Πολύς καβγάς για διαπραγματεύσεις που θα αρχίσουν για να σταματήσουν

Η συζήτηση για τη “διαφαινόμενη” έναρξη των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία επανήλθε εκ νέου στο προσκήνιο. Αυτή η περιοδικότητα -ξεκίνα σταμάτα- του εν λόγω ζητήματος με κάνει να κρατώ μικρό καλάθι. Δεν φαίνεται να παρουσιάζει καλλίτερες προοπτικές από προηγούμενες. Μάλλον η κατάσταση έχει καταντήσει να είναι του τύπου: Σε δουλειά να βρισκόμαστε σε ότι μας αφορά, ενώ για την Τουρκία ανοίγει μια νέα ευκαιρία για νέες καλές δουλειές και συγχρόνως να συνεχίσει το καλό “δούλεμα” σε μας με διαπραγματεύσεις.

Η συζήτηση γίνεται μεταξύ των “ελληναράδων” και των “προδοτών” με τη γνωστή διαδικασία και δεν εκπλήσσομαι καθόλου, γιατί σε όλα τα σοβαρά ζητήματα “λύσεις” δίνει κάποιος… Ταρζάν, που για κάποιους αποτελεί το ίνδαλμα του Εθνάρχη και για άλλους τον Εφιάλτη. Κι αυτό γιατί η Δημοκρατία απουσιάζει, με ευθύνη όλων, με την οποία η συζήτηση θα διεξάγονταν διαχρονικά με όλες τις αποκαλούμενες πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου, στη βάση τα εν οίκω μη εν Δήμω, ειδικά για αυτό το ζήτημα, με στόχο τη διαμόρφωση της καλλίτερης προοπτικής για τη χώρα μας.

Ο πρωθυπουργός άνοιξε την κουβέντα με τη συνέντευξή του μετά τη συνάντηση που είχε με τον Ερντογάν, με την οποία μας ενημέρωνε ότι η Τουρκία επιθυμεί την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων με στόχο τη διαμόρφωση της ημερήσιας διάταξης που θα αποτελεί τη βάση των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία για τη μόνη διαφορά που υπάρχει μεταξύ μας, που είναι η οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), η οποία δεν μπορεί να τελεστεί χωρίς το διάλογο και τη συμφωνία των δυο μερών.

Πολύ ωραία μέχρι εδώ. Δεν διακόψαμε εμείς τις διαπραγματεύσεις. Η Τουρκία είναι η “ναζιάρα”. Σε ότι μας αφορά, μας ενδιαφέρει να ειρηνεύσει το Αιγαίο που απειλείται με πόλεμο από την Τουρκία για αρκετά χρόνια τώρα, και η Ελλάδα, για να έχει το κεφάλι της ήσυχο, δηλαδή την ασφάλεια της, είναι υποχρεωμένη να καταξοδεύεται συντηρώντας και εκσυγχρονίζοντας την υποδομή της αποτροπής του κινδύνου. Κάποιος υπολόγισε ότι το κόστος μέχρι τώρα έχει φτάσει στο ποσό των 400 δισ. ευρώ μόνον για την άμυνα. Όσο είναι και το δημόσιο χρέος της χώρας!

Βουτιά στα βαθιά 

Ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του πρόσθεσε πως ίσως χρειαστεί να κάνουμε και κάποιες υποχωρήσεις, χωρίς να τις κατονομάζει, για να φτάσουμε στο επίμαχο θέμα της συμφωνίας των δυο μερών για την οριοθέτηση της ΑΟΖ, ή της συμφωνίας ενός συνυποσχετικού που θα κατατεθεί στο αρμόδιο Διεθνές Δικαστήριο, το οποίο, εξουσιοδοτούμενο από τα δυο μέρη, θα καλείται να καταλήξει σε κάποια απόφαση. Και έτσι άρχισε ο δημόσιος “καυγάς” μεταξύ ειδικών -και μη- των δυο βασικών στρατοπέδων για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, δίνοντας συγχρόνως αρκετή τροφή και χρόνο για σκέψη στους Τούρκους.

Προφανώς, ο πρωθυπουργός δεν αποφάσισε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης να προχωρήσει σε τέτοιες δηλώσεις χωρίς να υπάρχει κάποια αιτία, την οποία εμείς δεν γνωρίζουμε. Παρά του ότι παρακολουθώ το θέμα αυτό ανελλιπώς δεν μπορώ να είμαι σε θέση να εισηγηθώ μια συγκεκριμένη προσέγγιση για το θέμα, γιατί δεν έχω επίσημη ενημέρωση που σχετίζεται με τη στάση των χωρών γύρω μας, καθώς και των συμμάχων μας και φυσικά εάν την είχα δεν θα την κοινωνούσα στα πλαίσια της εκκλησίας της επικρατείας ή του πλανήτη, όπως γίνεται αυτή τη στιγμή.

Όταν ήμουν, ως μέλος της επιτροπής διεθνών σχέσεων του ΠΑΣΟΚ, υπεύθυνος για τη διερεύνηση της στάσης του Σοβιετικού μπλοκ πάνω σε αυτό το θέμα γνώριζα την επίσημη θέση όλων του χωρών του μπλοκ, η οποία ήταν μια και συγκεκριμένη. Τις βόλευε απολύτως το τουρκικό casus belli γιατί δεν επιθυμούσαν να μετατραπεί το Αιγαίο σε Νατοϊκή λίμνη και προφανώς ήμουν σε θέση να διατυπώσω συγκεκριμένη πρόταση προσέγγισης του όλου θέματος. Αυτά για όλους που ο καθένας με τον πόνο του λέει το μακρύ του και το κοντό του.

Ο πρωθυπουργός, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε να είχε συζητήσει το θέμα και με τους αρχηγούς των αναφερόμενων ανωτέρω πολιτικών δυνάμεων, οι οποίοι προηγουμένως θα ενημερώνονταν από τους ενημερωμένους από το υπουργείο Εξωτερικών δικούς τους ειδικούς, ώστε να καταλήξει η όλη συζήτηση, με βάση όλα τα μέχρι σήμερα στοιχεία σε μια επικαιροποιημένη στρατηγική προσέγγισης του θέματος.

Τώρα έτσι όπως γίνεται η μόνη, με μεγάλη πιθανότητα, ωφελημένη θα είναι, μάλλον, η Τουρκία, η οποία δεν επείγεται να προχωρήσει σε κάποιο συνυποσχετικό γιατί τα οφέλη της από αυτό δεν θα της επιτρέπουν να πανηγυρίσει. Έτσι πασχίζει για εξασφάλιση χρόνου με στόχο να παζαρέψει τα της οικονομίας της προβλήματα, καθώς και τη βελτίωση της εικόνας της στον αμυντικό-επιθετικό τομέα με στόχο αργότερα να συνεχίσει τις γνωστές επεκτατικές πολιτικές της.