Γιατί ο Τραμπ σπεύδει για τη διαδοχή της “RBG”
21/09/2020
Οι ένοικοι του Λευκού Οίκου έρχονται και παρέρχονται, όμως οι δικαστές του εννεαμελούς Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, υπηρετούν δια βίου. Είναι αυτό το στοιχείο που εξηγεί το γιατί η μάχη για την αντικατάσταση της δικαστού Ρουθ Μπέιντερ Γκίνζμπεργκ (της “διαβόητης RBG” με τη μεγάλη ιστορία στο φεμινιστικό κίνημα, η οποία έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών) είναι κρισιμότερη και από την έκβαση των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου.
Εναπόκειται στον εκάστοτε πρόεδρο των ΗΠΑ να προτείνει υποψηφίους για το Ανώτατο Δικαστήριο και στην ομοσπονδιακή Γερουσία να εγκρίνει την επιλογή αυτή. Για τον Ντόναλντ Τραμπ θα είναι η τρίτη φορά που του δίνεται αντίστοιχη δυνατότητα, όμως και η πρώτη κατά την οποία θα είναι σε θέση να επηρεάσει τον συσχετισμό συντηρητικών και προοδευτικών στο Δικαστήριο.
Μέχρι τώρα επικρατούσε μία λεπτή ισορροπία, η οποία καταγράφηκε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο το 2000, όταν με ψήφους πέντε έναντι τεσσάρων, το Δικαστήριο σταμάτησε την ανακαταμέτρηση στην πολιτεία της Φλόριντα, χαρίζοντας έτσι την προεδρία στον Τζορτζ Μπους τζούνιορ.
Ταχύτατη διαδοχή θέλει ο Τραμπ
Αν η επιλογή του διαδόχου της Ρουθ Μπέιντερ Γκίνζμπεργκ προχωρήσει με την ταχύτητα που επιθυμούν ο Τραμπ και οι Ρεπουμπλικανοί, οι συντηρητικοί θα κυριαρχούν με ψήφους έξι έναντι τριών, για πολλά χρόνια στο μέλλον Η ευρύτατη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου σημαίνει ότι πολλά από τα “κεκτημένα” των προηγούμενων δεκαετιών σε ό,τι αφορά ατομικά και εργασιακά δικαιώματα, την έκτρωση κτλ, θα τεθούν εν αμφιβόλω.
Αρκεί να αναλογισθεί κανείς ότι η Έιμι Κόνι Μπαρ, που πιθανολογείται ότι θα επιλέξει ο Τραμπ, είναι μόλις 48 ετών. Ακόμη και αν ο νυν πρόεδρος υποχρεωθεί να εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο, η “κληρονομιά” του θα παραμείνει. Αποτελεί και αυτό ένα δείγμα των “αριστοκρατικών” στοιχείων του αμερικανικού Συντάγματος, με τα οποία σχετικοποιείται η σημασία των πολιτικών μεταβολών.
Διόλου τυχαία, η προεδρία του Φραγκλίνου Ρούσβελτ, που άλλαξε τη μορφή της Αμερικής, σημαδεύτηκε από την σύγκρουση του προέδρου με το Ανώτατο Δικαστήριο: η νομοθεσία του New Deal συναντούσε τόσα προσκόμματα που ο τότε ηγέτης των Δημοκρατικών φλέρταρε με την ιδέα να διευρύνει τον αριθμό των ανώτατων δικαστών, μέχρι που επήλθε συμβιβασμός.
Ωστόσο, η θέση των Ρεπουμπλικανών στην παρούσα φάση υπονομεύεται από την στάση που οι ίδιοι τήρησαν προ τετραετίας, όταν στην εκπνοή της προεδρίας του ο Μπαράκ Ομπάμα πρότεινε τον Μέρικ Γκάρλαντ, ως διάδοχο του θανόντος Άντονιν Σκαλία, επιφανούς υπερσυντηρητικού ρωμαιοκαθολικού δικαστή (και μέντορα της Έιμι Κόνι Μπαρ). Η τότε πλειοψηφία της Γερουσίας διαμήνυσε ωμά ότι δεν θα εξετάσει καμία υποψηφιότητα προτού οι προεδρικές εκλογές αναδείξουν τον διάδοχο του ίδιου του Ομπάμα.
Αλλάζει ο χαρακτήρας της αναμέτρησης
Αντίστοιχη άποψη είχε εκφράσει το 1992 ως γερουσιαστής ο σημερινός διεκδικητής της προεδρίας για λογαριασμό των Δημοκρατικών Τζο Μπάιντεν, αν και ως αντιπρόεδρος του Ομπάμα υποχρεώθηκε να μεταστραφεί, πριν τώρα αλλάξει θέση για άλλη μία φορά. Υπάρχουν πάντως και μεταξύ των Ρεπουμπλικανών γερουσιαστών φωνές κατά της fast track πλήρωσης της κενής θέσης στο Ανώτατο Δικαστήριο.
Σε κάθε περίπτωση, η νέα αυτή αντιπαράθεση αλλάζει και τον χαρακτήρα της εκλογικής μάχης. Δίνει στα δύο μεγάλα κόμματα τη δυνατότητα να πιέσουν το ευρύτερο ακροατήριό τους να συμμετάσχει με ζήλο στην ψηφοφορία, προκειμένου να υπερασπισθεί τις εκατέρωθεν “απειλούμενες αξίες”.
Αν πάντως, η διαδικασία δεν προχωρήσει άμεσα, προκύπτει ένα ενδιαφέρον έως εφιαλτικό σενάριο: οι όποιες αμφισβητήσεις της καταμέτρησης των προεδρικών εκλογών προκύψουν (ενδεχόμενο πολύ πιο πιθανό φέτος λόγω της επιστολικής ψήφου) θα πρέπει να κριθούν, εν μέσω μεγάλης κοινωνικής πόλωσης, σε ένα Δικαστήριο, όπου ο συσχετισμός θα είναι τέσσερα προς τέσσερα.
