Ωρολογιακή βόμβα για την Δύση ο ξεχασμένος πόλεμος στην Ουκρανία

Μπορεί ο πόλεμος στη Γάζα να έχει αποσπάσει την προσοχή της διεθνούς κοινότητας, αλλά δεν είναι αυτός που θα επηρεάσει τις παγκόσμιες γεωπολιτικές ισορροπίες. Όσα κι αν λέγονται για το ενδεχόμενο γενίκευσης με εμπλοκή του Ιράν και των ΗΠΑ είναι θεωρητικά υπαρκτό σενάριο, το οποίο, όμως, συγκεντρώνει πολύ λίγες πιθανότητες. Για την ακρίβεια, η μόνη περίπτωση να συμβεί αυτό είναι εάν επιτεθεί το Ισραήλ εναντίον του Ιράν. Από την πλευρά της, η Τεχεράνη θα συνεχίσει να πλαγιοκοπεί μέσω της Χεζμπολάχ και των Χούθι της Υεμένης, αλλά μέχρις εκεί.

Ο πόλεμος που θα επηρεάσει αποφασιστικά τις παγκόσμιες γεωπολιτικές ισορροπίες είναι αυτός στην Ουκρανία, τον οποίο τα δυτικά Μίντια έχουν θέσει σε δεύτερο πλάνο, προφανώς επειδή εκεί τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τα είχε σχεδιάσει η Ουάσινγκτον. Είναι κοινό μυστικό πλέον πως η περιβόητη ουκρανική αντεπίθεση κόλλησε με εκατόμβες νεκρών και πολλά κατεστραμμένα δυτικά τεθωρακισμένα στην πολλαπλή αμυντική γραμμή του Σουροβίκιν στη Ζαπορίζια. Αντιθέτως, οι ρωσικές δυνάμεις, μετά την κατάληψη του Μπαχμούτ, είναι στα πρόθυρα της οχυρωμένης πόλης Αντβίνκα, η πτώση της οποίας θεωρείται πως θα αλλάξει τον χαρακτήρα του πολέμου.

Ολοένα και πιο ανοικτά πλέον αρχίζουν στη Δύση να εγκαταλείπουν την κραυγαλέα προπαγάνδα της αρχικής περιόδου και να ομολογούν ότι το Κίεβο έχει περιέλθει σε κρίσιμη, εάν όχι σε δραματική θέση. Παρά την απεγνωσμένη ρητορική του Ζελένσκι και τις διαβεβαιώσεις του Μπάιντεν πως οι ΗΠΑ θα μείνουν όσο χρειαστεί στο πλευρό της Ουκρανίας, είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού ότι στη Δύση ολοένα και περισσότερο ενισχύονται οι δεύτερες σκέψεις για τον ρόλο της σ’ αυτόν τον πόλεμο. Η κόπωση, για την οποία ομιλούν πλέον όλοι δεν έχει να κάνει με τον χρόνο. Πηγάζει από την μη ομολογούμενη ακόμα επισήμως διαπίστωση ότι το Κίεβο δεν μπορεί να εξέλθει νικητής από αυτή τη σύγκρουση. Για την ακρίβεια, πηγάζει από τον διάχυτο πλέον φόβο ότι καθαρός νικητής θα είναι η Ρωσία.

Μέσος όρος ηλικίας τα 43 έτη!

Από τη στιγμή που ο Ζελένσκι δεν μπορεί να κρύβει την πραγματικότητα, αποδίδει την εξόφθαλμη πλέον αδυναμία του ουκρανικού στρατού στον υποτιθέμενο δισταγμό της Δύσης να τον εξοπλίσει με υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα σε μεγάλες ποσότητες. Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι η Δύση έχει δώσει τέτοια και μάλιστα σε ποσότητες, οι οποίες έχουν σχεδόν εξανεμίσει τα αποθέματά της. Το καταλυτικό πρόβλημα του Κιέβου, όμως, είναι οι τεράστιες απώλειες στρατιωτών, οι οποίες δεν αναπληρώνονται από τα διαδοχικά κύματα βίαιης στρατολόγησης, όπως και επιστράτευσης μεγάλων ηλικιών.

Είναι απολύτως αποκαλυπτικό ότι ο μέσος όρος ηλικίας των Ουκρανών που πολεμούν στα διάφορα μέτωπα είναι τα 43 έτη! Αυτός έχει προκύψει από το γεγονός ότι οι νεότεροι και πιο εκπαιδευμένοι στρατιώτες έχουν σκοτωθεί ή τραυματιστεί. Είναι προφανές, λοιπόν, πως ρίχνοντας στη μάχη μεσήλικες και μάλιστα ανεπαρκώς εκπαιδευμένους, το μόνο που “επιτυγχάνει” το Κίεβο είναι να ανεβάζει τον ρυθμό των ανθρώπινων απωλειών. Συχνά, μάλιστα, δεν ενημερώνονται ούτε οι οικογένειες των σκοτωμένων για να μην επηρεαστεί αρνητικά το ηθικό του λαού.

Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν πάει καλά σε πρώτο επίπεδο για την Ουκρανία και σε δεύτερο για τις ΗΠΑ και ολόκληρη τη Δύση, η οποία είχε σπεύσει να στοιχηθεί πίσω από την αμερικανική αντιρωσική “εκστρατεία”, χωρίς πολύ σκέψη. Ήταν η εποχή που όλα τα δυτικά συστημικά Μίντια από κοινού με τις δυτικές κυβερνήσεις, διαβεβαίωναν σε όλους τους τόνους πως οι κυρώσεις θα διαλύσουν σε λίγες εβδομάδες τη ρωσική οικονομία, θα γονατίσουν συνολικά τη Ρωσία, γεγονός που θα προκαλέσει την ανατροπή του Πούτιν κλπ κλπ.

Παταγώδεις διαψεύσεις

Σε λίγο θα κλείσει διετία από την έναρξη του πολέμου και όλες οι δυτικές βεβαιότητες έχουν διαψευσθεί παταγωδώς. Και σαν να μην έφθανε αυτό, όλα δείχνουν πως η ζυγαριά του πολέμου γέρνει ολοένα και περισσότερο προς τη ρωσική πλευρά. Παρά τις δικές τους απώλειες, παρά τις τρεις αρχικές τακτικές ήττες και τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετώπισαν οι Ρώσοι, εδώ το 2023 έχουν αναλάβει ξεκάθαρα την πρωτοβουλία των κινήσεων, επιδιδόμενοι με επιτυχία σε έναν πόλεμο φθοράς του ουκρανικού στρατού.

Είναι πλέον πολλοί στη Δύση που πιέζουν για έναρξη διαπραγματεύσεων με τη Μόσχα και αποδοχή των τετελεσμένων από το Κίεβο, προκειμένου να αποφευχθεί η διαφαινόμενη ολοκληρωτική ήττα των Ουκρανών. Η στρατηγική ήττα του Κιέβου αναμφισβήτητα θα είναι και στρατηγική πολιτική ήττα της Δύσης, ειδικά της κυβέρνησης Μπάιντεν, η οποία συνειδητά έσπρωξε τα πράγματα στα άκρα, με σκοπό να προκαλέσει οικονομική και στρατιωτική αιμορραγία στη Ρωσία. Τα γεγονότα την διέψευσαν. Η Ουάσινγκτον κάνει τα πάντα –εκτός από το να στείλει Αμερικανούς να πολεμήσουν– για να αποτρέψει την ουκρανική ήττα. Με μία δήλωσή του στις 11 Μαρτίου 2022 ο Αμερικανός πρόεδρος, όμως, έθεσε τα όρια: «Θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Θα υπερασπισθούμε κάθε σπιθαμή εδάφους του ΝΑΤΟ, αλλά δεν θα διεξάγουμε πόλεμο εναντίον των Ρώσων στην Ουκρανία. Μία άμεση αντιπαράθεση ΝΑΤΟ και Ρωσίας θα σημάνει Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο».

Είμαστε, όμως, στα πρόθυρα μίας στρατηγικής ήττας των Ουκρανών; Αν και ειδικά στις ΗΠΑ αρκετοί επιμένουν να αναπαράγουν προσαρμοσμένη την αρχική προπαγανδιστική ρητορική, το μήνυμα έχει φθάσει και είναι “πικρό”. Όπως συμβαίνει πάντα στους πολέμους, οι πολιτικές κινήσεις υπαγορεύονται από την τροπή των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Σύμφωνα με μία δυτική ερμηνεία, οι Ρώσοι έχουν εδώ και κάποιον καιρό τη δυνατότητα να σπάσουν ουκρανικές γραμμές και με έναν πόλεμο ελιγμών να καταλάβουν μεγάλες εκτάσεις στην ανατολική Ουκρανία, αλλά το αποφεύγουν για να μην εξωθήσουν τις ΗΠΑ στον πειρασμό μίας ακόμα πιο δραστικής παρέμβασης, η οποία θα απειλούσε με απευθείας σύγκρουση των μεγάλων δυνάμεων.

Όλα δείχνουν πως η Μόσχα επιλέγει τον πόλεμο φθοράς, με σκοπό να διαβρώσει στο εσωτερικό της Δύσης το κλίμα έμπρακτης υποστήριξης της Ουκρανίας. Με άλλα λόγια, επειδή η Δύση δεν πρόκειται να εγκαταλείψει μία πρωία την Ουκρανία, ο Πούτιν ποντάρει στην εκτίμηση ότι η σταδιακά εξελισσόμενη ήττα του Κιέβου και η αναπόφευκτη κόπωση θα χαλαρώσει σταδιακά τη δέσμευση των Αμερικανών για αμέριστη υποστήριξη του Κιέβου.

Αρχίζοντας να συνειδητοποιούν προς τα που πάνε τα πράγματα, οι Δυτικοί κινούνται σε δύο επίπεδα: Πρώτον, εντείνουν τις αποστολές ολοένα και πιο σύγχρονων όπλων, ελπίζοντας ότι θα εξισορροπήσουν το τωρινό ρωσικό στρατιωτικό πλεονέκτημα και έτσι θα υποχρεώσουν τον Πούτιν να διαπραγματευθεί ισορροπημένα. Δεύτερον, αρχίζουν και πιέζουν τον Ζελένσκι όχι απλώς να αποδεχθεί διαπραγματεύσεις από απολύτως μειονεκτική θέση, αλλά και να τις επιδιώξει. Εάν το Κρεμλίνο αποδεχθεί διαπραγματεύσεις, είναι προφανές πως όχι μόνο δεν θα εγκαταλείψει εδάφη, αλλά και θα θέσει πολύ σκληρούς όρους στο Κίεβο.