Έχει λόγο ύπαρξης το ελληνικό έθνος σήμερα;

Το 1819 στο Παρίσι εκδόθηκε μια μπροσούρα από ανώνυμο Έλληνα διανοούμενο με τίτλο “Κρίτωνος στοχασμοί”. Σε αυτήν γράφει σε ένα σημείο: «ἡ ἔλλειψις τοῦ πατριωτισμοῦ, ὁ ζῆλος δηλαδὴ τοῦ κοινοῦ συμφέροντος, ὁ ὁποῖος, τέκνον εὐγενὲς τῆς ἐλευθερίας, φεύγει ὅταν ἡμέραι δουλικαὶ ἠμαύρωσαν τὴν πατρίδα, καὶ ἀφίνει τὰς καρδίας εἰς μόνον τὸ πάθος τοῦ προσωπικοῦ συμφέροντος, πάθος καὶ γνώρισμα τῶν ἀγρίων».

Στην διάρκεια του καθεστώτος των μνημονίων και έως σήμερα, συγκεντρώνονται στο ελληνικό έθνος διαρκώς περισσότερα χαρακτηριστικά που ωθούν να σκεφτούμε αν όντως υπάρχουν λόγοι που να αιτιολογούν την εθνική μας ύπαρξη. Πρώτα η θέση του ελληνικού κράτους στο ευρωπαϊκό και το διεθνές διακρατικό σύστημα τείνει όλο και περισσότερο στην κατάσταση του αποτυχημένου, και κατά στιγμές του ανυπόστατου.

Ο καθένας μπορεί να παίρνει οτιδήποτε θέλει από την Ελλάδα: το αμερικανικό κράτος βάσεις χωρίς κανέναν αντάλλαγμα∙ το γερμανικό πλούτο με ποικίλους εκβιασμούς που μετά βίας κρύβουν τον χαρακτήρα σύγχρονων μορφών λεηλασίας∙ το τουρκικό γκρίζες ζώνες και δυνάμει κυριαρχικά δικαιώματα και κυριαρχία. Και ακολουθούν και άλλα κράτη που όλο και κάτι αρπάζουν από το ελληνικό, φτάνοντας έως και τον ανυπόστατο Ζελένσκι, ακόμη και αυτός.

Αλλά και μεμονωμένες επιχειρήσεις όπως η Ελληνικός Χρυσός, η Fraport, το Ελληνικό κ. ά. Εντός αυτής της χορείας κρίσιμο ρόλο απίσχνασης της κρατικής υπόστασης παίζουν οι ντόπιοι ολιγάρχες, οικονομικά παράσιτα στον αθλητισμό, στα μέσα ενημέρωσης, οι οποίοι απομυζούν δημόσιο χρήμα με εκβιασμούς μετά βίας συγκαλυπτόμενους. Παρέα τους οι τράπεζες, που ενώ χρωστούν ως αγύριστα στην ελληνική κοινωνία 50 δισεκατομμύρια, εξακολουθούν να μην δανείζουν καν τις οικονομικές δραστηριότητες. Αντίθετα κατάσχουν τα σπίτια των ταπεινών, αλλά δανείζουν ασύστολα πολλά πολιτικά πρόσωπα, με πρώτο τον κ. Μητσοτάκη και πολιτικά κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, πέρα από κάθε όριο.

Πρόσφατα στον κύκλο της λεηλασίας της κοινωνίας προστέθηκαν οι εταιρείες ηλεκτρικής ενέργειας και οι συναφείς μεταπράτες, προκαλώντας ένα φαύλο κύκλο πληθωρισμού, ακρίβειας και καταστροφής χιλιάδων άλλων επιχειρήσεων και απομύζησης νοικοκυριών. Φυσικά η κλοπή ορίζεται άκρως φιλελεύθερα ως ελεύθερη αγορά. Όπως άλλωστε η κατάσχεση προς πλειστηριασμό των πρώτων κατοικιών.

Όλα σε έκπτωση 

Συμπλήρωμα της ελεύθερης αγοράς η ελεύθερη δημόσια έκφραση συμπυκνωμένη στην καλά εξαγοραζόμενη από την κυβέρνηση αγραμματοσύνη και ασυδοσία των μέσων ενημέρωσης με βάση, ωστόσο, δημόσιες συχνότητες και δημόσιο χρήμα. Και, (κορωνίδα άραγε;) το αρμόδιο δικαστικό σύστημα διέταξε ανακρίσεις για την εκτέλεση ενός χιμπατζή, αλλά όχι για την οικονομική εκτέλεση εδώ και χρόνια μεγάλων κοινωνικών ομάδων, αλλά και την κατά συρροή παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας στα όρια της συνταγματικά οριζόμενης προδοσίας. Όσο για την δικαστική διαχείρισή των σκανδάλων, εδώ γελάνε.

Αυτή η διαρκής εθνική έκπτωση καθρεφτίζεται στα πολιτικά κόμματα, τα τρία της εξουσίας, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Δεν ανταγωνίζονται ποιο θα προτείνει την καλύτερη παραγωγική ανάπτυξη της χώρας ως αντικειμενικά μόνη λύση, αλλά ποια και τι ύψους επιδόματα θα δώσει. Δεν ανταγωνίζονται ποιο και πως θα αντιμετωπίσει τον ακήρυκτο πόλεμο του τουρκικού κράτους εναντίον μας, αλλά ποιο θα απλώσει μακρύτερα το χέρι του πολιτικού ζητιάνου να ζητήσει προστασία από τους ξένους ισχυρούς επικυρίαρχους και μαζί προστασία της εσωτερικής εξουσίας του το καθένα.

Είμαστε ένα έθνος σε διαρκή έκπτωση η οποία ξεκινάει και αναπαράγεται από τις πολιτικές, τις κρατικές και οικονομικές κορυφές της χώρας αλλά έχει ήδη διαχυθεί εν μέρει στην κοινωνία. Μεγάλο μέρος των Ελληνίδων και των Ελλήνων, εκείνοι που έχουν αντικειμενικό συμφέρον να στραφούν εναντίον αυτού του συστήματος για να σώσουν τον εαυτό τους και έτσι την χώρα, παίρνουν υπάκουα αυτό που τους επιτρέπουν τα ηγετικά οικονομικά και πολιτικά παράσιτα. Έτσι, στρέφονται όλο και εντονότερα από το παρελθόν στην παραοικονομία, στην αρπαχτή. Είναι εκατομμύρια οι πολίτες οι οποίοι φυτοζωούν, αλλά βαριά ηττημένοι κλείνονται στον φόβο, εντέλει στρέφεται ο καθένας εναντίον του εαυτού του.

Νέοι και νέες, οι πιο ταπεινοί, φτιάχνουν ένα επιβιωτικό μαγαζάκι, ένα καφενεδάκι που αλλάζει χέρια κάθε έξι μήνες. Οι πιο προσοντούχοι, οι όντως μορφωμένοι παλεύουν με τα νύχια τόσο θαυμαστά και επίμονα να στήσουν μια μικρή τεχνολογική επιχείρηση. Όλοι μόνοι τους με ένα ΕΣΠΑ που διαχειρίζεται πολιτικά ένας κουτοπόνηρος και άσχετος πλασιέ βιβλίων. Και η κα Κεραμέως πάνω από τα κεφάλια των παιδιών και των νέων, φανατική καλόγρια πλην στο όνομα της αγοράς, προσπαθεί επίμονα να κάνει την δημόσια εκπαίδευση χειρότερη, να μην μορφώνονται έστω λίγο. Ακόμη να αντιστρέψει τις επιτυχίες των ΑΕΙ ώστε να γίνουν αποτυχημένα ιδρύματα. Άλλοι μεταναστεύουν και υποκαθίστανται από ένα χωρικό Αφγανό. Υποκαθίσταται ένας καλός τεχνίτης ή ένας επιστήμονας από ένα χωρικό που δεν καλλιεργεί καν; Όλοι, και οι μετανάστες, τρέχουν μόνοι και τα πολιτικά κόμματα εξουσίας φροντίζουν το καθένα για πάρτι του. Μπορεί έτσι να επιζήσει ένα έθνος;