Το Κυπριακό 50 χρόνια μετά την εισβολή – Τα αδιέξοδα και οι προσδοκίες

Εκεί διαβάζουμε μεταξύ πολλών άλλων ότι: «H στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο ήταν νόμιμη(!). Και στόχος ήταν η διχοτόμηση της νήσου». Και ακόμη «Είναι διεθνής υποχρέωση η αναγνώριση του κράτους της “ΤΔΒΚ”». Δηλαδή, η Τουρκία, δεν ζητά, αλλά απαιτεί, να νομιμοποιηθεί η εισβολή και τα αποτελέσματα της επί του εδάφους. Να αναγνωριστεί διεθνώς το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος.

Η Άγκυρα επιμένει σταθερά στη λύση δύο κρατών με κυριαρχική ισότητα. Η ελληνοκυπριακή πλευρά επιμένει στην “χαλαρή” ομοσπονδία στην επανένωση της Κύπρου και στην αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής. Όμως, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι η αναζήτηση του τερματισμού του τρέχοντος απαράδεκτου στάτους κβο της διαίρεσης της Κύπρου, δεν είναι εύκολη υπόθεση… (αντιθέτως).

Να αναγνωρίσουμε ότι το Κυπριακό μαζί με το Μεσανατολικό, είναι τα μεγαλύτερα άλυτα προβλήματα στην ευρύτερη περιοχή της φλεγόμενης Ανατολικής Μεσογείου και είναι προφανές, ότι η όποια λύση του Κυπριακού, δεν θα είναι ασύμβατη και ανεξάρτητη των περιφερειακών γεωστρατηγικών εξελίξεων και ισορροπίας ή ανισορροπίας ισχύος, με τις ανάλογες επιπτώσεις, είτε θετικές, είτε αρνητικές.

Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, εξέβρασε την αισιοδοξία του για πρόοδο στις πρωτοβουλίες του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ με στόχο την επανένωση της Κύπρου, αναγνωρίζοντας ωστόσο τις δυσκολίες του εγχειρήματος, εφόσον θα παραμένουν στο νησί τα στρατεύματα κατοχής. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης ομίλησε περί «τολμηρών αποφάσεων στο Κυπριακό» και επισήμανε ότι είναι προετοιμασμένος για να επαν-αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις και να ληφθούν οι γενναίες, ιστορικές αποφάσεις, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην λύση του Κυπριακού (δηλώσεις του Χριστοδουλίδη στα ΜΜΕ, 3-8-2024). Η δήλωση του Χριστοδουλίδη, εμπεριέχει ή όχι, τουλάχιστον σε δυνητικό θεωρητικό επίπεδο, τις λέξεις, “αναδίπλωση”, “συμβιβασμός”, “υποχωρητικότητα”, “ενδοτικότητα”;

Κυπριακό: Η πολιτική Αθήνας-Λευκωσίας 

Αν μπορούμε, συνολικά, να αξιολογήσουμε την πορεία για το Κυπριακό που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις Λευκωσίας και Αθηνών, από το 1974 μέχρι σήμερα, τότε, μπορούμε μετά βεβαιότητας να συμπεράνουμε ότι, η πολιτική αυτή απέτυχε παταγωδώς. Η πολιτική κατευνασμού του αδηφάγου τουρκικού επεκτατισμού είναι πλέον στο κατώτερο οριακό σημείο, λόγω της ελληνικής υποχωρητικότητας.

Αποτελεί κόλαφο για την ελληνική και ελληνοκυπριακή διπλωματία, σε όλα τα επίπεδα συνομιλιών και διαπραγματεύσεων, ότι το μοντέλο της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας έχει σχεδόν αποσυρθεί από τις συνομιλίες, επειδή οι δικαιωματιστές, οι ειρηνόφιλοι, οι δήθεν, οι επιχειρηματίες, οι πάσης φύσεως ελίτ, οι στρατευμένοι πανεπιστημιακοί, οι τουρκόφιλοι Βρετανοί πολιτικοί, οι καιροσκόποι Αμερικανοί διπλωμάτες και άλλοι – με το αζημίωτο φυσικά – και όλοι όσοι διακατέχονται από φοβικά σύνδρομα για την στρατιωτική ισχύ της Τουρκίας, εκτιμούν ότι, αυτό το μοντέλο, θεριεύει τον τρισκατάρατο ελληνικό και ελληνοκυπριακό εθνικισμό, που καθιστά αναπόφευκτες τις συγκρούσεις στο νησί και επομένως, την ολοκλήρωση της στρατιωτικής κατοχής της Κύπρου από την Τουρκία ή τη διχοτόμηση στην καλύτερη περίπτωση…

Επομένως, αν δεν αλλάξει άρδην η πολιτική στο Κυπριακό, τότε η Τουρκία σύντομα θα επιβάλει τη “λύση” της και μάλιστα με την σύμφωνη γνώμη των κ.κ. Χριστοδουλίδη, Κυριάκου Μητσοτάκη και Γιώργου Γεραπετρίτη, που τα εγχώρια ΜΜΕ θα την παρουσιάσουν ως εθνική επιτυχία! Και όσοι επιμένουμε να λέμε ότι το Κυπριακό είναι διεθνές πρόβλημα στρατιωτικής εισβολής και παράνομης κατοχής και ότι, απαραίτητη προϋπόθεση για τη λύση του Κυπριακού είναι η αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής, η ακύρωση των τετελεσμένων της εισβολής του 1974 και ακόμη, ότι είναι έγκλημα καθοσιώσεως η μεθοδευμένη κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αποδοχή άλλης λύσης, πλην της διζωνικής – δικοινοτικής ομοσπονδίας, όλοι εμείς, οι ελάχιστοι, είμαστε απλά αιθεροβάμονες και γραφικοί εθνικιστές, κατά τα κυρίαρχα εγχώρια ΜΜΕ.

Θα ολοκληρώσω αυτό το αφιέρωμα για τα 50 χρόνια του Κυπριακού, όπως ξεκίνησα, με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
Το βράδυ της 20ής Ιουλίου 1977 και 14 μέρες πριν από το θάνατό του, από τον Προμαχώνα των τειχών της διχοτομημένης Λευκωσίας, στο αντικατοχικό συλλαλητήριο της πλατείας Ελευθερίας, ο Αρχιεπίσκοπος και Πρόεδρος της καθημαγμένης Κυπριακής Δημοκρατίας Μακάριο είπε μεταξύ άλλων: «Αλλεπάλληλοι κύκλοι συνομιλιών προσέκρουσαν στην τουρκικήν αδιαλλαξίαν. Και δεν κατέληξαν σε κανένα θετικόν αποτέλεσμα. Ο χρόνος των συνομιλιών χρησιμοποιείται από τουρκικής πλευράς για την άνετη εδραίωση των τετελεσμένων [της εισβολής] γεγονότων, την συγκάλυψη διχοτομικών σχεδίων και για την εκ μέρους μας αποδοχή των τετελεσμένων γεγονότων»…

Και ο Μακάριος διαβεβαίωσε ότι: «Ουδέποτε όμως θα τα αναγνωρίσουμε [τα τετελεσμένα] και θα τα νομιμοποιήσουμε με την υπογραφή μας. Δεν θα ενδώσουμε και δεν θα απεμπολήσουμε τα δίκαια και τα δικαιώματά μας. Και αγώνας, αγώνας Μακροχρόνιος είναι η εθνική ανάγκη και επιταγή για να βρούμε τη δικαίωση»... (αποσπάσματα από την ομιλία Μακαρίου, 20.7.1977).