Οι αόρατοι ντελιβεράδες και οι κανόνες της “πολιτικής αγοράς”

Κοίταζα ξανά και ξανά τις εικόνες, στη Θεσσαλονίκη, τον περασμένο Σεπτέμβρη, τον ντελιβερά που παρασυρόταν από τις πλημμύρες. Προσπαθούσε να σώσει τη μηχανή, τα φαγητά, χωρίς να τον νοιάζει για τον ίδιο. Στο τέλος “ηττήθηκε” από την ορμή του νερού. Η μηχανή του ξέφυγε και παρασυρμένη από την πλημμύρα εξαφανίζεται… Χάθηκαν η μηχανή, τα φαγητά (!!!). Και εκείνη την ώρα, ο καθένας ευλόγως σκέφτεται ποιοι τον ανάγκασαν να δουλέψει κάτω από τέτοιες καιρικές συνθήκες. Και όλους τους ντελιβεράδες. Και, ακόμη, ποιοι με τέτοιες καιρικές συνθήκες παραγγέλλουν χωρίς να σκέφτονται αυτόν που θα πρέπει να μεταφέρει το φαγητό και μάλιστα να το θέλουν να φθάσει και στην ώρα του.

Όχι, δεν θα πούμε ντροπή. Θα πρέπει να δούμε βαθύτερα το ζήτημα τούτο. Είναι ένα απλουστευμένο ζήτημα, απλής “λογικής” με βάση τους “νόμους της αγοράς”. Κάπως έτσι “αποκαλύφθηκε” και στην Κύπρο πως μια ψηφιακή πλατφόρμα έχει ανθρώπους και εργάζονται με μηδέν δικαιώματα και (σχεδόν μηδέν) ωφελήματα. Επιδοτούν τον εργοδότη, τον μεσάζοντα(!), λίγο-πολύ και το προϊόν, που μεταφέρουν στον καταναλωτή. Αυτή είναι η αλήθεια, η οποία ήταν κρυμμένη βαθιά μέσα στην αλυσίδα των συμφερόντων, επειδή πρωτίστως -μεταξύ άλλων- οι επηρεαζόμενοι, οι εργαζόμενοι, είναι αλλοδαποί.

Αυτή τη δουλειά, πολλοί λίγοι Κύπριοι την κάνουν. Και δεν θα μάθαινε κανείς τίποτα, εάν αυτοί οι άνθρωποι δεν κατέρχονταν σε απεργία. Εάν δεν αποφάσιζαν –μετά και την τελευταία μείωση στα εισοδήματά τους– πως το ποτήρι ξεχείλισε και έπρεπε να αντιδράσουν. Και αντέδρασαν γιατί δεν είχαν και πολλά να χάσουν, μόνο τις… αλυσίδες τους. Δεν έχουν “χρυσές βίζες“. Και ενόψει του γεγονότος ότι το θέμα βγήκε στην επιφάνεια, ξεκίνησε η δημόσια συζήτηση. Αλλά και η παρέμβαση του αρμόδιου υπουργείου, που μέχρι και την απεργία δεν άκουσε, δεν είδε, δεν έλεγξε. Αλλά και οι συντεχνίες, που σχεδόν “αιφνιδιάστηκαν”.

Οι ντελιβεράδες, εκείνοι που πληρώνονται με την ώρα, όταν και όποτε τους χρειαστεί το αφεντικό, είναι το σύγχρονο προλεταριάτο. Δεν έχουν μοίρα στον ήλιο. Είναι αναλώσιμοι αν και απαραίτητοι στην καθημερινότητα όλων. Είναι η γενιά που το μέλλον της είναι σκοτεινό και αβέβαιο. Πολύ τρέξιμο, πολλές ώρες για ένα κομμάτι ψωμί. Κυρίως ξένοι, που δέχονται τον κάθε συμβιβασμό καθώς τα οικονομικά αδιέξοδα τους επιβάλλουν την όποια “ποινή”.

Η Σπανού για τους “Απαρατήρητους”

Στο βιβλίο της “Απαρατήρητοι”, η καλή συνάδελφος Αγγελική Σπανού, ασχολείται με αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι πάντα εκεί, αλλά για τους περισσότερους είναι… αόρατοι.

Περνούν απαρατήρητοι. Γράφει: «Έχεις προσέξει ποτέ τα χέρια της ταμία στο σουπερμάρκετ που ψωνίζεις; Ξέρεις το όνομα του ντελιβερά που σου φέρνει την παραγγελία σου; Είναι ερωτευμένη η κυρία στα διόδια; Πώς αντέχει την μπόχα η οδοκαθαρίστρια; Τι σκέφτεται μια τηλεφωνήτρια όταντελειώνει η βάρδια; Βαριέται μια ταξιθέτρια βλέποντας την ίδια παράσταση κάθε βράδυ; …Τι νιώθει ένας δικαστικός κλητήρας την ώρα της έξωσης; Και τι ζωή είναι αυτή; Υπάρχει πόνος, έλλειψη, απελπισία ή μόνο ανία, μοναξιά και εσωτερική ακινησία; Συνηθίζεται η πλήξη ή γίνεται όλο και πιο ανυπόφορη; Αντέχεται η απόσταση από τους άλλους και ο καταναγκασμός της επανάληψης; Και όλοι αυτοί, οι απαρατήρητοι, πώς μας βλέπουν; Τι σκέφτονται για εμάς; Σίγουρα πολύ περισσότερα απ’ όσα εμείς γι’ αυτούς. Δεν τους αναγνωρίζουμε, δεν τους προσέχουμε, δεν μας ενδιαφέρει να τους ακούσουμε. Και ίσως κάτι χάνουμε. Γιατί εκείνοι μας ξέρουν καλά. Κάποιες φορές, καλύτερα απ’ όσο εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας».

Πρέπει να υπενθυμιστεί, για να μην ξεχνάμε ποτέ, ότι κάποτε οι συνθήκες ανάγκαζαν τους Κυπρίους να μεταναστεύσουν για μια καλύτερη ζωή. Με τα καράβια του μισεμού, με πενταροδεκάρες στην τσέπη, μετανάστευαν για να δουλέψουν διπλές βάρδιες, τις δύσκολες βάρδιες, που δεν προτιμούσαν οι ντόπιοι. Στριμωγμένοι σε υγρά δωμάτια με άλλους συμπατριώτες τους έκαναν υπομονή μέχρι να ξημερώσει καλύτερη ημέρα. Ήταν για τους ντόπιους οι… ξένοι, που είναι έτοιμοι να κάνουν τις δύσκολες εργασίες. Αυτό, δηλαδή, που γίνεται τις μέρες στην Κύπρο.