Τι αγνόησε η Χεζμπολάχ

Για παράδειγμα όταν ο αντίπαλος έχει στήριγμα τις ΗΠΑ, (παραμένουν πανίσχυρες) ενώ οι δικές σου συμμαχίες δεν μπορούν, όσο και αν θα ήθελαν, να σε στηρίξουν, ή όταν εσύ είσαι μια οργάνωση μειοψηφική εντός του κράτους που λειτουργείς, ενώ εκείνος είναι κράτος που μάλιστα κανείς σε Δύση και Ανατολή δεν το αγγίζει, τότε ούτε κοκορεύεσαι, ούτε απειλείς τον αντίπαλο, διότι διακινδυνεύεις να καταστραφείς. Αντιθέτως διδάσκεις στον λαό σου την υπομονή, και την επιμονή. Η Χεζμπολάχ έκανε το αντίθετο.

Οι Παλαιστίνιοι έχουν υποστεί πολλές καταστροφές. Όλες από βιασύνη, κακούς υπολογισμούς και επιζήμιους κομπασμούς. Η πιο γνωστή και θανατηφόρα ήταν ο Μαύρος Σεπτέμβρης το 1970 όταν αποπειράθηκαν να ανατρέψουν, ματαίως, τον Βασιλιά της Ιορδανίας που στήριζαν οι Άγγλοι. Σχετικά, ο πατέρας συμμαθητή στο Γυμνάσιό μου έλεγε ενοχλημένος ότι οι Ιταλοί κομμουνιστές ειρωνεύονταν τους Έλληνες συντρόφους τους ότι ξεκίνησαν (επιπόλαια) να κάνουν επανάσταση (εμφύλιο) με τον “Ριζοσπάστη” στην κωλότσεπη. Βέβαια και τα δυο Κομμουνιστικά Κόμματα, ιταλικό και ελληνικό, πήραν άλλο δρόμο το καθένα αλλά τελικά, είχαν την ίδια μοίρα, το ένα διαλύθηκε εντελώς και το άλλο σώθηκε κατ’ όνομα – δυστυχώς ή ευτυχώς, ο καθένας κρίνει.

Ισραήλ και Χεζμπολάχ

Στη Μέση Ανατολή δεν παίζεται η τύχη του Κόσμου. Πρόκειται για μια ακόμα ζυγισμένη παρτίδα επιρροής που την σύγχρονη εποχή άρχισε με την εμφύτευση του κράτους του Ισραήλ στην περιοχή, με απροσδιόριστο το τέλος της διαμάχης. Ζυγισμένη σύγκρουση, επειδή αμφότεροι, Ιράν και Ισραήλ, είχαν ενημερώσει τις ΗΠΑ για τα σχέδιά τους. Η Ρωσία, στριμωγμένη, παλεύει (με επιτυχία καθώς φαίνεται) απέναντι στη Δύση στο Ουκρανικό και ως εκ τούτου δεν μπορεί να ανοιχτεί σε πολλά μέτωπα. Η Δύση εκκαθαρίζει τα μετόπισθεν με όλη τη βία που απαιτεί μια τέτοια πολιτική. Ιμπεριαλιστική, για να την λέμε με το όνομά της, είτε φοράει “αριστερό” καπέλο είτε δεξιό πηλήκιο. Είναι άξιο απορίας πόσο εύκολα έπεσε σε τέτοια παγίδα η Χεζμπολάχ, ιδίως μετά τη νίλα της Χαμάς.

Τώρα η κάθε πλευρά δοκιμάζει τις αντοχές της άλλης και ιδίως σφυγμομετράει έως που ο άλλος είναι διατεθειμένος να τραβήξει το σκοινί. Η σύγκρουση δεν έχει μόνο την εμφανή τοπική πλευρά, αλλά είναι κυρίως δοκιμαστήριο στο διεθνές επίπεδο, έτσι ώστε η συνήθως συγκρατημένη Κίνα να έχει ήδη πάρει θέση, προειδοποιώντας τις ΗΠΑ για αυτοσυγκράτηση και τη Ρωσία ότι ήδη τρέχει στην πρώτη γραμμή – θα δούμε τι σημαίνει αυτό.

Ούτε στην στενή περιοχή μας παίζεται η τύχη του Κόσμου παρότι ο Ερντογάν παριστάνει τον σουλτάνο και η Αθήνα παίζει σιγόντο. Τα πράγματα είναι μάλλον απλά, απλά και δυσάρεστα. Εδώ και περίπου τριάντα χρόνια βασιλεύει ο “σημιτισμός”, δηλαδή ένα ικανό κομμάτι της αστικής τάξης εθισμένο να αντιλαμβάνεται τη σχέση με την Δύση ως σχέση απόλυτης υποταγής. Αντιστάσεις υπάρχουν αλλά είναι διάσπαρτες, χωρίς στρατηγική. Το πρόβλημα/δίλημμα των “σημιτικών” είναι ότι θέλουν να αναγνωρίσουν την επικυριαρχία της Τουρκίας, αλλά τρέμουν για τις αντιδράσεις του κόσμου. Το πρόβλημα των “αντισημιτικών” είναι ότι οι οπαδοί είναι σκόρπιοι και οι ηγεσίες διάσπαρτες και, στην καλύτερη περίπτωση, μέτριες.