Δεξιά αμφισβήτηση και καθεστωτική αντιφασιστική ρητορική

Η Ιταλία, τρίτη οικονομία στην ΕΕ, και ο ισλαμιστής Ερντογάν είναι ανόμοιες περιπτώσεις, αλλά έχουν κοινό αντίπαλο τις κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές ελίτ στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Στην Ιταλία ο λαός έδωσε την πλειοψηφία στα κόμματα που αμφισβητούν την πολιτική των Βρυξελλών-Βερολίνου. Στην Τουρκία ο κυρίαρχος της πολιτικής σκηνής Ερντογάν (απειλητικός και επικίνδυνος για μας) αμφισβητεί το δικαίωμα των ΗΠΑ να ρυθμίζουν τη ζωή της χώρας του, να διορίζουν κυβερνήσεις της αρεσκείας τους.

Οι ελίτ χρησιμοποιούν την οικονομία ως όπλο εναντίον τους. Στην Τουρκία η λίρα άρχισε να παίρνει την κατηφόρα κατά την προεκλογική περίοδο και ανάλογα με την πορεία του Ερντογάν. Πάνω αυτός κάτω αυτή. Ο οικονομικός πόλεμος θα επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα αλλά είναι πολύ αμφίβολο ότι θα ρίξει τον Ερντογάν. Παρεμπιπτόντως, ο Ερντογάν μας απειλεί, αλλά δεν βασίζεται μόνο στην ανοχή των ΗΠΑ. Τον ενθαρρύνει κυρίως η ψοφοδεής στάση της εκάστοτε κυβέρνησης των Αθηνών.

Στην Ιταλία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Σ. Ματαρέλα, προκάλεσε πολιτική, οικονομική και κοινωνική αναταραχή, έκανε πραξικόπημα για να διασώσει την Ευρώπη, για την ακρίβεια την πολιτική του Βερολίνου και του ευρωιερατείου που βλάπτουν την Ιταλία και το λαό της. Ο Σαβόνα, ο προταθείς υπουργός Οικονομικών που απόρριψε ο Ματαρέλα, δήλωσε: “δεν υπάρχει Ευρώπη αλλά μόνο η Γερμανία περιτριγυρισμένη από δειλούς“.

«Ιl palazzo contre la piazza»- το παλάτι ενάντια στην πιάτσα, στα πεζοδρόμια – λένε στη Ρώμη. Ο Λουίτζι ντι Μάιο, ηγέτης του πρώτου κόμματος, των Πέντε Αστέρων, δήλωσε: «να μας πουν ότι οι εκλογές είναι άχρηστες και ότι αποφασίζουν τα λόμπι και οι Οίκοι Αξιολόγησης». Τα ίδια έγιναν στην Ελλάδα με το δημοψήφισμα. Ο υποτιθέμενος σεβασμός της λαϊκής ετυμηγορίας ποδοπατιέται όχι στο προτεκτοράτο η Ελλάς αλλά στο τρίτο ισχυρότερο κέντρο της ΕΕ, στην Ιταλία. Ας σημειωθεί, πάντως, ότι ο Ντι Μάιο καταλόγισε στους Οίκους Αξιολόγησης, και όχι στο Βερολίνο, την ευθύνη για το πραξικόπημα του Ματαρέλα.

Έτσι, και έστειλε μήνυμα συνδιαλλαγής με το Βερολίνο και ταυτόχρονα επισήμανε ότι η Μέρκελ δεν είναι ούτε το μοναδικό ούτε, ίσως, το πιο ισχυρό κέντρο της αντίδρασης. Να θυμόμαστε ότι τα δυο κόμματα στήριξαν λαϊκές δυνάμεις, αλλά πηγή της δύναμής τους είναι μεγαλοεπιχειρηματίες, ιδίως της Λέγκας. Εξάλλου οι Ιταλοί είναι μαέστροι σε ελιγμούς, δολιχοδρομήσεις και κινήσεις παρασκηνίου. Η μάχη Ιταλία-Βρυξέλλες θα είναι περίπλοκη και όχι σύντομη.

Οικονομική και εθνική κρίση

Η κρίση έχει διπλό χαρακτήρα: Οικονομικό και Εθνικό. Το ότι ο διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι ο Ιταλός Ντράγκι δεν παίζει ρόλο. Δεν τον έβαλαν εκεί για να θυμάται ότι είναι Ιταλός, αλλά επειδή μπορεί να το ξεχάσει. Μια δεύτερη όψη του προβλήματος είναι η εξής: Ως τώρα ξέραμε ότι η Δεξιά ήταν υποστηρικτής των κατεστημένων δυνάμεων ενώ η Αριστερά ήταν ο χώρος αμφισβήτησης. Αυτό είναι παρελθόν. Οι δυνάμεις της Δεξιάς έχουν διασπαστεί σε πατριωτικές και σε νεοφιλελεύθερες/παγκοσμιοποιημένες, με τις τελευταίες να κυριαρχούν.

Η Αριστερά έχει αλλοιωθεί στον πυρήνα της. Είναι πλέον ο καλύτερος υποστηρικτής του Συστήματος. Στην πράξη μόνο μικρές ομάδες αμφισβήτησης, πολιτικά ανίσχυρες και συνήθως αόμματες, έχουν απομείνει στα αριστερά του φάσματος. Για καλό ή για κακό ούτε η Δεξιά έχει Μουσολίνι, ούτε η Αριστερά Λένιν ή Γκράμσι. Μικρού αναστήματος άτομα επιχειρούν να κυβερνήσουν τον Πλανήτη. Τα ΜΜΕ της κυρίαρχης ευρωπαϊκής ελίτ αντιμετωπίζουν πολύ θετικά τη μεταλλαγμένη «Αριστερά», με κορυφαίο παράδειγμα τον ΣΥΡΙΖΑ. Πατριάρχης της μετάλλαξης ήταν ο Τόνι Μπλερ και στην Ελλάδα ο Σημίτης, αλλά ο Τσίπρας είναι πλέον ο φυσικός της ηγέτης.

Η Μέρκελ και ο Γιούνκερ είναι οι επιφανείς εκπρόσωποι του ευρωιερατείου, η ελίτ που γίνεται μέρα τη μέρα ο νεκροθάφτης της Ενωμένης Ευρώπης. Η κυριαρχία τους φθίνει, όχι ραγδαία αλλά σταθερά. Το προμήνυμα ήρθε από τη Γαλλία, όταν η Λεπέν ξεπέρασε το 30%. Βαθιά αναταραχή προκάλεσαν οι εκλογές στην Ιταλία. Ακόμα και τώρα δεν αποκλείεται να επικρατήσουν τελικά στην Ιταλία οι κατεστημένες δυνάμεις.

Ακόμα κι αν συμβεί αυτό απλώς θα καθυστερήσει τη φορά των πραγμάτων. Η προπαγάνδα ότι αντίπαλος είναι ο δήθεν ανερχόμενος φασισμός αφήνει αδιάφορους όλο και περισσότερους, επειδή η εναλλακτική που προσφέρουν η Μέρκελ, ο Μακρόν ή ο Τσίπρας είναι η φτώχεια, η περιφρόνηση της δημοκρατίας, η καταπάτηση της λαϊκής κυριαρχίας και η καταστροφή της πατρίδας. Με μια λέξη φαίνονται χειρότεροι από αυτό που λένε ότι μας απειλεί.

Προς σύγκρουση

Ο διχασμός της ιταλικής αστικής τάξης θα βαθύνει, αντιμετωπίζοντας άλυτα προβλήματα. Και οι αντιστάσεις θα είναι πιθανόν ισχυρότερες, επειδή στην Ιταλία η αστική τάξη δεν έχει σχέση με τη διαβρωμένη, ανίκανη και ασθενή ελληνική αστική τάξη. Η κρίση στην Ευρώπη έχει ταυτόχρονα ταξικό και εθνικό χαρακτήρα. Πλήττει τους πληβείους, αλλά κυρίως διχάζει τους μεσαίους: άλλοι ξεπέφτουν και άλλοι, οι λιγότεροι, διασώζονται.

Αξίζει να σημειωθεί, για να αποδίδουμε τα του Καίσαρος, ότι η ανάλυση του Κεφαλαίου που έκανε ο Μαρξ του επέτρεψε να προβλέψει, πριν από δυο αιώνες, αυτή την εξέλιξη των μικρομεσαίων σε περιόδους κρίσης. Ταυτόχρονα τα πιο αδύναμα κράτη κινδυνεύουν να χάσουν ή έχασαν ήδη την εθνική τους κυριαρχία και πολύ πιθανό να χάσουν και την εδαφική τους ακεραιότητα, όπως η Ελλάδα. Το Σκοπιανό θα προστεθεί στους υπάρχοντες αλυτρωτισμούς, είναι υποθήκη δεινών.

Μπαίνουμε ταχέως στην τελική φάση σύγκρουσης σε πλανητικό επίπεδο. Οι ΗΠΑ διατηρούν μεν τον τίτλο της υπερδύναμης, αλλά αδυνατούν πλέον να επιβληθούν στρατιωτικά. Και χρειάζεται να παρέμβει δραστικά η Κίνα (αγοράζοντας μαζικά αμερικανικά προϊόντα αξίας περίπου 300δις $) για να διασώσει τις ΗΠΑ από την καταστροφή, απομακρύνοντας προσωρινά τον κίνδυνο πολέμου.

Ο πόλεμος παραμένει επίκαιρος επειδή η οικονομία των ΗΠΑ στηρίζει την ανάπτυξή της στους εξοπλισμούς, ενώ της Κίνας και της Ρωσίας όχι: Πχ οι ΗΠΑ το 2015 είχαν αμυντικό προϋπολογισμό 611 δισ $, η Κίνα είχε 215 δις $ και η Ρωσία 69 δις $, λίγο περισσότερα από την Ινδία και τη Σαουδική Αραβία. Έως το τέλος της θητείας Τραμπ οι ανατροπές θα είναι απότομες και ριζικές. Πιθανότατα θα ξημερώσει ένας διαφορετικός Κόσμος.