Ενοχλητικές αποκαλύψεις – Ψεύδονται οι πρωθυπουργοί;

Ο μακαρίτης Θεμιστοκλής Χρυσανθόπουλος, πιθανώς ο πλέον τίμιος πρέσβυς που είχε ποτέ η Ελλάδα, είχε γράψει κάποτε ότι τα ψέματα έχουν ενδιαφέρον, γι’ αυτό και δημοσιοποιούνται, ενώ οι αλήθειες είναι βαρετές και ως εκ τούτου παραμένουν μυστικές. Ασχέτως αν κάποιος συμφωνεί με το ανωτέρω αξίωμα, αυτό που έχει συχνά περισσότερο ενδιαφέρον ακόμη κι από το ίδιο το ψέμα είναι το κίνητρο (ή τα κίνητρα) που οδηγούν σε αυτό. Μπορούν όμως να ψεύδονται οι πρωθυπουργοί;

Έχει λεχθεί ότι όλοι λέμε ψέματα –έστω και λιγάκι. Όμως τα δημόσια ψέματα, συνήθως προσόν των πολιτικών, είναι χειρότερα από τα ιδιωτικά: ο Γερμανός Υπουργός Αμύνης Φράντς Γιόζεφ Στράους είπε ψέματα στις αρχές της δεκαετίας του ’60 στην “Υπόθεση Σπίγκελ” σχετικώς με την δημοσίευση στο περιοδικό Der Spiegel σχεδίων του ΝΑΤΟ και την επακόλουθη σύλληψη του συντάκτη του, Ρούντολφ Άουγκσταϊν, ενώ έκανε διακοπές στην Ισπανία.

Ο Γάλλος Υπουργός Αμύνης Σαρλ Ερνύ είπε ψέματα για την βομβιστική επίθεση εναντίον του πλοίου της Greenpeace The Rainbow Warrior· η Πρωθυπουργός της Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ είπε ψέματα για την βύθιση του General Belgrano κατά την διάρκεια του Πολέμου των Φώκλαντς και οι Υπουργός Αμύνης των ΗΠΑ Ντόναλντ Ράμσφελντ και Πρωθυπουργός της Βρετανίας Άντονυ Μπλαίρ είπαν ψέματα για τους λόγους επιθέσεως εναντίον του Ιράκ και της κατοχής του.

Μήπως θα έπρεπε ο κατάλογος αυτός των ψευτών να συμπεριλάβει και το όνομα του μακαρίτη υπουργού Εξωτερικών (και τότε Πρωθυπουργού) της Βρετανίας Τζέημς Κάλαχαν; Θα το κρίνετε μόνοι σας αφού διαβάσετε την ακόλουθη ιστορία.

Τι γνώριζε ο Κάλαχαν

Στις 19 Ιουλίου, την παραμονή της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο, αξιωματούχος του Υπουργείου Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας (ΥΕΚ) πληροφορούσε τον Ιδιαίτερο Γραμματέα του Κάλαχαν ότι η Κοινή Επιτροπή Αντικατασκοπείας ανέμενε τουρκική εισβολή εντός των προσεχών ημερών. Ταυτοχρόνως, η Πρεσβεία της Γαλλίας στο Λονδίνο κατέβαλε άκαρπες προσπάθειες να αποσπάσει πληροφορίες για την Κύπρο από το ΥΕΚ και ο Γάλλος Υπουργός Εξωτερικών έφτασε μέχρι του σημείου να διαμαρτυρηθεί στον Κάλαχαν επί του θέματος την ίδια ημέρα.

Εν συνεχεία, στις 10 Αυγούστου, και ενώ βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις με τους Έλληνες και τους Τούρκους στη Γενεύη, ο Κάλαχαν έλαβε μία επιστολή από τον Υπαρχηγό του Βρετανικού Επιτελείου Αμύνης η οποία ανέφερε τα εξής: «Ο τουρκικός στρατός αναζητά αφορμή για να εξακολουθήσει τις επιχειρήσεις. Ο επόμενος πιθανός στόχος τους θα είναι η αύξηση της εκτάσεως της περιοχής τους, προκειμένου αυτή να συμπεριλάβει ολόκληρο το βορειοανατολικό τμήμα της Κύπρου, όπως αυτό οριοθετείται από γραμμή πέντε μίλια ανατολικώς της Μόρφου, διά μέσου των νοτίων προαστίων της Λευκωσίας και κατά μήκος της παλαιάς οδού Αμμοχώστου με κατεύθυνση προς Αμμόχωστο».

Την ίδια ημέρα, ο Βρετανός Πρέσβυς στα Ηνωμένα Έθνη στην Γενεύη έγραφε σε ένα άκρως απόρρητο τηλεγράφημά του προς το ΥΕΚ: «Ο Υπουργός των Εξωτερικών [ο Κάλαχαν] ανησυχεί ιδιαιτέρως με την σκληρή στάση που έχει υιοθετήσει η τουρκική αντιπροσωπεία στην Γενεύη και τις ισχυρές ενδείξεις ότι ενδέχεται συντόμως να επιχειρήσουν μια μείζονα εξόρμηση από την περιοχή η οποία βρίσκεται επί του παρόντος υπό τον έλεγχό τους».

Τι δεν γνώριζε ο Κάλλαχαν

Πώς συγκρίνεται το γεγονός ότι ο Κάλαχαν ήξερε για τα σχέδια των Τούρκων και ότι ανησυχούσε κιόλας γι’ αυτά, με τα όσα είπε στην Ειδική Εξεταστική Κοινοβουλευτική Επιτροπή επί της Κύπρου στις αρχές του 1976; Στο ερώτημα «είχατε υπ’ όψιν σας, έτσι δεν είναι, ότι επέκειτο άμεση εισβολή των Τούρκων εκείνη την περίοδο;» ο Κάλαχαν απήντησε: «Όχι!». Και όταν ερωτήθη εάν υπήρχε πραγματικός κίνδυνος περαιτέρω προελάσεως, απήντησε «όχι, δεν πιστεύω ότι υπάρχουν ενδείξεις για κάτι τέτοιο». Τον Κάλαχαν υπέθαλψαν και στήριξαν στην ανάκριση –σε στυλ μαφιόζικης προστασίας- τρεις υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του ΥΕΚ. Προφανώς ήξεραν και εκείνοι τα πραγματικά δεδομένα.

Ποια ήσαν, λοιπόν, τα κίνητρα του Κάλαχαν; Μήπως ανησυχούσε ότι η αποκάλυψη της αλήθειας θα ελαχιστοποιούσε τις πιθανότητές του να γίνει Πρωθυπουργός; Μήπως φοβόταν ότι οι ΗΠΑ θα θύμωναν; Μήπως ήθελε να αποφύγει την τεράστια δημοσιότητα που θα έπαιρνε η ομολογία εκ μέρους του της αλήθειας και η παραδοχή ότι η χώρα του δεν είχε μπορέσει να εκπληρώσει τις συμβατικές της υποχρεώσεις, προτιμώντας να επιτρέψει στον Κίσινγκερ να ποδοπατήσει την βρετανική υπερηφάνεια; Μήπως ήσαν ένας συνδυασμός όλων των ανωτέρω;

Όποια και να ήσαν, είχαν ως αποτέλεσμα την εξακολούθηση των “παραπλεύρων απωλειών”. Τέτοιες απώλειες οφείλονται σε κυνικούς καρεκλοκενταύρους όπως ο Κίσινγκερ, ο οποίος (σύμφωνα με το ΥΕΚ) θεωρούσε την Κύπρο ως ένα απλό τετράγωνο της παγκόσμιας σκακιέρας. Μπορούμε, άραγε, να εμπιστευθούμε κανέναν από αυτούς τους πολιτικούς γεωστρατηγικούς μανιακούς που εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν την Κύπρο ως τετράγωνο σκακιέρας; Μήπως το “τότε” συνεχίζει μέχρι και “τώρα”;