Η Ελλάδα έχει λύσεις απέναντι στην Τουρκία, αρκεί να θέλει…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τουρκική επιθετικότητα αντιπροσωπεύει μία δύσκολη κατάσταση για την Ελλάδα. Ωστόσο, ο κίνδυνος που αντιπροσωπεύει προσφέρει και ευκαιρίες. Πέρα από όσα κάνει η Αθήνα, κανείς δεν θέλει μία υπερβολικά ισχυρή Τουρκία. Γι’ αυτό και υπάρχουν μεγάλα περιθώρια για συμμαχίες και συνεργασίες προς όλες τις κατευθύνσεις και σχεδόν με όλους τους δρώντες, ακόμα και με αυτούς που έχουν επιλέξει να είναι σήμερα φιλότουρκοι. Αυτό, άλλωστε, έχει ήδη φανεί.

Για να μπορέσεις να κάνεις συμμαχίες και συνεργασίες, όμως, πρέπει πρωτίστως να υπάρχεις. Κανείς δεν πρόκειται να συμμαχήσει με ένα γεωπολιτικό φάντασμα που δεν θέλει συμμάχους, αλλά προστάτες. Είναι δεδομένο, λοιπόν, ότι πρέπει να οικοδομήσεις τη γεωπολιτική σου ταυτότητα. Προϋπόθεση για όλα είναι η ενίσχυση της στρατιωτικής μας αποτροπής.

Αυτό δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται. Εκτός από τα εξοπλιστικά προγράμματα που έχει ήδη δρομολογήσει η Αθήνα, πρέπει να αξιοποιηθεί το γεγονός ότι έχουν αλλάξει τα δεδομένα στη στρατιωτική τέχνη, επιστήμη και τεχνολογία. Οι αντάρτες Χούτι στην Υεμένη είναι μία υποκρατική οργάνωση με πολύ περιορισμένες δυνατότητες. Τους βοηθάει το Ιράν, βέβαια, αλλά κι αυτό δεν είναι τεχνολογική υπερδύναμη. Όταν, λοιπόν, οι Χούτι έχουν ικανότητες στρατηγικής προβολής ισχύος και εμείς ακόμα συζητάμε αν μπορούμε να φτιάξουμε πέντε οπλικά συστήματα, τότε τι να πεις.

Είναι δεδομένο ότι βρισκόμαστε στην αρχή μιας μεγάλης επανάστασης στις στρατιωτικές υποθέσεις. Έχει πολλές συνιστώσες, γεωπολιτικές και τεχνολογικές. Ένα κομμάτι αυτής της επανάστασης είναι η λεγόμενη 4η βιομηχανική επανάσταση: Η τεχνολογία στους αισθητήρες, στους πυραυλοκινητήρες, στην τεχνητή νοημοσύνη και σε πολλά άλλα, τα οποία επηρεάζουν άμεσα και καθοριστικά τον συσχετισμό δυνάμεων στο επίπεδο των οπλικών συστημάτων.

Διάθεση για επιβίωση

Δεν είμαι αντίθετος με τα ήδη δρομολογημένα πανάκριβα εξοπλιστικά προγράμματα, αλλά παράλληλα μπορούμε να αναπτύξουμε πολύ γρήγορα και με χαμηλό κόστος τη στρατιωτική μας ικανότητα και ταυτοχρόνως να κάνουμε και στην εθνική μας οικονομία μία ένεση εισαγωγής χρήσιμων τεχνολογιών. Να σταματήσουμε το brain drain και να επαναφέρουμε επιστήμονες στην Ελλάδα. Να θέσουμε τις βάσεις για να αναζωογονήσουμε την οικονομία μας. Έχει γίνει στον κόσμο ποτέ αυτό; Βεβαίως, το έχουν κάνει με τεράστια επιτυχία οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η Νότια Κορέα, η Σιγκαπούρη και άλλες χώρες.

Λύσεις υπάρχουν. Αυτό που είναι αμφίβολο εάν υπάρχει είναι η διάθεση για αντίσταση. Και γι’ αυτό δεν υπάρχει υποκατάστατο, εξ ου και είναι το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας. Θέλουμε να αντισταθούμε ή όχι; Δεν μιλάω μόνο για τις ελίτ, οι οποίες έχουν δείξει εμπράκτως την απροθυμία τους. Μιλάω και για τους πολίτες. Αυτό που θα λέγαμε με αριστερή ορολογία “οι πλατιές λαϊκές μάζες”. Θέλει ο ελληνικός λαός να διεκδικήσει τον εαυτό του και να υπερασπίσει την πατρίδα του;

Το ερώτημα θα έπρεπε να έχει αυτονόητη απάντηση, αλλά πλέον βλέπουμε πολλαπλά μηδενιστικά φαινόμενα. Δεν μιλάω μόνο γι’ αυτούς που λένε, «οι Τούρκοι είναι φίλοι μας», ή «δεν θα πολεμήσουμε για το πετρέλαιο», ή «τα έθνη είναι ξεπερασμένα και είμαστε μπροστά σε μία παγκόσμια δημοκρατία». Μιλάω ακόμα και για ανθρώπους που διαπνέονται από έναν δημοκρατικό πατριωτισμό, αλλά που πια έχουν καταβληθεί από τη “γεωπολιτική του τάφου”. Είναι αυτοί που πιστεύουν ότι είμαστε χαμένοι, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα, ότι δεν υπάρχουν ηγεσίες, ότι δεν μπορεί να υπάρξει αντίσταση κ.λπ.

Σταυροδρόμι για την Ελλάδα

Το τελικό ερώτημα που πρέπει να το απευθύνουμε στους εαυτούς μας, είναι αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Αν η Ελλάδα θέλει να διεκδικήσει τον εαυτό της. Αν η απάντηση είναι θετική, τότε πράγματι υπάρχουν δυνατότητες για να το επιτύχει. Δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε ούτε από τη γεωγραφία, ούτε από την ιστορία. Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο είμαστε. Εδώ πρέπει να λειτουργήσουμε, δεν μπορούμε να πάρουμε τη χώρα και να την τοποθετήσουμε δίπλα στη Νέα Ζηλανδία.

Ούτε να μετακινηθούμε στο μέλλον, ή στο παρελθόν. Εδώ βρισκόμαστε και εδώ πρέπει να δράσουμε. Κάθε ιστορική περίοδος έχει κινδύνους και ευκαιρίες. Όσο περισσότεροι είναι οι κίνδυνοι, τόσο περισσότερες και οι ευκαιρίες. Έχουμε μπροστά μας ένα κρισιμότατο σταυροδρόμι: Ή θα διεκδικήσουμε τον εαυτό μας εκ νέου διά της αντιστάσεως απέναντι στον τουρκικό ηγεμονισμό, ή θα εγκλωβιστούμε σε μία διαδικασία απαξίωσης και έκλειψης της Ελλάδος από το γεωπολιτικό γίγνεσθαι και τελικά από την ιστορία…