Πώς καταδίκασαν έναν αθώο σε ισόβια το 2014 στην Κω

Ένας 53χρονος ζαχαροπλάστης αλβανικής καταγωγής, που ήρθε στην Ελλάδα 23 ετών και δούλευε τριάντα χρόνια στην Κω, χωρίς να δώσει ποτέ δικαιώματα, βρέθηκε ξαφνικά το 2014 καταδικάζεται σε ισόβια για το βιασμό και την σφαγή της συντρόφου του. Θύμα ήταν η 43χρονη Ρουμάνα, με την οποία συζούσε και την που βρήκε ο ίδιος ημίγυμνη και κατακρεουργημένη στο σπίτι τους. Καταδικάστηκε σε ισόβια, ο ίδιος καταστράφηκε οικονομικά, όπως και τα παιδιά του, που πλέον είχαν στιγματιστεί για το ειδεχθές έγκλημα. Έπαθε και έμφραγμα.

Πριν από μια εβδομάδα συνελήφθη τυχαία στη Γερμανία για κλοπή ένας Πακιστανός, που το 2014 έμενε στην Κω, στο ίδιο κτίριο με το ζευγάρι. Το DNA που είχε βρεθεί στα χέρια και στα ρούχα της δολοφονημένης γυναίκας είχε σταλεί ήδη από το 2017 “έξω” και ο δράστης ταυτοποιήθηκε. Επίσης ταυτοποιήθηκε το παλαμικό αποτύπωμά του, οπότε ομολόγησε. Ο άτυχος σύντροφος της δολοφονημένης, 63 ετών πλέον, δήλωσε: «Νιώθω ανακούφιση που καθαρίζει το όνομά μου, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τα χρόνια που πέρασα στη φυλακή και όσα τράβηξα και εγώ και τα παιδιά μου, γιατί ήταν “τα παιδιά του δολοφόνου”.»

Πώς έφθασαν όμως να τον καταδικάσουν πρωτόδικα, είναι απορίας άξιο. Οι αστυνομικοί ήταν εξαρχής σίγουροι ότι ήταν εκείνος ο δράστης, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν πολλά στοιχεία για την αθωότητά του. Φαίνεται πώς έπαιξε ρόλο το ότι το ζευγάρι είχε σχέσεις πολλά χρόνια, μετά το διαζύγιο και των δυο από τους πρώτους γάμους τους και η σχέση ήταν ταραχώδης. Όλο χώριζαν και ξανάσμοιγαν.

Αυτή η ασταθής σχέση και οι καβγάδες τους, φαίνεται πως ήταν επαρκές “στοιχείο”, ώστε να πεισθούν οι αστυνομικοί ότι “αυτός το έκανε”. Με τη βεβαιότητα ότι κρατούσαν τον δράστη, ούτε που αναζήτησαν τους Πακιστανούς ενοίκους, παρά η ανακρίτρια το ζήτησε 25 μέρες αργότερα – όταν πλέον είχαν εξαφανιστεί όλοι οι μετανάστες από το κτίριο. Έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι οι αστυνομικοί κατά την προανάκριση πίεζαν τον τότε 53χρονο πολλές ώρες και κάποια στιγμή τους είπε αγανακτισμένος «με πρήξατε, θέλετε να πω ψέματα για να με αφήσετε ήσυχο; Ωραία, λοιπόν, τη σκότωσα». Αυτά φαίνεται αρκούσαν.

Δεν έπαιξε ρόλο ότι την ώρα του φόνου ο 53χρονος εργαζόταν ενώπιον μαρτύρων, ούτε το γεγονός ότι η γυναίκα είχε βιασθεί και κατακρεουργηθεί, κάτι ασύνηθες να αποδοθεί σε έναν πράο άνθρωπο που ήταν σύντροφός της αρκετά χρόνια… Δεν έπαιξε ρόλο ότι βρέθηκε και στα χέρια και στα ρούχα της γυναίκας γενετικό υλικό άλλου άνδρα (!) αλλά ούτε και το κυριότερο, ότι δηλαδή ακούστηκαν οι φωνές της άτυχης Ρουμάνας πολλή ώρα προτού μπει στο διαμέρισμα ο φερόμενος ως δράστης.

Αργότερα ο άνδρας ανακάλεσε την “ομολογία” του λέγοντας ότι τον είχαν πιέσει, όμως κανείς δεν πείσθηκε ότι το είπε θυμωμένος, η αστυνομία σε εκείνη τη φάση δεν προσκόμισε όλα τα στοιχεία που υποχρεούτο να προσκομίσει στο δικαστήριο, όπως τα αποτυπώματα άλλων ανδρών και στο δικαστήριο γενικά μάλλον κυριάρχησε η προκατάληψη. Η υπεράσπιση ανέφερε ότι πάνω στη γυναίκα βρέθηκε άγνωστο γενετικό υλικό, όμως δεν “μέτρησε”. Ο Πακιστανός που έμενε σε “κοινόβιο” στο πάνω όροφο εξάλλου, είχε ήδη φύγει από την Ελλάδα.

Ο ρόλος της υπεράσπισης

Το 2017 ανέλαβε την υπεράσπιση του καταδικασθέντος σε ισόβια η δικηγόρος Γιάννα Παναγοπούλου. Εκείνη πίεσε να γίνουν αναλυτικότερες έρευνες, προσκόμισε το δικαστήριο γνωμάτευση ότι το DNA στο θύμα ανήκε σε άτομο πακιστανικής καταγωγής, ανέφερε το παλαμικό αποτύπωμα στο αίμα σε πλακάκι δίπλα στο θύμα (το οποίο δεν ανήκε στον καταδικασθέντα, αλλά κανείς δεν είχε ψάξει να βρει σε ποιο ανήκε), επέμεινε στο άλλοθι του άτυχου άνδρα και κατάφερε να τον αποφυλακίσει επιτέλους, έστω και υπό όρους. Το στίγμα όμως παρέμενε και κάθε τόσο εκδικαζόταν και πάλι η υπόθεσή του, με την υπεράσπιση να ζητεί αναβολή, καθώς πλέον το DNA είχε σταλεί και στην Ιντερπόλ και υπήρχε η ελπίδα της σύλληψης.

Τελικά φαίνεται πως τα γεγονότα διαδραματίσθηκαν, όπως είχε πει ο ζαχαροπλάστης. «Έφυγα από το σπίτι για δουλειά περίπου μισή ώρα πριν το φόνο. Της τηλεφώνησα ότι θα ζητούσα να την πάρουν για μεροκάματο εκεί που δούλευα. Όταν το είπα στο αφεντικό και εκείνος δέχθηκε, της ξανατηλεφώνησα να έρθει για δουλειά, αλλά δεν απαντούσε», είπε πρωτόδικα στην απολογία του. Την ίδια ώρα, μια γειτόνισσα άκουγε τις φωνές της Ρουμάνας, αλλά δεν έδωσε σημασία (το θύμα βρέθηκε ημίγυμνο να μαχαιριές στο λαιμό, στα χέρια, στο μαστό και στα γεννητικά όργανα).

Περίπου δέκα λεπτά μετά τις φωνές που άκουσε η γειτόνισα, εμφανίστηκε ο ζαχαροπλάστης. «Δεν σήκωνε το τηλέφωνο και πετάχτηκα στο σπίτι να την ειδοποιήσω να πιάσει δουλειά. Μπήκα μέσα και την είδα μέσα στα αίματα. Έλπιζα να ήταν ζωντανή, αλλά δεν είχε παλμό. Τότε βγήκα στο μπαλκόνι και άρχισα να φωνάζω να ειδοποιήσουν την Αστυνομία». Κανένας δεν πείσθηκε στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Ρόδου, παρότι το άλλοθί του επιβεβαιώθηκε και από τον εργοδότη του και από κάμερες της δουλειάς του και όλοι πίστεψαν ότι προλάβαινε να τη σκοτώσει και μετά να βγει στο μπαλκόνι να παριστάνει τον αθώο.

Ο εργοδότης του, σημειωτέον, πάντα πίστευε στην αθωότητά του και τον κράτησε μετά το 2017 στη δουλειά, παρά τις πιέσεις της τοπικής κοινωνίας. Μάλιστα ο ζαχαροπλάστης αποκαλούσε την Ρουμάνα «το γατάκι μου» τρυφερά, και κάποιοι που τον άκουσαν να λέει κλαίγοντας στο τηλέφωνο «σκότωσαν το γατάκι μου», το ερμήνευσαν με την αντίθετη, αρνητική χροιά. Στην δίκη του η εισαγγελία μάλιστα θεωρούσε ότι έπεφτε και σε αντιφάσεις ο τότε κατηγορούμενος, επειδή είπε ότι η γυναίκα του δεν απαντούσε στο τηλέφωνο, ενώ την είχε ήδη ειδοποιήσει για δουλειά νωρίτερα.

«Πότε λέγατε αλήθεια, πριν ή τώρα;», τον ρώτησε. Ο ζαχαροπλάστης όμως είχε τηλεφωνήσει στην σύντροφό του νωρίτερα πως θα ρωτούσε αν την θέλουν για δουλειά. Όταν την ξανακάλεσε για να της πει ότι “εντάξει, έλα το μεσημέρι”, πλέον εκείνη ήταν νεκρή. Άλλος μάρτυρας γείτονας είπε ότι «είχε στα χέρια του αίματα όταν ήρθε η αστυνομία», αλλά ο 53χρονος είχε πιάσει τη νεκρή ελπίζοντας ότι ήταν ζωντανή.

Ο “ντεντέκτιβ” γείτονας θεώρησε ότι «αυτός πρέπει να έκανε το έγκλημα, γιατί αν το αίμα ήταν φρέσκο θα λέρωνε όπου ακουμπούσε, ενώ το αίμα ήταν ξεραμένο». Αν ο Πακιστανός δεν είχε ομολογήσει στη Γερμανία, ο 63χρονος θα ξαναδικαζόταν σε πέντε μέρες για το ίδιο έγκλημα, στο Εφετείο. Και ίσως πάλι να καταδικαζόταν….