αρνείται να φύγει.

Γιατί υπάρχουν εκεί ακόμα αυτά τα στρατεύματα, από την στιγμή που η Συρία και οι σύμμαχοί της είναι απόλυτα ικανοί να αντιμετωπίσουν όποιους θύλακες του ISIS έχουν απομείνει; Δεν υπάρχει κανένας λόγος, αυτό είναι σίγουρο.Το φταίξιμο δεν ανήκει στον αμερικανικό λαό. Ο αμερικανικός λαός ψήφιζε σταθερά εναντίον των επεμβατικών πολέμων (απόδειξή αυτού είναι το γεγονός ότι όσοι υποψήφιοι κέρδιζαν τις εκλογές τάσσονταν εναντίον των ενόπλων επεμβάσεων). Και μπορεί οι Αμερικανοί να φορτωθούν ενοχές επειδή ανεμίζουν τις σημαίες τους όταν βλέπουν τα στρατεύματά τους, αλλά πάντα έλεγαν όχι όταν τους ζητούσαν να συναινέσουν σε περισσότερους πολέμους για το χτίσιμο αυτοκρατοριών.

Οι Αμερικανοί σε συναινούν σε πολέμους

Στο πρόσφατο άρθρο μου για το πώς το αφήγημα των CNN/CIA για το Ιράν ακολουθεί το ίδιο σενάριο με αυτό της Λυβύης και της Συρίας, οι περισσότερες αντιδράσεις που έλαβα προέρχονταν από καλούς ανθρώπους, που ήθελαν να με διαβεβαιώσουν ότι δεν συναινούν στις στρατιωτικές επεμβάσεις και ότι απλώς προσέφεραν την υποστήριξή τους στον λαό του Ιράν. Αυτό όμως είναι τόσο γλυκό και αφελές όσο και ένα μικρό παιδί που θέλει να βοηθήσει τον καλό γέρο να βρει το σκυλάκι του.

Καταλαβαίνω την επιθυμία σας να βοηθήσετε στην εύρεση του κουταβιού που λέγεται Αμερική, αλλά προς Θεού, μην μπείτε στο φορτηγάκι αυτού του άνδρα. Η θέληση του Αμερικανικού λαού λοιπόν ακούστηκε δυνατά και καθαρά. Δεν συναινούν σε άλλους πολέμους για την αλλαγή καθεστώτων και σε περισσότερες στρατιωτικές επεμβάσεις. Δεν το θέλουν αυτό. Παρόλα αυτά, μέσω της εξαπάτησης από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, ο αμερικανικός λαός παρασύρεται από την κινδυνολογία και την ενοχοποίηση σε μια απρόθυμη συναίνεση τύπου «Καλά… εντάξει τότε», η οποία γρήγορα μετατρέπεται σε ενθουσιώδεις κυματισμούς σημαιών γιατί «πρέπει να στηρίξουμε το στρατό μας, δεν το ξέρεις»; Και το καταλαβαίνω αυτό!

Όλοι γνωρίζουν κάποιον ή κάποια που υπηρετεί στις ένοπλες δυνάμεις και δεν θέλουν να τους στενοχωρήσουν ή να τους κάνουν να νιώθουν ότι η ζωή τους πάει χαμένη. Και αυτό είναι σκέτη τραγωδία! Ποιος θέλει να έχει την επίγνωση για κάτι τέτοιο; Ας είμαστε όμως και ξεκάθαροι: τα στρατεύματα συχνά προέρχονται από τις καλύτερες οικογένειες της μεσαίας και εργατικής τάξης όλων των πολιτειών. Οικογένειες των οποίων το αυξημένο αίσθημα ηθικής για το τι είναι σωστό και λάθος οδήγησε τους νεαρούς γιους και κόρες τους να πάρουν την γενναία απόφαση και να καταταγούν στις ένοπλες δυνάμεις.

Αυτοί οι νέοι άνδρες και γυναίκες γεννήθηκαν με τις πιο υποδειγματικές επιθυμίες. Θέλουν να κάνουν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος και είναι πρόθυμοι να κάνουν την ύστατη θυσία για να το πετύχουν. Οι άνθρωποι αγαπούν αυτές τις οικογένειες και αγαπούν τα παιδιά τους. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι είναι ό,τι καλύτερο διαθέτουμε για το μέλλον. Είναι τόσο αφοσιωμένοι στο γενικότερο καλό που για να το υπηρετήσουν παραμερίζουν το δικό τους καλό. Ξέρετε πόσο σπάνιο είναι αυτό το προτέρημα στους ανθρώπους; Και αυτούς τους νέους ανθρώπους τους παίρνουν μακριά μας από μικρή ηλικία, είτε επειδή σκοτώνονται είτε επειδή τα όμορφα μυαλά τους καταστρέφονται, καθώς στρεβλώνονται από την πολεμική μηχανή ώστε να πιστεύουν πως το καλό είναι κακό. Τους παίρνουν και τους χρησιμοποιούν για να φουσκώνουν την ματαιοδοξία λίγων εγωιστών.

Σε έναν υγιή πολιτισμό, το γενικό συμφέρον θα υπαγόρευε τις επιθυμίες αυτών των νέων ανδρών και γυναικών. Δυστυχώς, το «γενικό συμφέρον» που θα καθοριζόταν από την θέληση του λαού, δεν ακούγεται. Δεν θεσπίζεται. Η θέληση του λαού έχει δείξει επανειλημμένα ότι δεν θέλει να στέλνει αυτούς τους νέους ανθρώπους μακριά για να σκοτώνουν τους νέους ανθρώπους μιας άλλης χώρας και να ενισχύουν τις μετοχές κάποιων λίγων καρκινωματικών όντων. Η θέληση του λαού λέει σταθερά όχι σε αυτό αλλά έχει καταπνιγεί από μια μικρή ομάδα αιμοδιψών βρικολάκων. Παράσιτα που ευχαρίστως θα αχρήστευαν οποιονδήποτε αριθμό νέων κορμιών για να κερδίσουν τις μικρές τους πεομαχίες, μέχρι να ικανοποιηθούν τελικά από τον αριθμών των μηδενικών στους τρατπεζικούς τους λογαριασμούς.

Πολεμικά κόμματα

Προειδοποίηση για spoiler: δεν θα ικανοποιηθούν ποτέ. Οι Αμερικανοί μιλάνε για την ικανότητα του «να καταλαβαίνεις τις κομματικές βλακείες» σαν να είναι κάποια μαγική δύναμη, αλλά δεν είναι. Και τα δύο κόμματα δρουν με ελαφρώς διαφορετικούς τρόπους για τους ίδιους ακριβούς σκοπούς, δουλεύοντας μαζί, σαν το συνδυασμό χτυπημάτων τζαμπ-κρος ενός πυγμάχου, προκειμένου να προωθήσουν την ίδια φιλοπόλεμη, εταιρειοκρατική, ολιγαρχική ατζέντα και δεν υπάρχει λόγος να τα πιστέψουμε κανένα από τα δύο για οτιδήποτε.

Η Αμερική έχει δύο εταιρειοκρατικά πολεμικά κόμματα που υπηρετούν μια πλουτοκρατική τάξη εκλεκτών. Το ένα από αυτά φοράει καπέλο καουμπόι και το άλλο έχει ροζ μαλλιά. Αυτό είναι όλο. Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να δεις για να απελευθερωθείς από την αυταπάτη. Σας παρακαλώ Αμερικανοί, σταματήστε να επιτίθεστε ο ένας στον άλλον για τα δεινά που σας έχει φέρει αυτή η μικρή ομάδα κοινωνιοπαθών. Σταματήστε να πιστεύετε αυτήν την παράσταση καλού/κακού μπάτσου των δύο κομμάτων, την οποία χρησιμοποιούν οι ελίτ για να στρέφουν τους Αμερικανούς των αστικών περιοχών ενάντια στους Αμερικανούς των αγροτικών περιοχών και στρέψτε την οργή σας προς τους πραγματικούς εχθρούς σας.

---

Πηγή: Μedium