Δεν συμφέρει το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία ένας πόλεμος με το Ιράν

Το πρόσφατο πλήγμα των Χούτι(;) στις εγκαταστάσεις της Aramco, στο Αμπκάικ της Σαουδικής Αραβίας, δείχνει να εξελίσσεται σε στρατηγικό ρουά ματ υπέρ του Ιράν. Η χρονική συγκυρία ήταν η καλύτερη δυνατή, αμέσως μετά την απόλυση Μπόλτον και κατά τη διάρκεια εσωτερικών πολιτικών διεργασιών στο Ισραήλ, όπου η πρωθυπουργία Νετανιάχου αμφισβητείται. Αμφότεροι αποτελούν εκ των βασικών εκφραστών της «σκληρής γραμμής» απέναντι στην Ισλαμική Δημοκρατία.

Επιπλέον, όχι μόνο κατέδειξε εμφατικά πόσο ευάλωτη είναι η Σαουδική Αραβία, αλλά έφερε τους φιλοπόλεμους παίχτες προ των ευθυνών των δηλώσεων τους. Αναμφίβολα, η ομολογουμένως εντυπωσιακή ενέργεια αναζωπύρωσε τη συζήτηση περί ανάληψης στρατιωτικής δράσης έναντι της Τεχεράνης. Αρχικά, ας διερωτηθούμε το κατά πόσον είναι επιθυμητή μια ένοπλη κλιμάκωση. Με άλλα λόγια, ας απαντήσουμε στο ερώτημα ποια ή ποιες δυνάμεις θα επιθυμούσαν μια στρατιωτική σύγκρουση στον Περσικό Κόλπο;

Κατά καιρούς έχουν ακουστεί διάφορες θεωρίες. Η πλέον δημοφιλής, είναι η υπόθεση της χειραγώγησης του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ από τους ηγέτες του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας, Νετανιάχου και Μπιν-Σαλμάν, προς την επιλογή της θερμής σύγκρουσης. Η εν λόγω θεωρία είναι ιδιαιτέρα δημοφιλής στην ιρανική καθεστωτική ρητορική. Ως εκ τούτου, θα εξετάσουμε εάν οι παραπάνω δρώντες θα επωφελούνταν από μια τέτοια εξέλιξη.

Επί της αρχής, η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ εκλαμβάνουν την αυξημένη επιρροή της Τεχεράνης στη Μέση Ανατολή σαν απειλή. Η πρώτη λόγω του ανταγωνισμού για την ηγεσία του ισλαμικού κόσμου, την περιφερειακή κυριαρχία, καθώς και την επιδοτούμενη από το Ιράν απειλή στο μαλακό της υπογάστριο. Μιλάμε βέβαια για την Υεμένη και το σιιτικό αντάρτικο των Χούτι.

Όσον αφορά τους Ισραηλινούς, το Ιράν, πέραν της ιδεολογικής δαιμονοποίησης του εβραϊκού κράτους εξ ου και ο “μικρός Σατανάς”, προβάλει έμπρακτα την ισχύ της στα βόρεια σύνορα του Ισραήλ μέσω της Χεζμπολάχ του Λιβάνου. Αν μη τι άλλο, και για το Ισραήλ και για τη Σαουδική Αραβία, ένα πυρηνικό Ιράν θα ήταν εφιάλτης. Όμως, θα ήταν αντίστοιχα εφιαλτικό το σενάριο ενός γενικευμένου πολέμου μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν. Ο πετρελαϊκός τομέας του βασιλείου των Σαούντ θα πληττόταν καίρια.

Οι μουλάδες δεν ψάρωσαν

Επίσης, η πληθώρα των βαλλιστικών πυραύλων και των μη επανδρωμένων αεροσκαφών στο ιρανικό οπλοστάσιο, σε συνδυασμό με τη στρατηγική τους διασπορά, θα απέτρεπαν την πλήρη καταστροφή τους από ένα προληπτικό πλήγμα, δίνοντας αντίστοιχα στο Ιράν την δυνατότητα για ισοδύναμη πλην ασύμμετρη ανταπόδοση. Αυτό ακριβώς κατέδειξε και η επίθεση στο Αμπκάικ.

Εάν 10 drones προκάλεσαν μείωση της σαουδαραβικής παραγωγής πετρελαίου κατά 50%, ας φανταστούμε τι θα συμβεί σε περίπτωση μαζικού πλήγματος. Με τη σειρά του το Ισραήλ, θα βρισκόταν στο στόχαστρο δεκάδων χιλιάδων βαλλιστικών πυραύλων. Όσοι απ αυτούς και να καταρρίπτονταν από την ισχυρή ισραηλινή αεράμυνα, τα πλήγματα θα ήταν συντριπτικά. Ας μην ξεχνάμε τις πυρηνικές εγκαταστάσεις στην Ντιμόνα (Dimona), οι οποίες στο παρελθόν έχουν βρεθεί στο στόχαστρο παλαιστινιακών οργανώσεων.

Σε πρόσφατη δημοσίευση του ισραηλινού think tank BESA αναφέρονται, μεταξύ άλλων, τα εξής: Μια στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ Ιράν και ΗΠΑ θα επηρέαζε άμεσα την καθημερινότητα των πολιτών του Ισραήλ και θα μπορούσε να κλιμακωθεί σε πυρηνικό πόλεμο! Στην ίδια δημοσίευση επισημαίνεται πως ένα προληπτικό χτύπημα θα αποτελούσε ρεαλιστική επιλογή μόνο στην περίπτωση που θα επιτύγχανε την εξουδετέρωση του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος. Κάτι τέτοιο, όμως, πλέον δεν είναι εφικτό.

Οι ιρανικές ατομικές εγκαταστάσεις, πέρα από θωρακισμένες, βρίσκονται διάσπαρτες στην αχανή χώρα. Τα εν λόγω δεδομένα είναι γνωστά σε όλους του εμπλεκόμενους. Η πολεμική ρητορική αποσκοπούσε μάλλον στον εκφοβισμό του καθεστώτος της Τεχεράνης, αλλά για το πούμε λαϊκά, οι μουλάδες δεν ψάρωσαν. Εν κατακλείδι, η συμβατική στρατιωτική υπεροχή του αντί-ιρανικού συνασπισμού είναι δεδομένη. Ωστόσο οποιαδήποτε στρατιωτική υπεροχή είναι τόσο χρήσιμη, όσο σαφείς είναι οι επιχειρησιακοί της στόχοι. Επί τούτου εδράζεται και το μάταιο της χρήσης ένοπλης βίας, άρα και το ανεδαφικό των αντίστοιχων απειλών.